Δε θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα υπερήφανη και ικανοποιημένη η Γηραιά Αλβιών, η Ευρώπη μας, ως κοιτίδα του πολιτισμού και του ελεύθερου στοχασμού, για την πολιτική πορεία που ακολουθεί η δημοκρατία, το τέκνο της. Τα αντιδημοκρατικά ακροδεξιά καθεστώτα-ιδιαίτερα από το 2017 και μετά- ξεφυτρώνουν ωσάν δηλητηριώδη μανιτάρια όπου πολλοί τα δοκιμάζουν ευχαρίστως, έχοντας σιχαθεί τα άλλα εδέσματα (σοσιαλδημοκρατία και νεοφιλελευθερισμό) που ενδεχόμενα τους έχουν προκαλέσει τροφική δηλητηρίαση. Και, παίζοντας με τη ζωή τους την ίδια, αφού πρώτα έχουν περιέλθει στο έσχατο σημείο απελπισίας και απόγνωσης για το τι να φάνε, επιχειρούν να δοκιμάσουν γεύσεις ακροδεξιές, χάριν αλλαγής .
Φαίνεται όμως πως υπάρχει μεγάλη ιδεολογική ένδεια (δηλαδή, διακρίνουμε πολύ μοιρολατρική μιζέρια) στη λεγόμενη σοσιαλδημοκρατία (όπου υπάρχει ακόμα) και δεν είναι καθόλου αμελητέος ο αριθμός εκείνων που αρχίζουν να τείνουν λίαν ευήκοον ους στις σειρήνες του ακροδεξιού/ακροαριστερού λαϊκισμού.
Η Ακροδεξιά απλώνει τα πλοκάμια της
Το άξιον απορίας είναι ότι αυτή η φασίζουσα ακροδεξιά πλημμύρα προέρχεται τόσο από τις λεγόμενες προηγμένες δυτικές δημοκρατίες (Γαλλία, Σουηδία, Ολλανδία Αυστρία κλπ.), όσο και από το μίζερο πρώην ανατολικό (και σφόδρα αντικομουνιστικό πλέον) μπλοκ (Πολωνία, Τσεχία Σλοβακία Ουγγαρία Κροατία κ. ά.). Τι συμβαίνει άραγε; Νεκρανάσταση του Φασισμού-Ναζισμού; Επέλαση δυτικής ακροδεξιάς Ελαφράς Ταξιαρχίας; Ή μήπως έξαρση του εθνικισμού- λαϊκισμού σε μία άκρως επικίνδυνη μορφή του και σε μια ακαταλληλότατη εποχή που εκτρέφει τον ρατσισμό, το μίσος και την επιθετικότητα στις πιο ακραίες μορφές τους;
Η ουσία είναι ότι το έλλειμμα δημοκρατίας που χαρακτήριζε την ΕΕ, πριν ακόμα από τη μεγάλη οικονομική κρίση, τρομάζει τώρα με τις εμφανιζόμενες παρενέργειές του. Το είχαν επισημάνει αυτό πολλοί αναλυτές, αλλά ουδείς τους άκουγε .
Το ξενοφοβικό μίσος ενώνει τώρα τις χώρες του λεγόμενου Βίζεγκραντ (V4: Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία) χώρες δύσπιστες και εχθρικές προς την ΕΕ, παρά τις γενναιόδωρες επιδοτήσεις που λαμβάνουν από αυτή). Και αφετέρου τους «χορτασμένους» λαούς όπως η Σουηδία, Δανία και Ολλανδία Γερμανία κ.τ.λ. που πληρώνουν για αυτές τις επιδοτήσεις.
Νοσταλγοί του φασισμού/ναζισμού
Ουσιαστικά το τέρας του φασισμού-ναζισμού δεν πέθανε ποτέ. Δεν υπάρχουν φαντάσματα/βρυκόλακες αλλά άνθρωποι με σάρκα και οστά, κάποιοι αιωνόβιοι μάλιστα που δικάζονται τώρα για εγκλήματα που διέπραξαν στα μαύρα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της κατοχής και έχουν ηλικία που ενίοτε ξεπερνά τα εκατό χρόνια.
