Η 5η Φεβρουαρίου 2019 αποτελεί αφορμή για ευρύτερο συλλογισμό για την κεντροαριστερά και συνολικά για τον προοδευτικό χώρο. Αυτήν την ημέρα, πριν 100 χρόνια, γεννήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου, για την πολιτική κληρονομιά του οποίου ερίζουν πολλοί εσχάτως και διεξάγονται μάχες παρασκηνίου και προσκηνίου για την παρακαταθήκη του.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου αναμφίβολα ήταν, είτε διαφωνεί κανείς, είτε συμφωνεί, ηγέτης διεθνούς ακτινοβολίας και ακόμα και μέσα από τις αντιφάσεις του πολλές φορές ξεχώριζε για το πολιτικό και πολιτιστικό, αλλά και ακαδημαϊκό υπόβαθρο.
Βαθύτατα πολιτικός και ιδεολόγος, άφησε ανεξίτηλο το πολιτικό του στίγμα στην πολιτική ιστορία του τόπου και το παραδέχονται ακόμα και όσοι ήταν αντίπαλοί του. Πολιτικός, πανεπιστημιακός καθηγητής, διανοούμενος με πλήρη γνώση της στρατηγικής, σηματοδότησε σημαντικές αλλαγές στην πολιτική ζωή της Ελλάδας και έδωσε άλλη υπόσταση στην έννοια της δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης.
Προφανώς υπάρχουν και θετικές και αρνητικές στιγμές στην πολιτική του διαδρομή, αλλά γενικά το ισοζύγιο είναι θετικό. Ο κατάλογος είναι μεγάλος, αλλά στέκομαι στο εξής: Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μεγάλες μορφές της πολιτικής, δεν ήταν απλά αρχηγοί ή πρόεδροι των κομμάτων τους, αλλά ηγέτες του χώρου που εκπροσωπούσαν, με ότι αυτό σημαίνει.
Όσοι λοιπόν επιθυμούν να αξιοποιήσουν την πολιτική παρακαταθήκη του Α. Παπανδρέου ας ανατρέξουν -εύκολο είναι- στους ιδρυτικούς συμβολισμούς της Δημοκρατικής παράταξης από τη Μεταπολίτευση.
Ας αξιοποιήσουν όσοι ενδιαφέρονται την πολιτική παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου, που έκανε την Κεντροαριστερά κυβερνώσα δύναμη- διαρκώς ανανεούμενη και προσαρμοζόμενη στις συνθήκες. Θα καταλάβουν και θα μάθουν πολλά.
Απλά, ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν αντιγράφεται…
