Το όλο σκηνικό που στήθηκε με τον Πάνο Καμμένο να κάνει τρεις διαφορετικές δηλώσεις για το πώς ακριβώς βλέπει τη σχέση του με την κυβέρνηση και το πότε και πώς θα αποσυρθεί από την κυβέρνηση, ίσως δεν ήταν μόνο ένδειξη του πόσο στριμωγμένος αισθάνεται ο Πάνος Καμμένος, που εκτός όλων των άλλων βλέπει και το κόμμα του να αποσυντίθεται.
Δεν το λέω αυτό για να υποβαθμίσω την ικανότητα του Πάνου Καμμένου να κάνει δηλώσεις που γυρίζουν μπούμερανγκ, ιδίως σε στιγμές όπου αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει πια πολιτικό μέλλον και ουσιαστικά η επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών θα σημάνει και το πολιτικό τέλος της διαδρομής του, αφού θα χρεώνεται ότι αυτός δεν την εμπόδισε όταν μπορούσε.
Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω είναι ότι πληθαίνουν τα σημάδια ότι ο Αλέξης Τσίπρας σκέφτεται σοβαρά να κάνει εκλογές πρόωρες και μάλιστα τον Μάρτιο, παρά τις κατ’ επανάληψη διακηρύξεις του ότι σκοπός του είναι να εξαντλήσει την τετραετία.
Στον Αλέξη Τσίπρα, όπως και στον Νίκο Παππά και τα άλλα μέλη της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί κανείς να προσάψει πολλά.
Όμως, πρέπει να τους αναγνωρίσουμε μια ιδιαίτερη αίσθηση της πολιτικής τακτικής και μια ικανότητα να ορίζουν αυτοί το πεδίο και τη στιγμή της αντιπαράθεσης, κόντρα στις προσδοκίες ή τις εκτιμήσεις των αντιπάλων τους.
Για ένα διάστημα όλοι πίστευαν ότι δεν θα μπορούσαν να βγάλουν την τετραετία και θα κατέρρεαν ή θα δοκίμαζαν να «δραπετεύσουν» με την πρώτη ευκαιρία.
Διέψευσαν αυτές τις εκτιμήσεις και κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τώρα έχοντας εξασφαλίσει και το τυπικό «τέλος των μνημονίων».
Μετά κατάφεραν να διαμορφώσουν μια εικόνα μιας κυβέρνησης που θα εξαντλήσει την τετραετία, με σκοπό να εκμεταλλευτεί όλο το χρόνο για να μπορέσει να μειώσει τη διαφορά από την ΝΔ.
Άλλωστε, έχει γίνει πια σαφές ότι ανεξαρτήτως μιας υποχρεωτικής ρητορικής, στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταλάβει ότι για το οποίο αγωνίζονται είναι για να ηττηθούν στις εκλογές με όσο το δυνατόν πιο μικρή διαφορά γιατί αυτό και την κυβέρνηση Μητσοτάκη θα καθιστά αδύναμη και θα πλασάρει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ευνοϊκή θέση για την επόμενη μέρα και το στόχο η ΝΔ να αποτελέσει απλώς μια «δεξιά παρένθεση»πριν τις επόμενες εκλογές που είναι πολύ πιθανό να γίνουν με τον ψηφισμένη απλή αναλογική, καθώς είναι δύσκολο για τη ΝΔ να συγκεντρώσει την ενισχυμένη πλειοψηφία για να αλλάξει ξανά ο νόμος.
Εκπληξη με πρόωρες κάλπες;
Και τώρα που τα υπόλοιπα κόμματα δείχνουν να προσανατολίζονται σε εκλογές προς το τέλος της τετραετίας πληθαίνουν τα σημάδια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κάνει την έκπληξη με πρόωρες εκλογές.
Αρκετές παράμετροι συγκλίνουν προς αυτό.
Καταρχάς με το κοινωνικό πακέτο, τα μέτρα μονιμοποιήσεων και τη μη μείωση των συντάξεων ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξαντλήσει την προσπάθεια να δείξει «κοινωνικό πρόσωπο» και να πείσει ότι τελείωσαν τα Μνημόνια και η σκληρή λιτότητα είναι πίσω μας, την ώρα που έχει ακόμη επικοινωνιακή αποτελεσματικότητα το ζήτημα του «τέλους των μνημονίων.
