Πριν από την έναρξη της φετινής χρονιάς, ο Joel Embiid προχώρησε σε δυο ομολογουμένως βαρύγδουπες δηλώσεις. Η πρώτη περιέγραφε τον τρόπο με τον οποίο θα προσπαθήσει να διαφοροποιήσει τον τρόπο που αγωνίζεται, πλησιάζοντας περισσότερο προς την ρακέτα.
Με άλλα λόγια μας ενημέρωσε πως σκοπεύει να εκμεταλλευτεί ακόμα περισσότερο το μέγεθος και τα τρομακτικά αθλητικά του προσόντα, για να επιτεθεί πιο συγκροτημένα με πλάτη στο καλάθι. Η απόφαση μοιάζει απόλυτα λογική, αν συνυπολογίσουμε ότι το παιχνίδι στο Post, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα του Καμερουνέζου γίγαντα από τα χρόνια που φοιτούσε στο κολλέγιο του Kansas. Η δεύτερη αφορούσε την επιθυμία του, να κερδίσει το βραβείο του πολυτιμότερου της σεζόν. Σε αυτό το σημείο βέβαια, η κατάσταση φαντάζει κομματάκι δύσκολη.
Ξέρετε, ο Embiid αντιπροσωπεύει τον αγαπημένο μου παίκτη. Κάθε οπαδός των Sixers – από την Θεσσαλονίκη μέχρι την Philadelphia – έχει αναπτύξει στην πορεία των ετών, ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς μαζί του. Ο Jojo συμπυκνώνει την ουσία του Process. Οι συνεχόμενοι τραυματισμοί αλλά και οι στιγμές που κυριαρχεί εμφατικά επί των αντιπάλων του στα παρκέ του ΝΒΑ, θυμίζουν σε όλους μας την επίπονη διαδικασία που πέρασε ο σύλλογος, προσπαθώντας να επιστρέψει στην διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Αγαπάμε υπερβολικά τον Joel και δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κρύβουμε.
Ακόμα και έτσι όμως, είμαι υποχρεωμένος να παραδεχτώ πως το βραβείο του MVP πρέπει να περιμένει, τουλάχιστον για φέτος. Οι εμφανίσεις που πραγματοποιούν οι Γιάννης/Harden κρίνονται προς το παρόν, εκτός συναγωνισμού. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι ο ίδιος υπολείπεται σε κάτι – αντίθετα τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι η απουσία διάρκειας και το απαράδεκτο shot selection. Ειδικά το τελευταίο μοιάζει ιδιαίτερα ανησυχητικό και πρέπει άμεσα να διευθετηθεί από τον οργανισμό των Sixers. Η δυσαρέσκεια που εκδήλωσε πρόσφατα σχετικά με τον ρόλο του, είναι νομίζω ενδεικτική της σύγχυσης που επικρατεί στο εσωτερικό της ομάδας.
Παραδοσιακά σε αυτές τις περιπτώσεις, η ευθύνη δεν βρίσκεται μονάχα στην μια πλευρά. Μέχρι στιγμής στην σεζόν ο Embiid κατά μέσο όρο 26,9 πόντους, κατεβάζει 13,6 rebound και μοιράζει 3,5 assists παρέα με 1,9 blocks. Πόσο καλά είναι τα εν λόγω νούμερα; Λοιπόν είναι καλύτερα σε σχέση με τις αντίστοιχες επιδόσεις των O’ Neal και Olajuwon στην ηλικία των 24 ετών – όσα δηλαδή είναι και τα χρόνια του πρωταγωνιστή μας. Διόλου άσχημα, αν σκεφτούμε πως αναφερόμαστε σε δύο εκ των σπουδαιότερων Center στην ιστορία του αθλήματος.
Τα κατορθώματα του βέβαια δεν σταματούν εδώ.
Κατάφερε να πετύχει 3000 πόντους με την Philadelphia σε μόλις 130 παιχνίδια, ξεπερνώντας τα επιτεύγματα αθλητών όπως ο Allen Iverson ή ο Julius Erving
Κατέγραψε το κορυφαίο plus/minus της λίγκας για το 2018 (+556)
Έχει τους περισσότερους αγώνες με 40+ πόντους και 10+ rebound στο ΝΒΑ (4), καθώς και τους περισσότερους με 30+ πόντους και 15+ rebounds.
Πριν από λίγες μέρες μάλιστα, διέλυσε σχεδόν ολομόναχος τους κακόμοιρους Suns και τον ταλαντούχο rookie, Deandre Ayton. Η στατιστική του προκαλεί δέος: 42 πόντοι (30 στο ημίχρονο)/ 18 rebounds/ 2 assists/ 2 blocks/ 3 κλεψίματα. Το μενού περιείχε κινήσεις υψηλής τεχνικής και αψεγάδιαστου footwork στο Post.
Εντυπωσιακά – για το ύψος και τα κιλά του – euro steps, ανάμεσα από τους αντίπαλους αμυντικούς.
Και φυσικά ένα σωρό ελεύθερες βολές (εκτελεί 10 ανά παιχνίδι).
Η αντίληψη σχετικά με την θέση του αμυντικού, δεν είναι κάτι που μπορεί να διδαχθεί στις προπονήσεις. Η πορεία της καριέρας του δείχνει ένα μελλοντικό MVP. Για την ώρα θα αρκεστεί στον άτυπο τίτλο του καλύτερου Center της λίγκας.
