Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία που προσδιορίζει την ποιότητα ζωής των πολιτών είναι το εισόδημα. Ως μέσο ικανοποίησης των αναγκών και όχι ως δύναμη εξουσίας με τη συσσώρευση πλούτου.
Η μνημονιακή περίοδος με τις πολιτικές λιτότητας μείωσε το εισόδημα των εργαζομένων σε ποσοστά από 30% έως και πάνω από 50%. Οι πρωτοφανείς αυτές διαδοχικές μειώσεις περιόρισαν την αγοραστική δύναμη και διαμόρφωσαν ένα κοινωνικό μοντέλο που πλησιάζει το «βαλκανικό» μοντέλο. Αντί να οδεύουμε, να συγκλίνουμε με το ευρωπαϊκό κατηφορίζουμε προς το βιοτικό επίπεδο των πολιτών των Βαλκανίων.
Οι περικοπές της τελευταίας δεκαετίας, σε συνδυασμό με τα φορολογικά μέτρα και τις άλλες επιβαρύνσεις, έχουν οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού 30% κάτω από τα όρια της φτώχιας.
Η κυβερνώσα εξουσία είχε υποσχεθεί να βάλει φρένο στη λιτότητα, αλλά ακολούθησε την ίδια πρακτική με τις προηγούμενες. Μάλιστα, τα εισπρακτικά φορολογικά μέτρα και οι περαιτέρω περικοπές στις συντάξεις έχουν χειροτερέψει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Η συντριπτική πλειοψηφία εργαζομένων και συνταξιούχων, που αποτελούν τα 2/3 του πληθυσμού μας, δεν βιώνει επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης. Η ποιότητα ζωής δυστυχώς υποβαθμίζεται συνεχώς. Ο ψυχικός πόνος, η οργή και η απογοήτευση, παίρνουν καθολικά χαρακτηριστικά στο κοινωνικό σώμα.
Η κυβέρνηση αναγγέλλει την αύξηση του υποκατώτατου μισθού και του βασικού σε 623 ευρώ από 586 μικτά. Ο υποκατώτατος μισθός για νέους από 18 – 24 ετών 523 ευρώ είναι πραγματικά ντροπή. Αποτελεί μία αναίσχυντη πράξη της Πολιτείας στα νιάτα αυτού του τόπου.
Είχα την τιμή στο Στρασβούργο στην Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, να υπερασπισθώ συνδικαλιστικές οργανώσεις, που πολέμησαν αυτό το μέτρο. Από το 2012 υπάρχουν καταδικαστικές αποφάσεις για το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά μέχρι σήμερα δεν υπήρξε αύξηση του υποκατώτατου μισθού.
Σίγουρα, η αύξηση στα 623 ευρώ είναι ένα βήμα προς τα μπρος, αλλά αν η φορολογία ξεκινήσει από τα 5.5 χιλιάδες εισόδημα το μέτρο αυτό θα είναι μία σταγόνα στον ωκεανό. Άμεσοι και έμμεσοι φόροι, έφεραν τη χώρα πρωταθλήτρια στην Ευρώπη.
Στο μέτωπο των συντάξεων από το 2016 έως το 2020 το κράτος θα εξοικονομήσει πάνω από 16 δισ. ευρώ με τις περικοπές. Θα επιστρέψει είδος φιλοδωρήματος γύρω στα δύο δισ. ευρώ. Με τον νόμο δε Κατρούγκαλου το 2016 για τους νέους συνταξιούχους, οι περικοπές σε σχέση με τους παλιούς συνταξιούχους φθάνουν στο 35%.
Είχα την τιμή να υπερασπισθώ μεγάλες κοινωνικές ομάδες εργαζομένων και συνταξιούχων στον δικαστικό τους αγώνα για να μπει κάποιος φραγμός στη χιονοστιβάδα των περικοπών.
Για μισθούς και συντάξεις προσφύγαμε στην Ε.Ε.Κ.Χ στο Στρασβούργο για να αναχαιτίσουμε το κύμα των περικοπών Ομόφωνα δικαιωθήκαμε με επτά (7) αποφάσεις το 2012, αλλά η πολιτική εξουσία έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια τις αποφάσεις.
Η Δικαιοσύνη όμως είχε ανοιχτά τα αυτιά της, στο δίκαιο των εργαζομένων και πήρε τολμηρές αποφάσεις. Οι δικαστικές αποφάσεις του ΣτΕ από το 2014 (Ολ. του ΣτΕ 4741/2014 για τα ειδικά μισθολόγια) το 2015 (Ολ. ΣτΕ 2288/2015 και 2287/2015) και πρόσφατα το 2018 (Στ΄ Τμήμα ΣτΕ 2626 – 2634/2018) για τα δώρα αποτελούν μεγάλους σταθμούς για τη νομολογία των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας για την προστασία της αξιοπρεπούς διαβίωσης των πολιτών.