Δεν μένει παρά μόνο το ζήτημα της αύξησης του κατώτατου μισθού που θα ολοκληρωθεί στο προσεχές διάστημα.
Οι διορισμοί, στους οποίους επίσης έχει επενδύσει γιατί αντιστρέφουν το κοινωνικό κόστος από μια ανεργία που παραμένει σε πολύ υψηλό επίπεδο, δεν πρόκειται να γίνουν το αμέσως επόμενο διάστημα.
Απλώς μπορούν να αποφασιστούν ότι θα γίνουν με την πραγματοποίησή τους να μετατοπίζεται μετά τις εκλογές.
Το ίδιο ισχύει για την ακόμη μεγαλύτερη μείωση του ΕΝΦΙΑ αλλά και για την εξασφάλιση ότι δε θα πάμε σε μείωση του αφορολόγητου.
Αυτά είναι μέτρα που θα αποφασιστούν επίσης μετά το όριο του Οκτωβρίου αφορούν τον προϋπολογισμό του 2020.
Τώρα, όμως, μπορεί να τους υποσχεθεί και με την ΝΔ να επιμένει στο «λιγότερο κράτος» ακόμη και να εκβιάσει μια μερίδα των ψηφοφόρων να τον προτιμήσουν έναντι της ΝΔ.
Την ίδια στιγμή η Συμφωνία των Πρεσπών, ακόμη και εάν κυρωθεί, θα έχει θετικό αντίκτυπο σε ένα κοινό της αριστεράς, αλλά συνεχίσει να τυγχάνει της αρνητικής γνώμης της πλειοψηφίας των πολιτών.
Πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κερδίσει ιδιαίτερα από την τελική επικύρωση.
Αυτό θα σήμαινε ότι θα μπορούσε ακόμη και να μετέφερε την «καυτή πατάτα» στην επόμενη κυβέρνηση, ιδίως από τη στιγμή που γνωρίζει πόσο «εμφατική» θα είναι και η αμερικανική πίεση.
Όσο για τον «πόλεμο κατά της διαπλοκής» είναι προφανές ότι όπως έχουν πάει τα πράγματα ούτε «θα μπει κανείς φυλακή» το επόμενο διάστημα, ούτε καν δίκες θα ξεκινήσουν.
Τουλάχιστον, τώρα μπορούν να μιλάνε για το πώς «θα κάτσουν στο σκαμνί τα λαμόγια».
Από την άλλη, το να περιμένει απλώς μέχρι το Σεπτέμβρη, έχοντας υποστεί τα αντιφατικά αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών και των ευρωεκλογών και χωρίς να μπορεί να έχει περάσει πολλά πιο «φιλολαϊκά μέτρα», μπορεί να σημαίνει απλώς παραπάνω φθορά.
Την ίδια στιγμή οι πολλαπλές εκλογές τον Μάιο ίσως να κάνουν δύσκολη την σύμπτωσή τους και με εθνικές εκλογές μια που αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια «διασπορά» της ψήφου με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει ότι εξακολουθεί ακόμη, τουλάχιστον για το δικό του ακροατήριο, να έχει το πλεονέκτημα ότι ο Τσίπρας δείχνει να μπορεί να χειριστεί προεκλογική εκστρατεία και για αυτό από τώρα τον έχουν βγάλει στην πρώτη γραμμή.
Σε αυτό το φόντο, εκλογές τον Μάρτιο, με πρόσχημα τη διαφωνία των ΑΝΕΛ και του συγκυβερνήτη Πάνου Καμμένου και πιθανώς ανοιχτή τη Συμφωνία των Πρεσπών, μπορεί και να είναι η πιο βολική λύση για τον ΣΥΡΙΖΑ και το σχεδιασμό του για δεύτερη θέση με μικρή διαφορά από την κυβέρνηση.
Βέβαια, όλα αυτά θα εξαρτηθούν από μία παράμετρο: το εάν και κατά πόσο ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια δεν έχουν αποφασίσει και αυτά να κάνουν τη δική τους έκπληξη και να τιμωρήσουν την κυβέρνηση πολύ περισσότερο από όσο υπολογίζει.
