Ο Αμος Κλάουσνερ, γνωστός ως Αμος Οζ (1939-2018), υπήρξε ο μεγαλύτερος ίσως ισραηλινός συγγραφέας της εποχής του. Μεταφράστηκε σε 45 γλώσσες, υπήρξε κάτοχος των βραβείων Goethe, Asturias, Heinrich Heine και πολλών άλλων, όπως και μόνιμος σκιώδης υποψήφιος, σαν όλους τους κορυφαίους λογοτέχνες, του βραβείου Νομπέλ. Γεννημένος το 1939 στην Ιερουσαλήμ, πέρασε μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής του στο κιμπούτς Χούλντα, το οποίο πάντοτε έλεγε ότι τον διαμόρφωσε τόσο ως άνθρωπο όσο και ως συγγραφέα. Συνώνυμο των λέξεων «συντροφικότητα», «κοινωνία», όπως έλεγε ο ίδιος στον Ανταίο Χρυσοστομίδη το 2005 στη συζήτησή τους για την τηλεοπτική εκπομπή «Οι κεραίες της εποχής μου» (εκδομένη στον τόμο «Κεραίες της εποχής μου», Καστανιώτης, 2012), αποτελούσαν δείγμα ενός άλλου Ισραήλ, προοδευτικού και σοσιαλιστικού στις καταβολές του, όπως υπήρξε την πρώτη εικοσαετία περίπου της ύπαρξής του, όταν στην πολιτική ζωή κυριαρχούσε το κεντροαριστερό κόμμα Μαπάι του Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν. Εκεί ο Οζ έγραψε τα πρώτα του έργα («Ο Μιχαέλ μου», εκδ. Καστανιώτη), εκεί αγάπησε τη γη και τον τρόπο που ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει έναν κήπο μέσα στην έρημο, εκεί ερωτεύθηκε και έκανε την οικογένειά του.

Η οικογένεια είναι ακριβώς το επίκεντρο του συνόλου του έργου του: «αν  μου ζητήσεις να σου περιγράψω με μια λέξη γύρω από το τι στρέφονται τα βιβλία μου, θα σου απαντήσω: την οικογένεια. Αν μου ζητήσεις να το κάνω με δυο λέξεις, θα σου απαντήσω: τη δυστυχισμένη οικογένεια». Το αναγνωρίζει κανείς σε όλα του τα μεγάλα μυθιστορήματα, από την «Ιστορία αγάπης και σκότους» ως την «Τέλεια γαλήνη» και το «Το μαύρο κουτί» (όλα εκδ. Καστανιώτη). Από τις συγκρούσεις των μελών της παράγει τις αφηγήσεις του, από εκείνες συνθέτει μια εικόνα της ισραηλινής κοινωνίας του καιρού του.

Ο Αμος Οζ βρισκόταν σε έκκεντρη θέση ως προς αυτή την κοινωνία, τουλάχιστον όσον αφορά τη σταδιακή διολίσθησή της σε συντηρητική στρατοκρατία. Προοδευτικός και υποστηρικτής της λύσης των δύο κρατών για το παλαιστινιακό ζήτημα από το 1967, κατήγγειλε τον πόλεμο όπως μόνο ένας άνθρωπος που τον έχει γνωρίσει από κοντά μπορεί: «η πιο δυνατή μου ανάμνηση είναι αυτή, η μπόχα από καμένο μέταλλο, από καμένα λάστιχα, από καμένα ανθρώπινα σώματα. […] Τώρα ξέρω ότι ο πόλεμος βρομάει. Οχι μεταφορικά, αλλά αληθινά». Ο άνθρωπος που έλεγε στον Ανταίο Χρυσοστομίδη το 2005 ότι έχει δυο στιλό πάνω στο γραφείο του, «ένα μπλε και ένα μαύρο. Με το μπλε γράφει λογοτεχνικά του έργα, με το μαύρο τα πολιτικά του άρθρα» για να διαχωρίζει όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται το λογοτεχνικό κείμενο από το πολιτικό μανιφέστο έφυγε από τη ζωή στα 79 του χρόνια στις 28 Δεκεμβρίου 2018.