Η Πολιτεία αντί να σεβαστεί αυτές τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, σκέπτεται και διαπραγματεύεται με τους θεσμούς για το πώς νομοθετικά στο μέλλον δεν θα ισχύουν. Για να παραμείνει το βιοτικό επίπεδο του εργαζόμενου λαού χαμηλά και εμείς να περηφανευόμαστε, όπως λέει ο κ. Τσίπρας ότι «το μεγάλο μου ατού είναι η οικονομία»!!
Σίγουρα, η επικαιρότητα χορεύει με τους ρυθμούς των Πρεσπών. Για μισθούς και συντάξεις θα μιλάμε τώρα; Το πολιτικό τοπίο μοιάζει με κινούμενη άμμο.
Τίποτε σταθερό, τίποτε βέβαιο για το αύριο. Οι πολίτες παρακολουθούν τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του πολιτικού προσωπικού να κάνουν τουρισμό και να απολαμβάνουν τα αγαθά της εξουσίας.
Η επικαιρότητα πέρα από το «Μακεδονικό» ζήτημα, περιστρέφεται γύρω από τον χρόνο των εκλογών. Πάμε στις 12 Μαΐου ψιθυρίζουν οι εκλογολόγοι. Εθνικές εκλογές με δημοτικές ή περιφερειακές πρώτα και οι ευρωεκλογές μετά με τη δεύτερη Κυριακή στις 19 Μαΐου.
Αυτό συμφέρει την κυβέρνηση. Μετά τις Πρέσπες ένας καλός ανασχηματισμός, σκληρή δουλειά τρεις μήνες και πάμε στην κάλπη. Οι κυβερνόντες όμως μας διαβεβαιώνον ότι στο τέλος της θητείας τον Οκτώβρη θα φθάσουμε στην κάλπη. Ίδωμεν.
Όπως και να ‘χει η κατάσταση, βρισκόμαστε σε ένα νέο πολιτικό τοπίο, ανασφαλές και αβέβαιο. Το ενδιαφέρον έχει επικεντρωθεί για το πια κόμματα θα διαλυθούν ή δεν θα μπουν στη Βουλή και τι θα γίνει με τους μονομάχου. Τα προβλήματα, μεγάλα και μικρά, καθημερινά και μελλούμενα για το έθνος, την οικονομία και την κοινωνία έχουν περάσει στο περιθώριο.
Μονάχα οι αποφάσεις του ΣτΕ για τις περικοπές στις συντάξεις, την επικούρηση και τα δώρα ταράζουν την νιρβάνα της πολιτικής εξουσίας. Της εξουσίας που μάχεται πρωτευόντως για τη διατήρησή ή την κατάκτηση της εξουσίας. Και ας δημιουργούνται ρήγματα κοινωνικά. Και ας οξύνονται τα πάθη και τα πολιτικά μαχαιρώματα.
Οι μαζικές αγωγές εργαζομένων και συνταξιούχων για τα αναδρομικά μοιάζουν με ναρκοθετημένο πεδίο για τους κυβερνόντες. Μισθοί (13ος και 14ος) και συντάξεις θα αποτελέσουν το μεγάλο διακύβευμα των προσεχών εκλογών. Σε αυτό το πεδίο τα πολιτικά κόμματα θα κριθούν, θα ελεγχθούν και ανάλογα θα ψηφισθούν. Όπως σημειώσαμε, μισθοί και συντάξεις, προσδιορίζουν το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών. Αυτό το διακύβευμα αποτελεί ένα κρίσιμο ζήτημα δημοσιονομικό, κοινωνικό και πολιτικό. Αποτελεί το μεγάλο διακύβευμα των εκλογών.
Η κυβέρνηση όπως φαίνεται από τις συζητήσεις και με τους θεσμούς, προσπαθεί να απασφαλίσει το δημοσιονομικό ναρκοπέδιο των αποφάσεων του ΣτΕ με νέα νομοθετική ρύθμιση. Όσοι προλάβουν να κάνουν αγωγές, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, θα πάρουν αναδρομικά, αλλά οι υπόλοιποι, ο πολύς κόσμος, όχι. Και αυτό το όχι φαίνεται να ενσαρκώνεται σε σχετική νομοθετική τροπολογία στο άμεσο μέλλον.
