«Εάν ήμουν ακόμη υπουργός, θα τράβαγα τα αυτιά του Ζάεφ», δηλώνει ο εκ των πρωτεργατών της μειοδοτικής, εν κρυπτώ «συμφωνίας» των Πρεσπών, Νίκος Κοτζιάς.
Δεν αρκούν αγαπητέ, κύριε Κοτζιά, η οργή, οι θρήνοι και οι κοπετοί, μετά την εν γραπτώ εκχώρηση των θεμελιωδών συστατικών της εθνικής μας κυριαρχίας, που λέγονται «γλώσσα» και «εθνότητα».
Το κακό ήδη έγινε. Και ο μόνος τρόπος θεραπείας του, θα ήταν η ανάκληση των υπεσχημένων από τους ίδιους τους συνυπογράψαντες: Από εσάς και τον Αλέξη Τσίπρα. Και ας εξαφανιστούν οι εξευτελιστικές φωτογραφίες, με τα ενωμένα χέρια Τσίπρα-Ζάεφ, κάτω από τις τσιγγάνικες τέντες, σ’ εκείνο το θλιβερό συναπάντημα των Πρεσπών…
Θεμελιώδης θεσμός ανάκλησης μιας ταπεινωτικής «συμφωνίας», ήδη από τα χρόνια του Βυζαντινορωμαϊκού Δικαίου, είναι ο contrarius actus, η ανακλητική πράξη, που θα συνοδεύεται από ένα τεκμηριωμένο σκεπτικό, με το χρονικό όλων των φραστικών αθλιοτήτων του Ζάεφ, περί μιας μόνον Μακεδονίας (των Σκοπίων), περί μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα και
διδασκαλίας στη χώρα μας, της «Μακεδονικής γλώσσας». (Δηλαδή του σερβο-βουλγαρικού γλωσσικού ιδιώματος, με μπόλικα πρόσθετα μπαχαρικά από τα Σκοπιανά μαγειρεία των εθνο-παραχαρακτών κλπ, κλπ…).
Αντίγραφο του παραπάνω σκεπτικού, που θα συνοδεύει την ανάκληση της «συμφωνίας», από την ελληνική πλευρά, να κοινοποιηθεί πάραυτα στους κ.κ. Στόλντεμπεργκ (ΝΑΤΟ) και Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ (Commission της ΕΕ), για να σταματήσει αυτό το κακόγουστο θέατρο, ενός πληχτικού φλερτ, με ανάγωγους ταραξίες.
Ήδη, αγαπητέ κύριε Κοτζιά, έχετε εγκαταλείψει το υπουργικό σας πόστο. Αυτό δεν σημαίνει, ότι αδυνατείτε να συμβάλλετε στην ανάκληση μιας ταπεινωτικής «συμφωνίας», που με τη συμπεριφορά των αντισυμβαλλομένων Σκοπιανών, Ζάεφ και Ντιμιτρόφ, αυτό το ουσιαστικά προσύμφωνο, τινάζει στον αέρα όχι μόνον τις άριστες σχέσεις των λαών της Ελλάδας και της πΓΔΜ, αλλά ναρκοθετεί την ίδια την ευρωπαϊκή τάξη και ασφάλεια.
Οι πόρτες του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και του Ελληνικού Κοινοβουλίου, είναι ανοιχτές για να εξηγήσετε και να πείσετε τους πάντες, με τη διαφωνία σας.
Υπό τις σημερινές λοιπόν συνθήκες, η διαρκής από δεκαετιών «μη λύση» του «προβλήματος» των ελληνο-σκοπιανών σχέσεων, θα ήταν η καλύτερη λύση! Ας ζήσουν λοιπόν και οι γείτονες καλά και εμείς καλύτερα, όπως έλεγαν κάποτε τα σαγηνευτικά παιδικά παραμύθια.
Όσο για το ΝΑΤΟ, καλό θα ήταν, πριν αναμειχθεί στην επίλυση του παλαιόθεν δισεπίλυτου σταυρόλεξου των Βαλκανίων, να φρόντιζε όχι μόνο για την κάθαρση των ναρκοπεδίων του, αλλά και για την αποφυγή νέων ναρκοθετήσεών του…