Το τραγικό είναι ότι άνθρωποι που διέπραξαν κτηνωδίες παρέμειναν ατιμώρητοι και αποτέλεσαν αντίβαρο του λεγόμενου κομουνιστικού επεκτατισμού, αναλαμβάνοντας θέσεις-κλειδιά στην Ομοσπονδιακή Γερμανία και αλλού και απολαμβάνοντας της πλήρους εμπιστοσύνης του λεγόμενου ελεύθερου δυτικού κόσμου του οποίου κύριο μέλημα πλέον ήταν η «ανάσχεση» του κομουνισμού ιδίως στις χώρες της Εσπερίας και ειδικότερα στην Ιταλία. Η τιμωρία των ναζιστών εγκληματιών πολέμου αναβλήθηκε γιατί δεν ήταν μέσα στις προτεραιότητές τους.
Αλλά το ανησυχητικό είναι ότι υπάρχουν τώρα πολύ νέοι άνθρωποι, ηλικίας 19-25 που δεν έζησαν την ιστορική φρίκη που βιώσαμε οι γηραιότεροι και θαυμάζουν το ναζισμό σαν «ένα έργο που έχασαν», γιατί δεν είχαν γεννηθεί ακόμα, αλλά θα ήθελαν να το είχαν απολαύσει και αυτοί. Νιώθουν μέσα τους ένα ιστορικό κενό και θεωρούν εμάς τους πρεσβύτερους καλότυχους για τον εφιάλτη που ζήσαμε!
Η αδιόρθωτη Αυστρία και ο Νεοναζί Xάιντερ
Στην Αυστρία με την βραχύβια «Κόκκινη Βιέννη» και τη χρυσή εποχή του προνοιακού κράτους του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Μπρούνο Κράισκι, πρωτοεμφανίστηκε ο νεοναζισμός συγκριτικά ενωρίτερα (προ της μεγάλης οικονομικής κρίσης) στο πρόσωπο του Γέργκ Χάιντερ, «καλοβαλμένου» μεσήλικου και δεινού ρήτορα ιδίως σε ό,τι αφορά τη μάντρα της ξενοφοβίας, το φόβο απώλειας της εθνικής ταυτότητας και της μόλυνσης της αγνότητας της λευκής φυλής κλπ.,κλπ.
Ηταν η παρουσία του «νεοναζισμού», εκπεφρασμένη από έναν οιονεί χαρισματικό ηγέτη που προκάλεσε ποικίλα αρνητικά σχόλια έξω από την Αυστρία, αλλά και εντός αυτής, ως αρχηγός του νεοναζί Κόμματος της Ελευθερίας.
Ο Χάιντερ επαίνεσε τον Χίτλερ για την φιλεργατική πολιτική του και τον τρόπο με τον οποίο καταπολέμησε την ανεργία, ενώ σε έναν άλλο λόγο του είχε το θράσος να πει ότι τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως δεν ήταν τίποτε άλλο παρά «στρατόπεδα τιμωρίας». Τέλος, εξήρε το χαρακτήρα και τη στάση των waffen SS τους οποίους θεώρη σε «αξιοπρεπή άτομα».
Στο ενεργητικό του ωστόσο μπορεί να θεωρηθεί η κατάργηση της δικομματικής παντοδυναμίας (Σοσιαλδημοκρατικό και Κόμμα του Λαού) που κυβερνούσαν με προβληματικούς συνασπισμούς και κατά κανόνα δεν έδιναν ισχυρές κυβερνήσεις.
Ο Χάιντερ υπήρξε δυο φορές κυβερνήτης της επαρχίας Καρίντια και το 1979 έγινε βουλευτής και ανακοίνωσε την πρόθεσή του να γίνει Καγκελάριος της Αυστρίας, έχοντας όμως ζητήσει δημόσια συγγνώμη για τις φιλοναζιστικές του δηλώσεις.
