«Θέλω να πεθάνω πάνω στη σκηνή. Αλλά δεν θέλω να πεθάνω…». Ο Γιάννης Βογιατζής υποδύεται έναν ηθοποιό που λέει έναν μονόλογο, τον μονόλογο ενός θεατρίνου, στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλο, και ουσιαστικά ερμηνεύει τον μονόλογο της δικής του ζωής. Με τον υπόλοιπο θίασο να τον περιτριγυρίζει, ο 92χρονος ηθοποιός στέκεται απέναντι από το κοινό, βαθύς, ειλικρινής, συγκινητικός. Μετρά επτά δεκαετίες στο θέατρο.
Ολα ξεκίνησαν από το Εθνικό. Η σχολή, τα πρώτα βήματα στο σανίδι, οι δάσκαλοι, οι συναντήσεις. Μετά ήρθε ο κινηματογράφος κι ύστερα μια δεύτερη καριέρα, «στο σωστό θέατρο», όπως λέει ο ίδιος, καθώς ξετυλίγει ένα κουβάρι αναμνήσεων. Αλλοτε γελάει, άλλοτε δακρύζει, άλλοτε πάλι απολαμβάνει την ίδια την ιστορία της ζωής του.
Στην αρχή ήταν το Eθνικό Θέατρο
«Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ήταν το 1947. Είχα έρθει εδώ στο Εθνικό να ρωτήσω πότε δίνουν εξετάσεις. Ηταν ο Εμφύλιος. Κι έτσι έδωσα το ’48. Πριν από εβδομήντα χρόνια.
Δούλευα απέναντι, στο Μέγαρο Εϋνάρδου, στο ΙΚΑ, στο λογιστήριο και έβλεπα τη σχολή – μετά γκρεμίστηκε, έγινε η επέκταση του θεάτρου, η σκηνή Νίκος Κούρκουλος. Ντρεπόμουν μάλιστα να έρθω να ρωτήσω και έστειλα δύο από τα κορίτσια που δουλεύαμε μαζί.
Διαβάστε περισσότερα στο Βήμα της Κυριακής
