Η είδηση πέρασε σχεδόν στα ψιλά των ενημερωτικών και του διαδικτύου.
Tη νύχτα κάηκε ένα διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία στη Δραπετσώνα, στο οποίο η ΔΕΗ είχε κόψει το ρεύμα και αυτός που έμενε σε αυτό άναβε κεριά για να βλέπει. Ήταν άπορος και τα έβγαζε πέρα μόνο όσο ζούσε ο πατέρας του που έπαιρνε σύνταξη.
Παράλληλα, έγινε γνωστό ότι στην Αγριά της Λάρισας μια οικογένεια έμενε σε ένα σπίτι με κομμένο το ρεύμα, χωρίς έσοδα ουσιαστικά, αφού είχαν κόψει το επίδομα ανεργίας του πατέρα και η μεγάλη κόρη, που πάει στο Λύκειο αναγκαζόταν να διαβάζει κάτω από το φως της λάμπας του δρόμου, μέχρις ότου πήγαν οι γείτονες και πλήρωσαν το ρεύμα.
Και τέτοια περιστατικά έχουν υπάρξει αρκετά τον τελευταίο καιρό. Η ΔΕΗ έχει κόψει το ρεύμα σε χιλιάδες οφειλέτες και ορισμένοι από αυτούς απλώς ήταν πολύ φτωχοί για να το πληρώσουν.
Άλλες εποχές αυτές οι ειδήσεις, που έρχονται και θυμίζουν ότι μπορεί και να βγήκαμε από τα μνημόνια αλλά όχι από την εξαθλίωση των λαϊκών τάξεων, θα ήταν κεντρικό θέμα.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στο πώς θα τις πρόβαλαν τα λεγόμενα «συστημικά ΜΜΕ», που σε τελική ανάλυση εκατοντάδες θέματα ανεβάζουν κάθε μέρα δεν έχουν πρόβλημα να παίζουν και κανένα «κοινωνικό θέμα».
Αναφέρομαι στο ότι εάν κάτι τέτοιο είχε γίνει πριν την άνοδο του Τσίπρα στην πρωθυπουργία, θα είχε γεμίσει το timeline μου από ποστ και άρθρα από εναλλακτικά μέσα, αριστερές σελίδες και κινήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα που θα διεκτραγωδούσαν το γεγονός, θα κατήγγειλαν την αναλγησία της ΔΕΗ και θα απαιτούσαν να μπει φραγμός σε αυτές τις κοινωνικά καταστροφικές πολιτικές.
Όμως, τώρα τίποτα.
Σιωπή για τέτοια θέματα και ανάλογα με το δρόμο που κράτησε ο καθένας, είτε γενικόλογη στήριξη ή ανοχή στην κυβέρνηση είτε εξίσου γενικόλογη καταγγελία.
Και αναρωτιέμαι πραγματικά για το τι μας έχει συμβεί.
Συνηθίσαμε τόσο πολύ τη φρίκη που πλέον τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση;
Ή μήπως ο Τσίπρας εξακολουθεί να χειρίζεται κυνικά ένα μεγάλο μέρος ενός ακροατηρίου κινηματικού, δικαιωματικού και κοινωνικά ευαίσθητου φροντίζοντας να το φέρνει πάντα σε μια θέση άμεσης ή έμμεσης στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής;
Κοινώς να υποδεικνύει ότι πρέπει να κάνει και τα στραβά μάτια σε κάποια θέματα γιατί «υπάρχουν και χειρότερα».
Και μπορώ να καταλάβω τα στραβά μάτια διάφορων δικαιωματικών και κινηματικών για τους αμερικάνους και τις μεθοδεύσεις σε σχέση με τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Όμως, μπορείς να κάνεις τα στραβά μάτια στη φρίκη;
Γιατί μπορεί να μην είμαστε στο 2012 αλλά τα πράγματα δεν είναι καλά για μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Άνθρωποι χάνουν τις δουλειές και τα σπίτια τους και τώρα. Επιχειρήσεις κλείνουν και κατοικίες βγαίνουν στο σφυρί. Πολλοί από τους ανέργους της κρίσης ακόμη δεν βρήκαν δουλειά. Η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα γιατί δεν μπορούν να το πληρώσουν.
Θα το προσπεράσουμε; Θα κάνουμε τα στραβά μάτια; Θα δώσουμε άλλο ένα συγχωροχάρτι στον Τσίπρα;
Αν όσα λέγαμε για τα μνημόνια το 2012 ισχύουν, τότε δεν μπορούμε να συνηθίσουμε τη φρίκη.
Γιατί τότε αυτή θα κυριαρχήσει
