Τον τελευταίο καιρό όλοι οι Έλληνες ζούμε στον πυρετό του Σκοπιανού προβλήματος. Δεν είναι μόνο οι ομηρικοί καυγάδες μέσα στη βουλή, αλλά όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, τα ραδιόφωνα και ο τύπος ασχολούνται με το θέμα αυτό.
Εκείνο, που κάνει εμένα εντύπωση, είναι η άγνοια πρώτα των βουλευτών μας και όσων άλλων βγαίνουν να υποστηρίξουν τις συμφωνίες των Πρεσπών.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν πάρει ακόμη χαμπάρι, πού παίζεται το παιχνίδι. Ας δούμε λοιπόν το όλο θέμα, για να το καταλάβουμε :
(1). Το Σκοπιανό Παιχνίδι ξεκίνησε το 1870, όταν υπήρξαν ενδείξεις ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα κατέρρεε σύντομα και η απελευθέρωση της Βουλγαρίας από τον τουρκικό ζυγό πλησίαζε. Έτσι, οι Βούλγαροι άρχισαν την προπαγάνδα και τις πιέσεις στους χωρικούς και τα χωριά της Μακεδονίας, που τότε κατοικείτο παράλληλα και από Σλάβους, για να επεκτείνουν την επιρροή τους, προκειμένου με την απελευθέρωση να προσεταιρισθούν αυτές τις περιοχές. Ιδιαίτερα , η Έδεσσα, η Καστοριά, η Φλώρινα και τα Γιαννιτσά κυριαρχούνταν από το σλαβικό στοιχείο. Μπρος σ’ αυτήν την κατάσταση οι Έλληνες στις τουρκοκρατούμενες περιοχές, με μπροστάρηδες τους μητροπολίτες, αλλά κι η Αθήνα, αντέδρασαν μεν , αλλά χαλαρά. Όταν τα πράγματα αργότερα οξύνθηκαν, η ελληνική κυβέρνηση κινήθηκε δυναμικά και από το 1904 έως το 1908 διεξήχθη ο ένοπλος «Μακεδονικός Αγώνας», από τον οποίο νικητές βγήκαν ο Έλληνες. Το 1910/11 ξέσπασαν οι βαλκανικοί πόλεμοι, τους οποίους κέρδισε πάλι η Ελλάδα. Τότε όχι μόνο η Μακεδονία, αλλά ολόκληρος η βόρειος Ελλάδα περιήλθαν στο ελληνικό κράτος και έτσι η έκταση και ο πληθυσμός της ελληνικής επικράτειας διπλασιάσθηκε. Όμως ο σλαβικός πληθυσμός έμεινε στις εστίες του, εντός της Ελλάδας.
(2). Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και την ήττα των δυνάμεων του φασιστικού και ναζιστικού άξονα , πρόβαλε η κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία του Τίτο, ο οποίος έγινε η κυρίαρχη μορφή των Βαλκανίων. Το 1946, ξεκινά ο Εμφύλιος πόλεμος των Ελλήνων και τα ελληνικά βουνά γεμίζουν από χιλιάδες αντάρτες του ΚΚΕ. Όμως το 1948, διαρκούντος του Εμφυλίου, ξεσπά μια κόντρα μεταξύ Στάλιν και Τίτο, όπου ο Σοβιετικός ηγέτης καλεί τους αρχηγούς των ανά τον κόσμο κομμουνιστικών κομμάτων, να δηλώσουν με ποιον είναι. Ο Έλληνας ηγέτης Ν. Ζαχαριάδης, δηλώνει πως βρίσκεται στην πλευρά του Στάλιν. Αυτό εξοργίζει τον Τίτο, ο οποίος κλείνει τα σύνορα και σταματά να εφοδιάζει τους Έλληνες κομμουνιστές. Λίγες μέρες αργότερα, δημιουργείται και δεύτερη παρεξήγηση μεταξύ Τίτο και Ζαχαριάδη, ώστε ο Γιουγκοσλάβος ηγέτης, καλεί τους Σλάβους, που βρίσκονται στα βουνά και πολεμούν δίπλα στους Έλληνες κομμουνιστές, να εγκαταλείψουν τις γραμμές τους και να περάσουν στην πόλη των Σκοπίων στη Γιουγκοσλαβία. Ειπώθηκε δε, ότι αυτή η ενέργεια ήταν μια πισώπλατη μαχαιριά στο ελληνικό αγωνιζόμενο κομμουνιστικό κίνημα, γιατί πέρα όλων των άλλων, οι Σλάβοι αποτελούσαν την πλειοψηφία του ανταρτικού σώματος. Μπρος σ’ αυτήν την κατάσταση η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ βγάζει μια ανακοίνωση, που επαινεί την αγωνιστικότητα των Σλάβων και υπόσχεται, πως αν κερδίσουν οι Έλληνες κομμουνιστές, θα τους δώσουν εδάφη της ελληνικής Μακεδονίας, για να κάνουν κι αυτοί δικό τους κράτος. Αυτή η ανακοίνωση, που δεν την πίστευαν οι Έλληνες κομμουνιστές, είχε γι’ αυτούς φοβερές συνέπειες, γιατί οι πάντες τους κατηγόρησαν για προδοσία.
(3) Με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το 1990, προέκυψαν τα νέα κράτη των Βαλκανίων, που μέχρι τότε ήταν τμήματα του κράτους του Τίτο. Έτσι, εμφανίστηκαν και οι Σκοπιανοί, που το παίζουν ως απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όταν οι Σλάβοι, προερχόμενοι από τα Ουράλια όρη, εμφανίστηκαν στα Βαλκάνια μόλις τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Με την ίδρυση του κράτους των Σκοπίων, η Ελλάδα αντέδρασε στον ΟΗΕ και μέχρι την τελική λύση του θέματος, τα Σκόπια ονομάζονται Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία των Σκοπίων.
