Ώρες ώρες νιώθω κάτι σαν τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, τις εποχές της τηλεοπτικής δόξας του.
Τότε που κάθε κατατρεγμένος, αδικημένος, καταπιεσμένος, είτε στην πραγματικότητα, είτε κατά φαντασίαν, αναζητούσε δικαίωση στη ζούγκλα.
Όλα τα χαρτιά, στην πίστα του ΟΑΚΑ
Ούτε το χάρτινο χάρηκαν, και τους έμεινε η ρετσινιά του θεατρίνου, του μπαμπέση, του θηλυπρεπή, του πρόστυχου, του βρώμικου, του άθλιου
Ακολούθησε το Βήμα στο Google news και μάθε όλες τις τελευταίες ειδήσεις.