Ο αδόκητος θάνατός του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα δεν τον άφησε να δοκιμάσει να πραγματοποιήσει τη μεγάλη του φιλοδοξία και πέθανε «μόνος, διψασμένος για εξουσία και κύρος» που τα στερήθηκε. Οι συμπατριώτες του Αυστριακοί ένιωσαν θλίψη για το θάνατό του πιστεύοντας ότι είχε πολλά να προσφέρει, ενώ στην ουσία αυτός ήταν μισαλλόδοξος, ρατσιστής και έτρεφε άσβεστο μίσος για τους Εβραίους. O χαρακτηρισμός του ως αμφιλεγόμενου ατόμου οφείλεται στη φήμη ότι ο Χάιντερ ήταν ομοφυλόφιλος, κάτι που οι Αυστριακοί γενικά αποφεύγουν να θίξουν γιατί θεωρούν δικαιολογημένα πως η ιδιωτική ζωή ενός ανθρώπου είναι αποκλειστικά δικό του θέμα ακόμα και εάν είναι δημόσιο πρόσωπο.
Η Αυστρία μεταπολεμικά και ο Κουρτ Βαλντχάιμ
Η Αυστρία έχει μια ιδιότυπη σχέση στην Ευρώπη: θεωρήθηκε (κουτοπόνηρα) ως «το πρώτο θύμα του χιτλερικού ναζισμού» αλλά στην πραγματικότητα όλος ο λαός υποδέχθηκε τον Χίτλερ μετά φανών τε και λαμπάδων. Ηταν υπερήφανη για το anschluss και έγινε ασμένως επαρχία της Γερμανίας που δεν έμοιαζε διόλου με κράτος υπό κατοχή, όπως ήθελαν να την παρουσιάσουν οι τρεις από τους τέσσερις νικητές Συμμάχους (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία.) που δεν τη χώρισαν, όπως έκαναν με τη Γερμανία εκτός από τη Βιέννη που όντως διαιρέθηκε σε τέσσερις τομείς. Αλλά πώς θα μπορούσε να θεωρηθεί άλλωστε μια κατεχόμενη χώρα αυτή που είχε συμμετάσχει ενεργά στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων, με το περίφημο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαντχάουζεν που βρίσκονταν στην Ανω Αυστρία;
Το 1971 οι Αμερικανικές Μυστικές Υπηρεσίες είχαν συλλέξει αξιόπιστες πληροφορίες ότι ο Κουρτ Βαλντχάιμ που επρόκειτο να εκλεγεί Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ το 1972, δηλαδή «πρωθυπουργός του κόσμου», υπήρξε αξιωματικός της Βέρμαχτ με «αξιόλογη» ναζιστική δράση στη Θεσσαλονίκη και την τότε Γιουγκοσλαβία. Και όμως η CIA τήρησε σιγήν ιχθύος και έτσι ο Βαλντχάιμ εξελέγη μετά πολλών επαίνων και διετέλεσε για δύο θητείες ΓΓ του ΟΗΕ.
Οι Αμερικανοί αφυπνίστηκαν πολύ αργότερα, το 1980, όταν ο Βαλντχάιμ έθεσε υποψηφιότητα για την προεδρία της Αυστριακής Δημοκρατίας. Εξέφρασαν την έντονη δυσφορία τους, παραθέτοντας στοιχεία από το αμαρτωλό παρελθόν του υποψήφιου. Η απάντηση των Αυστριακών ήταν οργισμένη: Αφήστε μας ήσυχους να ρυθμίσουμε τα του οίκου μας. Ο,τι γίνεται αφορά την Αυστρία και μόνον αυτή. Το σπουδαιότερο ήταν ότι αυτή «η απάντηση» δόθηκε από τον καλύτερο σοσιαλδημοκράτη ηγέτη που πέρασε από τη χώρα και που δεν ήταν άλλος από τον Καγκελάριο Μπρούνο Κράισκι.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου μια σκηνή στην τηλεόραση με ένα γέροντα Αυστριακό που βάδιζε με αστάθεια, αλλά προχώρησε στο δρόμο κατευθείαν στον Βαλντχάιμ, που μόλις έβγαινε από το γραφείο του, και του άστραψε ένα ηχηρό χαστούκι, εκφράζοντας με τον πειστικότερο τρόπο τη γνώμη του για την εκλογή του Βαλντχάιμ. (Ενδεχόμενα όμως ο γέρος να ήταν μεθυσμένος).
