Πολιτική είναι η διαχείριση των κοινών μιας κοινωνίας. Ποτέ και πουθενά δεν ήταν εύκολη δουλειά, γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, ώστε όταν γνωστοποιούν τις ιδέες τους, για το ποιες θα επικρατήσουν, ποιες θα υλοποιηθούν, αρχίζουν οι τριβές και οι διενέξεις.
Η υλοποίηση ή η επικράτηση των όποιων ιδεών, εξαρτάται, όχι από την ορθότητά τους, αλλά είτε από την πλειοψηφία είτε από τη δύναμη αυτών που υποστηρίζουν τη μια πλευρά.
Η δημοκρατία , ως γνωστό, γεννήθηκε στην αρχαία Αθήνα, όπου ο λαός αποφάσιζε άμεσα και δημόσια για τις τύχες του. Όμως, αν και η Αθήνα, το «κλεινόν άστυ» , ήταν μικρό, εντούτοις ποτέ δεν υπήρχε ταύτιση γνώμης για τα προβλήματα που προέκυπταν και τον τρόπο επίλυσής τους. Έτσι, ο νεαρός Πλάτωνας, που τότε «ήθελε να αναμειχθεί κι αυτός ως νέος με την πολιτική», απογοητεύτηκε γρήγορα από τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις των παρατάξεων μέσα στη βουλή (δήμο), ώστε γρήγορα απεχώρησε και μάλιστα έγραψε το βιβλίο «Πολιτεία», στο οποίο πραγματεύεται διάφορους τρόπους ορθής λειτουργίας της δημοκρατίας, Εκεί βρίσκει κανείς πολλές και διάφορες προτάσεις, για να αποφευχθεί η διαφθορά κι η πολιτεία να διοικείται ορθά και με χρηστούς τρόπους. Αλλά αδίκως, εις μάτην η προσπάθεια.
Στα 2600 χρόνια που μεσολάβησαν , πολλοί σημαντικοί συγγραφείς ανά τους αιώνες, ( Αυγουστίνος, Θωμάς ο Ακυνάτης, Δάντης, Τόμας Μόρους, Μακιαβέλι, Τζ. Λοκ, Ρουσσώ, Καντ, Μαρξ, κλπ ) προσπάθησαν να σκιαγραφήσουν την ιδεώδη πολιτεία και να προτείνουν διάφορους τρόπους χρηστής διοίκησης. Δυστυχώς, όλοι μέχρι σήμερα απέτυχαν, γιατί προσέκρουσαν στο ίδιο πρόβλημα, που είναι η φύση του ανθρώπου.
Το 2016 μπήκαν κι εγώ στον πειρασμό κι ασχολήθηκα με το θέμα, όπου εξέδωσα το βιβλίο «Οι ιδέες για το ιδανικό κράτος από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ψάχνοντας για έναν καλύτερο κόσμο». Δυστυχώς όμως βρέθηκα κι εγώ αντιμέτωπος με το ίδιο πρόβλημα. Δηλαδή, το ποιόν του ανθρώπου. Όμως εγώ πήγα λίγο παρακάτω και διερεύνησα την κακή και την καλή πλευρά του ανθρώπου. Κεντρική διαπίστωση της έρευνας είναι ότι ο άνθρωπος άγεται και φέρεται από το στενό ατομικό του συμφέρον.
Το συμφέρον κυριαρχεί τον άνθρωπο, πέρα για πέρα.
Η περίοδος των ιδεολογιών
Στην πορεία του χρόνου και στις παρουσιαζόμενες κοινωνικές αλλαγές, προέκυψαν κύρια κατά τον εικοστό αιώνα οι διάφορες ιδεολογίες, που προσανατόλιζαν αυστηρά του ανθρώπους. Η ιδεολογία, για τον καθένα μας, υπαγόρευε, λίγο – πολύ, την πολιτική μας συμπεριφορά. Αλλά με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, χάθηκαν οι κύριες και μεγάλες πολιτικές ιδεολογίες. Έτσι, σήμερα ιδεολογικά προβλήματα δεν τίθενται, ώστε οι πολιτικοί, που εμπλέκονται στα πολιτικά και κοινωνικά θέματα, έχουν άλλον μπούσουλα.
Ένας παλιός φίλος γιατρός, καλός πανεπιστημιακός καθηγητής, μου είχε πει προ ετών : «Όταν ένα άτομο δοκιμάσει μια φορά βαριά ναρκωτικά, από την άλλη μέρα η σκέψη του κυριαρχείται μοναδικά και απόλυτα, στο πώς θα ξαναέρθει σε επαφή με την ουσία που δοκίμασε».
Το ίδιο όμως συμβαίνει και με όποιον βγει για πρώτη φορά βουλευτής. Από την άλλη μέρα, το μόνο που τον νοιάζει ενδόμυχα είναι πώς θα διασφαλίσει την επανεκλογή του στο κοινοβούλιο. Παλαιότερα βέβαια, έμπαιναν και φραγμοί από την πλευρά της ιδεολογίας, που εκπροσωπούσε.
Σήμερα όμως ;
Στις μέρες μας το κυρίαρχο κριτήριο της συμπεριφοράς πολλών βουλευτών είναι το ατομικό τους συμφέρον.
Η ελληνική βουλή, δεν είχε ποτέ αυτά τα χάλια. Έχει γίνει μια «κουρελού», καθόσον βλέπουμε, εν όψει των επερχομένων εκλογών, πολλούς βουλευτές, να «γλύφουν εκεί που μέχρι χθες έφτυναν». Δεν υπάρχει πια ιδεολογία, δεν υπάρχει τσίπα και φιλότιμο. Το ατομικό συμφέρον που αποβλέπει στη βουλευτική επανεκλογή, είναι αυτό που καθοδηγεί τις συμπεριφορές «πολλών πατέρων του έθνους». Τρομάρα τους όμως. Ο λαός παρακολουθεί άγρυπνος και στην κάλπη θα δείξει την οργή του.
Ο κ. Θεόδωρος Αυγερινός είναι συνταξιούχος καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
