Τα θαύµατα των Χριστουγέννων που αλλάζουν τις ζωές των ανθρώπων γίνονται, ως γνωστόν, µόνο στα παραµύθια και στις ταινίες.
Στην πραγματική ζωή η ευφρόσυνη διάθεση που προκαλούν τα στολισμένα δέντρα, τα δώρα και τα φωταγωγημένα σπίτια κρατά για μερικές ημέρες και μετά – παφ! – σβήνει. Αν καταφέραμε να μη νοσήσουμε από τη μελαγχολία των εορτών, τώρα ενδεχομένως αντιμετωπίζουμε τη μεθεόρτια μελαγχολία. Η οποία μπορεί να διαρκέσει πολλές εβδομάδες. «Μέχρι το Πάσχα με πάει», μου έλεγε η Αννα, «που εφέτος πέφτει και αργά. Αλίμονό μου!». Η αλήθεια είναι πως αυτή «η επιστροφή στην κανονικότητα» που λένε και στα δελτία ειδήσεων έχει πέσει βαριά και στον δικό μου οργανισμό. Κυρίως επειδή η κανονικότητα που κανονικά θα έπρεπε να μου έχει γίνει συνήθεια είναι πλέον αβίωτη. Δεν τη θέλω.
Με αυτά και με εκείνα, εφέτος ήμουν κι εγώ εξαιρετικά ευάλωτος στη μεθεόρτια μελαγχολία. Oμως, το εορταστικό στεφάνι που είχαν κρεμάσει οι γείτονες στην πόρτα τους από τα τέλη Νοεμβρίου 2018 ήταν ακόμη εκεί την Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2019: ένας κύκλος από πλαστικό έλατο με τον Aγιο Βασίλη στο κέντρο και τρεις ταράνδους να βγαίνουν μέσα από τα γένια του – σημάδι πως οι γιορτές ακόμη και αν πέρασαν συνεχίζονταν. Χριστουγεννιάτικο κιτς αγορασμένο από ένα φτηνομάγαζο που όμως σε κάνει να χαμογελάς και να ξεχνάς πόσο αντιπαθητικοί είναι εκτός εορτών και εθνικών επετείων οι ιδιοκτήτες του. Που ποτέ δεν σου λένε «καλημέρα», που αν τους μιλήσεις στην καλύτερη των περιπτώσεων μουγκρίζουν (κάτι σαν τους ταράνδους του Αγίου), που δεν κλειδώνουν ποτέ την κεντρική εξώπορτα, που πετάνε τα σκουπίδια από το μπαλκόνι στον δρόμο, που τα μεσημέρια της Κυριακής ακούνε στη διαπασών τη Σόνια Θεοδωρίδου να τραγουδάει «Τα σχοινιά σου» του Παντελή Παντελίδη…
Ακόμη και αυτό ήμουν αποφασισμένος να τους συγχωρήσω αν διατηρούσαν τον στολισμό τους λίγες ακόμη ημέρες, διατηρώντας με αυτόν τον τρόπο και μια χριστουγεννιάτικη ψευδαίσθηση διαρκείας που πολύ μου άρεσε. «Βρε μπας και τους έχουν σφάξει μέσα στο σπίτι, γι’ αυτό έχει ξεμείνει ο Santa έξω από την πόρτα τους;» έσπευσε η Aννα να λεκιάσει με αίμα τις εορταστικές φαντασιώσεις μου. Και μου έβαλε και εμένα ιδέες. Και νόμιζα πως ο Aγιος με κοίταζε, κρεμασμένος από την πόρτα τους, με το ανατριχιαστικό χαμόγελο του κλόουν-δολοφόνου στο «Αυτό». Αυτά έως την περασμένη Πέμπτη, 17 Ιανουαρίου 2019. Το πρωί, ο Santa-«Αυτό» ήταν ακόμη στη θέση του. Το απόγευμα που γύρισα από τη δουλειά είχε αποκαθηλωθεί. Η πόρτα άνοιξε, ο αγέλαστος γείτονας και η αγέλαστη γειτόνισσα βγήκαν από το σπίτι τους για να απαντήσουν στο «καλησπέρα» μου με δύο υπόκωφα μουγκρητά και να μου γυρίσουν την πλάτη. Κηρύσσοντας και επισήμως την επιστροφή στην κανονικότητα. Τελικά σκέφτομαι να ξαναστολίσω το δικό μου δέντρο και ας κοντεύει να τελειώσει ο Ιανουάριος. Γιατί όχι; Για θεραπευτικούς, ας πούμε, λόγους.