Σεμπάστιαν Κουρτ, το « ευγενής παιδί»
Είναι νέος, είναι ωραίος αλλά με κάποια «βουτυρομπεμπεδική» χροιά που τον κάνει να φαίνεται ακόμα νεότερος. Εχει καταφερθεί κατ’ επανάληψη εναντίον της Ελλάδας, ιδίως γιατί τον στενοχωρεί με το οξύ πρόβλημα της εισροής των μεταναστών, αφού αποδεικνύεται ότι η χώρα μας είναι αφιλόξενη και ανίκανη να κρατήσει πρόσφυγες και μετανάστες in locus και αυτοί κατακλύζουν τη φιλήσυχη Ευρώπη και ιδίως την Αυστρία, και τις δύο αχώριστες φίλες Ουγγαρία και Πολωνία που ούτως ή άλλως λαμβάνουν δραστικότατα μέτρα.
Πρόκειται φυσικά για τον Σεμπάστιαν Κουρτ τον και νεαρότερο (31 ετών) πρόεδρο κυβέρνησης και ηγέτη του Αυστριακού (Κεντρο)δεξιού Λαικού Κόμματος που κρατάει επιτυχώς δύο καρπούζια στη μασχάλη του. Αφενός επιδεικνύει τον έντονο φιλοευρωπαϊσμό του και τάσσεται ανεπιφύλακτα υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αφετέρου δε είναι υπέρμαχος της προστασίας της χώρας του από κάθε κίνδυνο «εισβολής» αλλοδαπών και ιδίως Μουσουλμάνων. Στη στάση του απέναντι στους μετανάστες ελάχιστα διαφέρει από τον διαβόητο Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Ορμπαν: και οι δύο κατατρύχονται από την ιδέα του υπερπληθυσμού αλλοδαπών και τις παρενέργειές του.
Πολιτικοί σαν τον Κουρτ είναι άκρως επικίνδυνοι γιατί αποτελούν ασφαλές μέσον διείσδυσης ακροδεξιών στοιχείων στον εγγενώς ευάλωτο χώρο της δημοκρατίας.
Ως ηγέτης συντηρητικού κόμματος ο Κουρτ προέκρινε να συνεργαστεί με το Κόμμα της Ελευθερίας το οποίο ίδρυσε ο Χάιντερ, σημαιοφόρος του νεοναζισμού που επέστρεψε στην πολιτική σκηνή αφού πρώτα το είχε διαλύσει και είχε ιδρύσει άλλο κόμμα…
Το Κόμμα της Ελευθερίας ήλθε δεύτερο στις τελευταίες αυστριακές εκλογές νικώντας το άλλοτε πανίσχυρο Αυστριακό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του Κράισκι. Ως δεύτερο κόμμα χρημάτισε πρώτα αξιωματική αντιπολίτευση και έπειτα συγκυβέρνησε με τους συντηρητικούς του Κουρτ. Και μόνον ο Θεός ξέρει σε τι επικίνδυνες ατραπούς θα οδηγήσει τη χώρα του ο Κουρτ με την ανοχή της ΕΕ η οποία αρκείται στην αρεστή επίδειξη του «φιλοευρωπαϊσμού του».
Ουγγαρία-Πολωνία, τα πιο ατίθασα παιδιά
Oι πρωθυπουργοί της Πολωνίας Ματέους Μοραβιέτσκι καθώς και της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπαν έχουν υψώσει τη σημαία της Επανάστασης κατά της ΕΕ. Είναι ενάντια στην Ευρώπη δύο ταχυτήτων και προσδοκούν καλύτερη στάση στο θέμα της ισότητας των κρατών-μελών. Ως εδώ όλα καλά αλλά ουδόλως εφικτά γιατί δεν συμφέρουν χώρες όπως η Γερμανία που ουσιαστικά διαφεντεύει την Ενωση, ή όπως θα το έθετε η Μαρίν Λεπέν την «Ενωση Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών της Ευρώπης(!)
