Είπε, κατηγόρησε, έβρισε και απήλθε…

Δεν ήταν αγόρευση με τεκμηριωμένα επιχειρήματα, ούτε η εναρκτήρια ομιλία του, αλλά ούτε και η δευτερολογία του κ. Αλ. Τσίπρα στη χτεσινή συνεδρίαση για την ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι προς την “κυβέρνησή μου, όπως με εγωπάθεια την αποκαλεί ο Αλέξιος ο Μικρός).

Απεναντίας, ήταν μια ακόμη άρια, από τα βραχνά “κύκνεια άσματα” του εν πολλαίς αμαρτίαις απερχόμενου πρωθυπουργού…

Κατ’ αρχήν, αποτελεί δείγμα απαξίας, προς τα διεθνή κοινοβουλευτικά ήθη, η αντί δευτερολογίας, στην  αγόρευση του Κυριάκου Μητσοτάκη και με απειλητικές φωνασκίες, επίθεση του Αλ. Τσίπρα προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που χαρακτήρισε απαράδεκτο τον διορισμό του Α/ΓΕΕΘΑ ναυάρχου Αποστολάκη, στη θέση του υπουργού Εθνικής Άμυνας, σε αντικατάσταση του παραιτηθέντος Πάνου Καμμένου.

Μάλιστα, το σημείο ανάφλεξης του Αλ. Τσίπρα ήταν ο παραλληλισμός, από τον Κυρ. Μητσοτάκη, του ναυάρχου Αποστολάκη με τον στρατηγό Σπαντιδάκη, που διορίστηκε υπουργός στην κυβέρνηση της χούντας της 21ης Απριλίου.

Αλλά όσοι παρηκολούθησαν με προσοχή το φραστικό επεισόδιο πρωθυπουργού-αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο παραπάνω παραλληλισμός δεν ταυτίζει ένα πραξικοπηματία με έναν αξιωματικό δημοκρατικού πολιτεύματος. Απλώς, ο διορισμός στο υπουργικό αξίωμα, εν ενεργεία ανώτατων αξιωματικών των ενόπλων δυνάμεων, μόνον σε περιόδους πολεμικών ή μεταπολεμικών ή εμφυλιοπολεμικών εντάσεων συγχωρείται.

Συμφωνία υποταγής στο ΝΑΤΟ

Είναι ηλίου φαεινότερον, ότι η όλη σκηνοθεσία της ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση στήθηκε, όχι από την αντιπολίτευση, αλλά από τον ίδιο τον Αλ. Τσίπρα. Όχι βέβαια, για να μοστράρει το … εθνοσωτήριο έργο των υπογεγραμμένων, από τον ίδιο και την πιστωτική Τρόικα, μνημονίων (που θα κρατούν για ένα περίπου αιώνα δέσμια την Ελλάδα στο ΔΝΤ και μας κόστισαν 100 δις ευρώ), αλλά για να δικαιολογήσει την εν κρυπτώ και πίσω από τις πλάτες του συνόλου του πολιτικού κόσμου και του ελληνικού λαού υπογραφή με τον κλόουν των Σκοπίων Ζόραν Ζάεφ, της μειοδοτικής (α)Συμφωνίας των Πρεσπών.

Δηλαδή μιας επαίσχυντης “Συμφωνίας”-προέκτασης της ήδη εκπεφρασμένης από τον Πάνο Καμμένο προς τον υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Τζέιμς Μάτις υπόσχεσης, με τα λόγια: “Είναι σημαντικό για την Ελλάδα ν’ αναπτύξουν οι ΗΠΑ στρατιωτικές δυνάμεις στη χώρα μας, σε μια πιο μόνιμη βάση, όχι μόνο στον κόλπο της Σούδας, αλλά επίσης στον Βόλο, στη Λάρισα και στην Αλεξανδρούπολη”! Μια συμφωνία, που ήδη άνοιξε την όρεξη στο αμερικανο-νατοϊκό λόμπι να εκδηλώσει την επιθυμία για:

  • Την ισχυροποίηση της παρουσίας του στην 110 Πτέρυγα Μάχης (ΠΜ) της Λάρισας, με τη μεταστάθμευση των μη επανδρωμένων πολεμικών αεροσκαφών ΜQ-9 Reapar, άλλων μαχητικών αεροσκαφών κλπ
  • Την επαύξηση των επιχειρησιακών εξυπηρετήσεων των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.
  • Την αναβάθμιση της βάσης της Ανδραβίδας.
  • Την επέκταση της βάσης στη Σούδα της Κρήτης.
  • Τη δημιουργία νέων βάσεων σε Σύρο, Κάλυμνο και Κάρπαθο.

Ο μπαμπούλας του νέου… «Σιδηρού Παραπετάσματος»…

Το πιο κωμικοτραγικό της χτεσινής αγόρευσης του Αλ. Τσίπρα ήταν η προσπάθειά του, να μετριάσει την εξόφθαλμη εθνική μειοδοσία των Πρεσπών, με μια υπεροπτική αντίληψη για τον ρόλο του, ως μοχλού αναβάθμισης των Βαλκανίων τονίζοντας ότι, με την (α)Συμφωνία των Πρεσπών:

  • Η Ελλάδα αναδεικνύεται σε κέντρο πολλαπλής ανάπτυξης της όλης Βαλκανικής χερσονήσου.
  • Τα Βαλκάνια στο σύνολό τους ενισχύουν τα αναπτυξιακά σχέδια της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης!

Και όλες αυτές οι φανφάρες, όταν:

  • Η ίδια η βουλγαρική ηγεσία ρητά έχει δηλώσει ότι θ’ ασκήσει veto, κατά της ένταξης της ΠΓΔΜ σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.
  • Η Ρωσία ευθέως ανακοινώνει ότι θ’ ασκήσει και αυτή veto στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για τη μεθοδευόμενη αυτή ένταξη.

Οι εξελίξεις δεν αποκλείεται σύντομα να το δείξουν, ότι Ελλάδα και ΠΓΔΜ, με την ευθύνη Αλέξη Τσίπρα-Ζόραν Ζάεφ, οδηγούν μεθοδικά τις δύο γειτονικές χώρες στην παγίδα ενός νέου ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού ΗΠΑ, με ενδεχόμενο αντίπαλο, υπαρκτό ή όχι, τη Ρωσία.

Οι ΗΠΑ, σε συνεργασία με τις δυτικές πολεμικές βιομηχανίες, χωρίς τη βούληση των λαών Ελλάδας και ΠΓΔΜ ζητούν αναβάθμιση αλλά και πολλαπλασιασμό των αμυντικο-επιθετικών φάσεων, τόσο στην ήδη υπερεξοπλισμένη Ελλάδα, όσο και στην υποψήφια για παρόμοιες βάσεις ΠΓΔΜ.

Και κλείνει το σημείωμα αυτό με το ερώτημα: Μήπως μεθοδεύεται η αναβίωση της ιστορίας ή του μύθου ενός νέου «Σιδηρού Παραπετάσματος»;