Ο Αλέξης Τσίπρας ψάχνει τον τελευταίο καιρό να βρει πίσω από τι να κρυφτεί.
Τις προάλλες κρύφτηκε πίσω από την καλή διάθεση της Άνγκελα Μέρκελ που ήρθε στην Αθήνα να τον συγχαρεί που κατάφερε να περάσει τόσα μνημόνια, να διαλύσει το κοινωνικό κράτος και να δεσμεύσει τη χώρα του σε εξοντωτικά πρωτογενή πλεονάσματα.
Πιο πριν είχε κρυφτεί πίσω από τον μανδύα των αμερικανών, έχοντας εξασφαλίσει την επέκταση του ΝΑΤΟ στα Δυτικά Βαλκάνια κι έχοντας δώσει στις ΗΠΑ όλες τις διευκολύνσεις που κατά καιρούς ζήτησαν.
Διαρκώς κρύβεται πίσω από τη διαχείριση ζητημάτων πολιτικής αισθητικής, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την οπερέτα των σχέσεων με τον Πάνο Καμμένο και τους ΑΝΕΛ.
Όμως όλα αυτά έχουν ένα όριο. Και αυτή είναι η καθημερινότητα των πολιτών.
Γιατί εκεί δεν υπάρχει τρόπος να βρουν κάτι να κρυφτούν από πίσω.
Εκεί υπάρχουν πραγματικά και άλυτα προβλήματα που θα συνοδεύουν τον Τσίπρα μέχρι και τις εκλογές.
Γιατί εκεί θα συναντήσουν τους αναπληρωτές και την αγωνία αυτών που μέσα σε μεγάλη ανασφάλεια κρατούν όρθιο το δημόσιο σχολείο, παρότι το αρμόδιο υπουργείο έρχεται να τους δείξει την πόρτα της ανεργίας.
Γιατί εκεί θα συναντήσουν νοικοκυριά που δεν αντέχουν άλλο την φοροκαταιγίδα.
Γιατί εκεί θα βρουν μισθωτούς που κυριολεκτικά δεν μπορεί να τους κοιτάξει στα μάτια.
Γιατί εκεί θα συναντήσουν τη διάλυση της μεσαίας τάξης ως βασική πλευρά της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο που τώρα έρχονται εκλογές.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε να κυβερνά στο διηνεκές αδιαφορώντας και για την τυπική και για την ουσιαστική νομιμοποίησή του.
Να γαντζωθεί στην εξουσία και να μην την εγκαταλείπει κι για την επόμενη τετραετία.
Όμως, ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει ότι δεν μπορεί να κρυφτεί από όλα.
Αργά ή γρήγορα θα αναμετρηθεί με τον κοινωνία.
Την οργή, τις απαιτήσεις, τα παράπονα, την ελπίδα.
Και τότε δεν θα μπορεί να κρυφτεί.
Ούτε από τη φορολογία.
Ούτε από την επισφάλεια και την αδιοριστία.
Ούτε από την έλλειψη προοπτικής.
Ούτε από τα μικρά και μεγάλα ανεπίλυτα «ζητήματα της καθαριότητας».
Και τότε πραγματικά θα αρχίζουν τα δύσκολα.