Οι Σκοπιανοί όμως αμέσως μόλις έκαναν δικό τους κράτος, όρισαν τα σύνορα στα ελληνικά Τέμπη, διεκδικούν την ελληνική Μακεδονία του Αιγαίου, έκαναν αρχικά σημαία τους το σήμα της Βεργίνας και τύπωσαν χαρτονομίσματα με τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης.
Τελικά, αυτό το νέο κράτος είναι ένα κρατίδιο, δύο περίπου εκατομμυρίων κατοίκων, του οποίου το 40% είναι Αλβανοί.
Το 2008 οι Σκοπιανοί έκαναν αίτηση να μπουν στο ΝΑΤΟ, αλλά στη Σύνοδο του Βουκουρεστίου η ελληνική κυβέρνηση, έβαλε βέτο, ως προς το όνομα κι έτσι έμειναν έξω.
(4). Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης προέκυψαν 15 νέα κράτη, μεταξύ των οποίων και το πιο ισχυρό η Ρωσία, η οποία κράτησε τον όλο εξοπλισμό και τα πυρηνικά όπλα. Μετά από λίγο καιρό, μόλις η νέα δημοκρατία διόρθωσε λίγο τα οικονομικά της, εμφανίστηκε πάλι ως μεγάλη δύναμη, που παίζει τα παιχνίδια της και προσπαθεί να επεκτείνει την επιρροή της προς κάθε κατεύθυνση.
Αυτό το παιχνίδι όμως δεν το δέχονται οι ΗΠΑ και προσπαθούν να περιορίσουν τους Ρώσους σε όλες τις ανά τον κόσμο χώρες. Έτσι, η Ρωσία, αρκετά χρόνια τώρα προσπαθεί να επεκτείνει την επιρροή της σε όσα ευρωπαϊκά κράτη δεν προσχώρησαν στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Ως εκ τούτου υπάρχει μια διαρκής κόντρα μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας. Τώρα όσες χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας είναι έξω από τη δυτική συμμαχία, προσπαθεί να την κερδίσει η Ρωσία. Από την άλλη πλευρά η Αμερική, κάνει ό,τι είναι δυνατόν, για να εμποδίσει μια τέτοια εξέλιξη.
Άρα , οι προσπάθειες να μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ και Ε.Ε. είναι πρώτιστα μια κόντρα μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας. Γι’ αυτό, αν δεν ευοδωθούν οι προσπάθειες των Πρεσπών, η Αμερική θα βάλει τα Σκόπια με τον τσαμπουκά της στο ΝΑΤΟ, καθόσον ήδη 140 περίπου χώρες έχουν αναγνωρίσει το κρατίδιο αυτό, ως Δημοκρατία της Μακεδονίας.
(5). Η συμφωνία των Πρεσπών δεν εξασφαλίζει πλήρως τα συμφέροντα της Ελλάδας, αφού αναγνωρίζει τη Μακεδονική γλώσσα και έμμεσα την υπηκοότητα, που παραπέμπει σε αλυτρωτικές βλέψεις. Βέβαια, θα πει κάποιος ότι η Ελλάδα δεν έχει να φοβηθεί τίποτε απ’ αυτό το μικρό κρατίδιο, αλλά ο κίνδυνος προέρχεται εξ ανατολών, από τους άσπονδους φίλους και συμμάχους μας, Τούρκους, καθόσον αυτοί έχουν θέσει τους Σκοπιανούς υπό την προστασία τους. Αλλά και σ’ έναν ευρύτερο πόλεμο των Βαλκανίων, η Ελλάδα θα έχει να αντιμετωπίσει και τα Σκόπια, που είναι αδιαμφισβήτητα καλυμμένοι εχθροί μας.
(6). Η κυβέρνηση, τα έχει κάνει μαντάρα. Ενώ έπρεπε, όταν ανέλαβε την εξουσία ο διαλλακτικός Ζάεφ, να συγκαλέσει το συνέδριο των αρχηγών των κομμάτων της βουλής, για να συζητήσουν το θέμα από όλες τις πλευρές, ώστε να υπάρχει ενιαία στάση, ο ΣΥΡΙΖΑ για κομματικούς λόγους θέλει να καρπωθεί τις όποιες επιτυχίες προκύψουν από αυτή τη δουλειά. Δυστυχώς το μόνο που κατάφερε είναι να ξεσηκώσει όλο τον ελληνικό λαό εναντίον του. Επίσης, η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να συγκαλέσει συμβούλιο αρχηγών των κομμάτων, για το πρόβλημα της Τουρκίας, που είναι απείρως πιο σοβαρό. Γι’ αυτό πρέπει να ξέρουν οι κυβερνώντες, ότι αν τα πράγματα στο μέλλον πάνε στραβά, τότε θα καθίσουν στο σκαμνί.
Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, οι έξι της κυβέρνησης Γούναρη, δικάσθηκαν και καταδικάσθηκαν σε θάνατο, όχι γιατί ήταν προδότες, αλλά επειδή με τις ενέργειες τους οδήγησαν τη χώρα σ’ εκείνη την τραγική καταστροφή. Οι κύριοι της κυβέρνησης, ας μη ξεχνούν ότι υπάρχει και το Γουδί.
