Για άλλη μια φορά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επέλεξε στη Βουλή να μιλήσει για υπόδικους, να κατηγορήσει για διαπλοκή και να δοκιμάσει ουσιαστικά για άλλη μια φορά να παρέμβει στο έργο της δικαιοσύνης προκαταλαμβάνοντας τις αποφάσεις της.
Και το έκανε αυτό ένας πρωθυπουργός που όπως έχω γράψει εδώ και αρκετά χρόνια έχει επενδύσει ιδιαίτερα στο να έχει καλές σχέσεις με επιχειρηματίες και ο οποίος περιστοιχίζεται από στενούς συνεργάτες που κατεξοχήν ασχολούνται με το να οικοδομούν τέτοιους δεσμούς.
Έχω γράψει για παράδειγμα για το πώς τον Μάιο του 2013 ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος είχε καλέσει για πρώτη φορά τον Αλ. Τσίπρα να μιλήσει σε Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ και το πώς άρχισαν να ανοίγουν οι κλειστές πόρτες των βιομηχάνων και πολλαπλασιάστηκαν μετά τα γεύματα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με επιχειρηματίες όπως και για το πώς στις επίσημες ομιλίες του, με ακροατήριο τους ολιγάρχες, ο Τσίπρας απηύθυνε «προσκλητήρια» για μια «νέα κοινωνική συμφωνία» και καλούσε τον επιχειρηματικό κόσμο να αναλάβει την «εθνική ευθύνη» του για την ανασυγκρότηση της χώρας.
Και έχω εξηγήσει για το πώς ο Τσίπρας ήδη από το 2014 απορρίπτοντας κάθε εσωκομματική πρόταση για έξοδο από το ευρώ ως έσχατο μέσο, έδινε στην πραγματικότητα εχέγγυα στην ολιγαρχία του πλούτου.
Όπως επίσης ήμουν από τους λίγους που το 2014 είχα μιλήσει για όλες τις επαφές που δοκίμαζε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ με επιχειρηματίες δίνοντας μεγάλη έμφαση στο πώς προσπαθούσε να κάνει συμφωνίες και με τον Μελισσανίδη αλλά και τον Σαββίδη καθώς και πολλούς άλλους.
Έχω γράψει επίσης για το πώς το απόγευμα της 20ής Ιανουάριου του 2015, πέντε μόνο ημέρες πριν από τις εκλογές, υπήρξε μια μυστική συνάντηση του Aλ. Τσίπρα με την επιχειρηματική ελίτ της χώρας.
Ανάμεσα τους, σύμφωνα με πληροφορίες, βρέθηκε και ιδιοκτήτης μεγάλου καναλιού, ο κατά πολλούς ισχυρότερος εγχώριος επιχειρηματίας που ήθελε να έχει προσωπική άποψη για τον νέο πολιτικό ηγέτη.
Για να μην θυμηθούμε το πώς λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, στις 21 Ιανουάριου 2015, ο Γ. Σταθάκης, σε συνάντηση που είχε με 38 εκπρόσωπους του τραπεζικού και επιχειρηματικού κόσμου (τραπεζίτες, φαρμακοβιομήχανους, εφοπλιστές και ιδιοκτήτες ενεργειακών ομίλων) είχε δώσει τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις ότι δεν θα υπάρξει αύξηση της φορολογίας των κερδών, δεν θα ακυρωθεί το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων και ότι η νέα κυβέρνηση θα εξασφαλίσει κονδύλια από το ΕΣΠΑ για τη χρηματοδότηση των μεγάλων έργων και των ιδιωτικών επενδύσεων.
Όπως επίσης υπάρχει και η πραγματικότητα όλων των εξυπηρετήσεων που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ σε επιχειρηματίες.
Η ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων έγινε κανονικά προς χάρη όχι μόνο των Γερμανών αλλά και του Κοπελούζου.
Ο κάποτε «στοχοποιημένος» Μπόμπολας βρέθηκε να παίρνει σημαντικά τμήματα αυτοκινητοδρόμων.
Η οικογένεια Λάτση πήρε τελικά προκλητική αδειοδότηση για το φαραωνικό project του Ελληνικού.
Ο Μελισσανίδης δεν είδε μόνο προνομιακή μεταχείριση στο ποδόσφαιρο και προκλητική διαδικασία αδειοδότησης του γηπέδου αλλά και ευνοϊκές νομοθετικές ρυθμίσεις π.χ. σε σχέση με τα φρουτάκια.
Ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει κάνει εντυπωσιακό come back επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα λέγεται ότι είναι και βασικός επικοινωνιακός χορηγός για την ενημερωτική ζώνη συγκεκριμένου καναλιού.
Ακόμη και ο Καλογρίτσας παραλίγο να αποκτήσει κανάλι.
Έχω γράψει επίσης για τις συναντήσεις με επιχειρηματίες στο σπίτι του Αλ. Φλαμπουράρη στην οδό Βουλγαροκτόνου στα Εξάρχεια.
Το σκηνικό των συναντήσεων παραπέμπει σε κινηματογραφική ταινία.
Ο Αλ. Φλαμπουράρης βρισκόταν στο σπίτι του και ο Ν. Παππάς έφτανε πρώτος.
Του άνοιγε την πόρτα και στη συνέχεια αποχωρούσε.
Ακολουθούσε ο εκάστοτε επιχειρηματίας και όποτε το απαιτούσε το βαρύ όνομα του καλεσμένου, τελευταίος το κατώφλι του διαμερίσματος περνούσε ο Αλ. Τσίπρας.
Και βέβαια έχω γράψει και εγώ για το ρόλο που όλα αυτά τα χρόνια παίζει ο Αλέκος Φλαμπουράρης στην προσπάθεια οικοδόμησης δεσμών με επιχειρηματίες, για τις διαρκείς προσπάθειες του Γιώργου Σταθάκη να καθησυχάζει τους ξένους επενδυτές για τις «αγαθές» προθέσεις της κυβέρνησης.
Και φυσικά έχω υπογραμμίσει πολλές φορές το ρόλο του Νίκου Παππά.
Που όποτε έγραφα για τη διαπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ έσπευδε να προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί μου για να διαψεύσει, αλλά ήξερε πάντα ότι αυτά που γράφω ισχύουν.
Τον Νίκο Παππά που έχει έναν ολόκληρο δικό του μηχανισμό και φίλους του στην κυβέρνηση, ξεκινώντας από τον Γιώργο Βασιλειάδη και τον Λευτέρη Κρέτσο, όλως τυχαίως ανθρώπους που χρεώνονται το μπάχαλο στο ποδόσφαιρο και το μπάχαλο στα θεσμικά θέματα ΜΜΕ. Και ο οποίος είναι σε κεντρική θέση στην επιχείρηση του ΣΥΡΙΖΑ για μια «νέα διαπλοκή» (που συχνά είναι η ίδια με την «παλιά»).
Και για αυτό και τόλμησα να θέσω ανοιχτά το ερώτημα: μήπως ο ρόλος του Πετσίτη είναι ακριβώς ένας ρόλος «ταμία», δηλαδή του κρίσιμου «ενδιάμεσου» ανάμεσα σε επιχειρηματίες και πολιτική εξουσία;
Όσο για τον «συγκυβερνήτη» Πάνο Καμμένο, τι να πει κανείς… Ακούσαμε έναν υπουργό Άμυνας, γνωστό για τις χαρωπές φωτογραφίες που έχει βγάλει στο πλευρό ολιγαρχών αλλά και εμπόρων όπλων, όχι μόνο να εξαπολύει ως άλλος εισαγγελέας ανυπόστατες κατηγορίες αλλά και να διαμαρτύρεται για τη στάση του υπουργού Δικαιοσύνης.
Μήπως είχε «βολευτεί» υπερβολικά στη συνεργασία του με τον Σταύρο Κοντονή σε κάθε είδους παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη και τώρα δυσανασχετεί επειδή ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης δεν ακολουθεί την ίδια πορεία;
Σε κάθε περίπτωση ας κοπεί η πλάκα και το δούλεμα.
Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας ούτε η κυβέρνησή του διαφέρουν σε τίποτα από τις προηγούμενες.
Τους επιχειρηματίες εξυπηρετούν και με επιχειρηματίες συγχρωτίζονται.
Και τα οφέλη σε αυτές τις περιπτώσεις πάνε και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Και το «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς;
Αυτό είναι κάπου ξεχασμένο δίπλα σε κάτι ξεφτισμένα συνθήματα για την κατάργηση των μνημονίων.
ΥΓ. Οι σύντροφοι από τη Βενεζουέλα, εάν έδωσαν οποιαδήποτε ενίσχυση, φαντάζομαι ότι το έκαναν στο πλαίσιο της διεθνιστικής αλληλεγγύης και με την ελπίδα ότι ένα αριστερό κίνημα στην Ελλάδα θα ανέβαινε στην εξουσία για να γίνει αγκάθι στο μάτι των ΗΠΑ και όχι υποτακτικός του Τραμπ.
