Διαβάζω ότι ο Πύργος του Άιφελ θα παραμείνει κλειστός το Σάββατο, όπως επίσης αρκετά μουσεία, θέατρα και βιβλιοθήκες, καθώς τα Κίτρινα Γιλέκα έχουν προαναγγείλει την «Τέταρτη Πράξη» των κινητοποιήσεών τους.
Σε ολόκληρη τη χώρα θα βρίσκονται σε ετοιμότητα 89.000 αστυνομικοί, ενώ μόνο στο Παρίσι θα περιπολούν 8.000. Η αστυνομία συστήνει στα πολυτελή καταστήματα της λεωφόρου των Ηλυσίων Πεδίων να παραμείνουν κλειστά.
Ο δήμαρχος του Μπορντό ανακοίνωσε μια σειρά μέτρων που αφορούν στο κλείσιμο μουσείων, βιβλιοθηκών, της όπερας, καθώς και την ακύρωση καλλιτεχνικών και όχι μόνο δρώμενων εν όψει των Χριστουγέννων.
«Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, οι οποίοι δεν έρχονται για να διαδηλώσουν, αλλά για να τα σπάσουν», δήλωσε ο Γάλλος πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ.
Αν λάβουμε υπόψη ότι τα Κίτρινα Γιλέκα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στις 17 Νοεμβρίου είναι εντυπωσιακό το πόσο γρήγορα οι κινητοποιήσεις τους έγιναν μαζικές.
Το γεγονός ότι είναι ένα κίνημα που γεννήθηκε αυθόρμητα, δεν έχει αρχηγούς και δεν συνδέεται με πολιτικά κόμματα ή συνδικάτα, δυσκολεύει το να προβλέψει κανείς πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί.
Όμως το να δηλώνεις ότι όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτό είναι άνθρωποι «που έχουν έρθει για να τα σπάσουν», σημαίνει ότι το διαζύγιο των πολιτικών με την πραγματικότητα είναι οριστικό.
Τα Κίτρινα Γιλέκα δεν είναι άνθρωποι που θέλουν τα σπάσουν.
Η συντριπτική πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι που έχουν ήδη «σπάσει» κάτω από τη ζοφερή μπότα της λιτότητας και του κυνικού φιλελευθερισμού.
Είναι άνθρωποι που θέλουν να εκφράσουν την οργή τους για το γεγονός ότι φτωχοποιούντα καθημερινά όλο και πιο πολύ στον βωμό της «ανάπτυξης».
Που είδαν τους υπαίτιους της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που ξέσπασε το 2008 – τραπεζίτες και σπεκουλαδόρους της αγοράς – να επιβραβεύονται με ανίερα bonus, ενώ όλοι οι υπόλοιποι πληρώνουν ακόμα ακριβά τον λογαριασμό.
Που νοιώθουν ότι τους κοροϊδεύουν αναίσχυντα όταν αυξάνουν τον φόρο στα καύσιμα για να «σώσουν τον πλανήτη», ενώ ταυτόχρονα μειώνουν τους φόρους στις μεγάλες εταιρείες που ευθύνονται για την καταστροφή του πλανήτη.
Που βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να καταρρέει και το κόστος ζωής να αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς.
Που συνειδητοποιούν ότι από τη μικρομεσαία τάξη, έχουν βρεθεί ξαφνικά στην τάξη των ανθρώπων που δεν καταφέρνουν να βγάλουν το μήνα με τον μισθό ή τη σύνταξή τους.
Που νοιώθουν ότι η τράπουλα είναι σημαδεμένη και το παιχνίδι είναι στημένο εις βάρος τους.
Η συνέχεια στις γαλλικές λεωφόρους …
