Στην Ελλάδα το υπουργείο Εθνικής Άμυνας έχει πάντα μια ιδιαίτερη φόρτιση.
Γιατί είναι το υπουργείο που αφορά τον πολιτικό έλεγχο του στρατεύματος.
Γιατί στη δική μας χώρα όποτε το στράτευμα επιχείρησε να αναλάβει το ίδιο τον πολιτικό έλεγχο της χώρας, το αποτέλεσμα ήταν πραξικοπήματα, δικτατορίες και εθνικές τραγωδίες.
Η διαιρεμένη Κύπρος μας το θυμίζει ακόμη οδυνηρά.
Να θυμηθούμε ότι και τα Ιουλιανά ξεκίνησαν από το ερώτημα για το ποιος ελέγχει αυτό το υπουργείο.
Σήμερα έχουν περάσει αρκετά χρόνια, αλλά εξακολουθεί να ισχύει ότι τις πολιτικές αποφάσεις για την εξωτερική πολιτική και την άμυνα πρέπει να τις παίρνουν εκλεγμένοι πολιτικοί και κυβερνήσεις και όχι αξιωματικοί του στρατού.
Για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο.
Ακόμη και οι ΗΠΑ που έχουν συχνά πρώην στρατηγούς να κάνουν πολιτική σταδιοδρομία (στην περίπτωση του Αϊζενχάουερ να γίνονται ακόμη και πρόεδροι) έχουν ειδικές προβλέψεις για το πότε μπορεί ένας στρατηγός να αναλάβει το αξίωμα του υπουργού Άμυνας και απαιτούν να έχουν περάσει 7 χρόνια από την αποστρατεία του ή ειδική έγκριση του Κογκρέσου, εάν το διάστημα είναι μικρότερο, όπως έγινε στην περίπτωση του Τζέιμς Μάτις.
Όμως, όλα αυτά φαίνεται πώς δεν ισχύουν για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα.
Γιατί μέρες πριν παραιτηθεί ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη επιλέξει για διάδοχό του τον Α/ΓΕΕΘΑ ναύαρχο Αποστολάκη, δηλαδή έναν εν ενεργεία ανώτατο αξιωματικό.
Προφανώς και ο ναύαρχος θα παραιτηθεί εάν δεν το έχει κάνει ήδη, γιατί διαφορετικά θα υπήρχε τυπικό πρόβλημα.
Όμως, η ουσία του προβλήματος παραμένει.
Και το πρόβλημα είναι, εκτός όλων των άλλων ότι ο ναύαρχος Αποστολάκης σε υπερβολικό βαθμό εξασφαλίζει τη συνέχεια με το «καθεστώς Καμμένου» στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Γιατί ο ναύαρχος Αποστολάκης, που δεν έχει πολιτική σχέση με την Αριστερά και που κατάφερε να αναρριχηθεί σε δύο διαδοχικές πολιτικές καταστάσεις (επί κυβέρνησης Σαμαρά έγινε Α/ΓΕΝ και επί κυβέρνησης Τσίπρα Α/ΓΕΕΘΑ), μια χαρά συνεργάστηκε με τον Πάνο Καμμένο.
Μια χαρά ανέχτηκε ο ναύαρχος Αποστολάκης να προετοιμάζεται το μεγάλο φαγοπότι με τα εξοπλιστικά από τους φίλους του Πάνου Καμμένου, με αποκορύφωμα τη διαβόητη τροπολογία που νεκρανάστησε τα υποτίθεται καταργημένα αντισταθμιστικά ωφελήματα.
Ούτε είχε κάποιο πρόβλημα ο ναύαρχος Αποστολάκης με το σχέδιο του Πάνου Καμμένου και εκείνου του απίθανου μεσάζοντα του Παπαδόπουλου να πωληθούν βλήματα στη Σαουδική Αραβία και να χρησιμοποιηθούν στον εμφύλιο στην Υεμένη.
Επιπλέον, ο ναύαρχος Αποστολάκης συμπορεύτηκε με τον Πάνο Καμμένο όταν ο τελευταίος επέλεγε μια ρητορική «θερμού επεισοδίου» και ύψωνε επικίνδυνα τους τόνους στα ελληνοτουρκικά.
Μάλιστα, θα έχουμε πλέον για υπουργό Εθνικής Άμυνας έναν αξιωματικό που υποστήριξε ότι εάν οι Τούρκοι καταλάβουν βραχονησίδα, τότε οι ένοπλες δυνάμεις θα ισοπεδώσουν τη βραχονησίδα.
Η φράση αυτή μπορεί να ακούγεται «αποφασιστική» αλλά στην πραγματικότητα είναι επικίνδυνη, γιατί η δουλειά των ενόπλων δυνάμεων είναι να αποτρέπουν την κατάληψη ελληνικού εδάφους και όχι να έρχονται εκ των υστέρων να το ισοπεδώσουν.
Στην πραγματικότητα ήταν μια δήλωση που απηχούσε την αντίληψη, που υπάρχει δυστυχώς, ότι καλύτερα να γίνει το «θερμό επεισόδιο» γιατί θα τους «δώσουμε ένα μάθημα» και θα «ξεπλύνουμε τη ντροπή των Ιμίων».
Μόνο που ευτυχώς μέχρι τώρα κυριάρχησε η λογική ότι πρέπει να προκρίνουμε την πολιτική λύση και όχι την ένοπλη αναμέτρηση.
Μόνο οι έμποροι όπλων τρίβουν τα χέρια τους για ενδεχόμενη σύρραξη.
Και τώρα έρχεται η κυβέρνηση υποτίθεται της αριστεράς και αντί να βάλει επιτέλους ένα πολιτικό πρόσωπο στη θέση του υπουργού, αντί να χαράξει ψύχραιμη και συνετή γραμμή για τα ελληνοτουρκικά, αντί να βάλει τάξη στο χάος με τα εξοπλιστικά και τις προμήθειες, αντί να κόψει μερικές από τις «δουλίτσες» που κανόνισε ο προηγούμενος υπουργός, έρχεται και βάζει έναν ανώτατο αξιωματικό, εν ενεργεία μέχρι ακριβώς πριν την ανάληψη των καθηκόντων του στη θέση του υπουργού.
Τόσο απλά και τόσο… αριστερά.