Το 2014 σε λόγο που εκφώνησε ο Ορμπαν περιέγραψε το μέλλον της χώρας του ως «ένα υβριδικό κράτος» που βέβαια δεν απορρίπτει τις αξίες της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» (δυτικού τύπου δημοκρατίας) αλλά δεν την αναγνωρίζει, ως κεντρικό στοιχείο οργάνωσης του κράτους. Ο Ορμπαν έγινε πιο συγκεκριμένος παραθέτοντας χώρες όπως η Σιγκαπούρη, η Τουρκία, η Κίνα και η Ρωσία ως παραδείγματα επιτυχημένων χωρών που δεν είναι φιλελεύθερες και κάποιες ούτε καν δημοκρατίες.
Ο Ορμπαν έδωσε το στίγμα του: υβριδική ή μερική δημοκρατία, όρος καινούργιος για κάτι πολύ παλιό. Για κράτη όπου διεξάγονται «εκλογές» με φιμωμένα τα ΜΜΕ. Μπορεί να τους ασκείται ενίοτε κριτική αλλά πώς; αφού όλα τα μέσα είναι κρατικοποιημένα. Ραδιόφωνα, Τηλεόραση, Τύπος είναι υπό απόλυτο έλεγχο.
«Ημιδημοκρατίες» , όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία εξ αντικειμένου προκαλούν προβλήματα στην ομαλή λειτουργία της ΕΕ. Παρουσιάζονται παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κανόνα του δικαίου, οπότε η ΕΕ αναγκάζεται να προσφεύγει στις διπλωματικές κυρώσεις οι οποίες όμως δεν τίθενται σε εφαρμογή, διότι: όταν τιμωρείται η Ουγγαρία, επί παραδείγματι, η Πολωνία αλληλέγγυα ασκεί (όπως δικαιούται, άλλωστε) το δικαίωμα του βέτο. Ανάλογα το ίδιο πράττει και η Ουγγαρία με την επιβολή διπλωματικών κυρώσεων εις βάρος της Πολωνίας. Στο πλευρό τους ενεργεί παρομοίως και η Τσεχία.
Τώρα πώς επιζούν οι εν λόγω χώρες; Η Ουγγαρία έχει αναπτύξει ένα αξιόλογο κράτος πρόνοιας που ενισχύει με παροχές τους πολίτες. Διαφθορά ωστόσο υπάρχει.
Η Πολωνία αφετέρου παρουσιάζει γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης και σχετικά μικρό ποσοστό ανεργίας. Αποτελεί το «νέο αστέρι» της παγκόσμιας οικονομίας.
Οι πολίτες των δυο αυτών χωρών δεν έχουν κανένα λόγο να μην είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους στις υβριδικές δημοκρατίες.
Ωστόσο, η ΕΕ προσπαθεί να κινήσει διαδικασίες όπου δεν ισχύει η αρνησικυρία (βέτο) ώστε να μπορέσει να επιβάλει τις προβλεπόμενες κυρώσεις μια από τις οποίες είναι η αναστολή του δικαιώματος ψήφου.
Δεν αναφέρθηκα στις τρεις ισχυρότερες δυνάμεις της Ευρώπης που έχουν ακροδεξιά/ναζιστικά/φασιστικά προβλήματα. Η Ιταλική ακροδεξιά Λέγκα. Ο Γαλλικός Εθνικός κίνδυνος της Μαρίν Λεπέν που ολοένα και περισσότερο ζυγώνει την εξουσία και τέλος η Εναλλακτική για την Γερμανία(AfD) που υπήρξε η δυσάρεστη έκπληξη του 2018. Αλλά έχω αναφερθεί σε αυτές τις περιπτώσεις σε ξεχωριστά μου άρθρα. Ας ευχηθούμε ότι η παγκόσμια δημοκρατική κοινότητα δεν θα πιαστεί στον ύπνο, όπως συνέβη με τους Χίτλερ-Μουσολίνι. Θα είναι μια μνημειώδης ηλιθιότητα.
