Τηλεφώνησα σε κεντρικό εστιατόριο για να κλείσω τραπέζι για το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς -πέρασαν τα χρόνια που συγγενείς και φίλοι μαζευόμασταν σε φιλόξενα σπίτια. Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση είναι πως όταν ζήτησα ένα τραπέζι για επτά άτομα, μου είπαν πως είχαν μόνο για έξι και πως δεν χωρούσε με τίποτα καρέκλα για έβδομο. Από αυτό καταλάβαινες πόσο στριμωγμένα θα είχαν τα τραπέζια. Τόσο πολύ που η ιδέα να πάμε εκεί (και να κολλήσουμε ψείρες) είχε αρχίσει να χάνει τη γοητεία της πριν καν φυλλομετρήσω το μενού.
Ρώτησα όμως και για το μενού, από περιέργεια. Για να με ενημερώσουν πως θα έχουν πολλά και διαφορά αλλά και για να σπεύσουν να συμπληρώσουν πώς: Για να απολαύσουμε τα πολλά και διάφορα θα έπρεπε «να δώσετε μια τυπική προκαταβολή».
Ποια ήταν η τυπική προκαταβολή για τα έξι άτομα που δεν μπορούσαν να είναι επτά; Εκατόν είκοσι ευρώ! Ήθελαν δηλαδή ουσιαστικά να προπληρώσω το τραπέζι! Το καλύτερο; Η ελάχιστη κατανάλωση κατ΄ άτομο, ειδικά για εκείνο το εορταστικό μεσημέρι, ήταν υποχρεωτικά 25 ευρώ. Στο μεταξύ έπρεπε να καταθέσω την προκαταβολή στο λογαριασμό που θα μου έδιναν, και σε μία με δύο μέρες «θα σας ειδοποιήσουμε πως η κράτησή μας έχει εγκριθεί».
Λιγότερο αυστηροί θα ήταν για να επιτρέψουν την είσοδό μου στον Χορό των Ρόδων στο Μονακό! Γνωρίζω, βεβαίως, πως όταν δραστηριοποιείσαι επαγγελματικά στην Ελλάδα της ασυνέπειας, όπου μπορεί να κλείσουν τραπέζι και να στο ακυρώσουν πέντε λεπτά πριν ή να μην εμφανιστούν ποτέ, πρέπει να πάρεις κι εσύ τα μέτρα σου, να προφυλαχτείς με κάποιο τρόπο.
Γι’ αυτό και η πληρωμή έναντι. Ομως, καί τέτοιο στρίμωγμα καί τόσο υψηλή προκαταβολή καί υποχρεωτική κατανάλωση; Με τόσα «πρέπει» δεν προσκαλείς τον κόσμο, τον διώχνεις.
Βρήκα κι εγώ ένα εστιατόριο (δεν ήταν εύκολο – αρκετές φορές «έφαγα πόρτα», αν και κάλεσα 15 μέρες πριν) που το μόνο που ζήτησε ήταν ο αριθμός του κινητού μου, ούτε προκαταβολές ούτε τίποτα, και έκλεισα εκεί.
Οχι για να τιμωρήσω τους άλλους που έτσι κι αλλιώς δεν με έχουν ανάγκη αφού είναι φίσκα (δικαίως, γιατί έχουν καλό φαγητό), αλλά για να νιώσω πιο ευπρόσδεκτος, μέρες που είναι.
