Ήταν από τα αναμενόμενα: Ο στυγνός δικτάτορας με τον κοινοβουλευτικό μανδύα Νίκολα Μαδούρο, βρήκε το πολυπόθητο ταίρι του, στο πρόσωπο του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Τρίζουν αντιστοίχως τα κόκαλα του λατινοαμερικάνου γενάρχη-κοινωνικού επαναστάτη Σίμον Μπολίβαρ και του αναμορφωτή της παρηκμασμένης οθωμανικής αυτοκρατορίας, Κεμάλ Ατατούρκ.
Αυτό το συναπάντημα των ουσιαστικά λαομίσητων δύο ηγετών, δεν είναι ούτε αυθόρμητο, ούτε και τυχαίο. Είναι το αποτέλεσμα της καλπάζουσας αυτοδιάλυσης δύο συγγενών καθεστώτων, αλλά και της αυτοαπομόνωσης των δύο θλιβερών ηγετών τους.
Οι δύο «γυμνοί βασιλιάδες» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, αφού χόρτασαν από τις επευφημίες, τα χειροκροτήματα των φερτών χωρικών της Ανατολίας και τις γονυκλισίες, από τις στρατιές των τραμπούκων σωματοφυλάκων τους, των κομπανιέρος της Βενεζουέλας και των χρυσοποίκιλτων χάρτινων ομοιωμάτων των γενίτσαρων, τώρα και οι δυο τους, καταστρώνουν τα έσχατα σχέδια πολιτικής επιβίωσής τους: Ή θα ανασκουμπωθούν για να συγκροτήσουν Διεθνές Μέτωπο Αποβλήτων της Δημοκρατίας (ΔΜΑΔ), ή θα
συναποφασίσουν την αξιοποίηση του πτωχευμένου και αζήτητου πετρελαϊκού πλούτου της Βενεζουέλας.
Και η μία και η άλλη προοπτική, δεν οδηγούν, παρά σε κτίσματα πάνω στην άμμο…
Όμως το περίεργο, σε όλην αυτή την ιστορία είναι, ποια στάση θα τηρήσει το ελληνικό μέτωπο στήριξης του Μαδούρο, με πρωτοπαλίκαρα αυτής της προσπάθειας, τους κ.κ. Δημήτρη Παπαδημούλη (τραγική μειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο), Νίκο Παππά και Αλέξη Τσίπρα (Βουλή των Ελλήνων).
Καιρός λοιπόν να συζητηθεί στην Ολομέλεια και των δύο Κοινοβουλίων αυτό το κατάντημα. Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι!
