Όσο επιδεινώνονται οι δημοσκοπικές καθιζήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα, άλλο τόσο η σημερινή κυβέρνηση του ψεύδους και της παραλλαγής, αποβάλλει πανικόβλητη τα χαρακτηριστικά ενός χρεωκοπημένου πολιτικά και ηθικά ψευδοαριστερο-ακροδεξιού μορφώματος και ντύνεται, πολύ πριν από τις φετινές Αποκριές, με τη μάσκα ενός καταγέλαστου μεταμφιεσμένου σοσιαλδημοκράτη.
Για τον Αλέξη Τσίπρα, αυτές οι κάθε λογής πολιτικές-κοινωνικές μεταμφιέσεις, δεν προϋποθέτουν καμία κοπιώδη προσπάθεια. Ο άνθρωπος είναι παιδιόθεν εθισμένος σ’ αυτούς τους θεατρινισμούς. Και είναι βέβαιο, ότι εάν δεν τον έγραφε ο μακαρίτης ο μπαμπάς του στην ΚΝΕ-για να τα έχει, ως επιχειρηματίας, καλά με όλες τις καταστάσεις-τότε σίγουρα θα τον μυούσε στην ταχυδακτυλουργία των μιμήσεων, ο αμίμητος Γιώργος Μητσικώστας.
Πριν από λίγα 24ωρα, ο αγαπητός συνάδελφος Γιώργος Παπαχρήστου, αποκάλυπτε στα «Νέα» του Σαββατοκύριακου (24-25.11.18), ότι συνεργάτες του Τσίπρα, όταν αυτός ήταν στην αξιωματική αντιπολίτευση, είχαν ζητήσει από τον γιο του αείμνηστου Ανδρέα, τον Νίκο, κασέτες από τις ομιλίες του πατέρα του. Κατά τα φαινόμενα, για να εξασκηθεί ο Αλέξης, με τη συνδρομή αδρά πληρωμένων κατασκευαστών πολιτικών ειδώλων (image making), στην αντιγραφή εν γένει του πολιτικού λόγου, της συμπεριφοράς, ακόμη και των χειρονομιών του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτού ακριβώς του πολιτικού ανδρός, με τα σαγηνευτικά δημεγερτικά χαρίσματα. Με τις μουσικές προαναγγελίες των Carmina Burana του Καρλ Ορφ, ή το πανηγυρικό ξεφάντωμα του «Καλημέρα ήλιε», σε μουσική και στίχους του αξέχαστου Μάνου Λοϊζου, στην κοσμοπλημμύρα των τότε παλλαϊκών συγκεντρώσεων.
Παραχαράκτες της Δημοκρατίας
Όμως, όπως και να το κάνεις, Αλέξη μας, «Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας». Και αν είχαν δράμι μυαλό στο κρανίο τους, οι κάθε λογής ακριβοπληρωμένοι (με χρήματα των αγρίως φορολογουμένων Ελλήνων) επικοινωνιολόγοι, δεν θ’ αποτολμούσαν τέτοια θλιβερά αντίγραφα, τέτοια κακέκτυπα προσωπικοτήτων. Τέτοιες φτηνές ρεπλίκες δεν θ’ αποτολμούσαν ούτε οι παραχαράκτες των χαρτονομισμάτων, που κυκλοφορούν στην πάλαι ποτέ αρχοντική Ομόνοια, ή στα στέκια των λαθρεμπόρων.
Και για να μη μιλάμε αόριστα, ας αναζητήσουν στο διαδίκτυο, οι διαφωνούντες με τον γράφοντα, τους διαξιφισμούς Κυριάκου-Αλέξη, στην προ ημερησίας διάταξης ερώτηση για τα χάλια των Πανεπιστημίων, με ευθύνη φυσικά του ΣΥΡΙΖΑ.
Το συμπέρασμα, από τη μονομαχία αυτή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τον πρωθυπουργό, είναι ότι, ο κύριος Τσίπρας, τόσο στην αντιπολιτευτική, όσο και στην κυβερνητική του διαδρομή, επιδιδόταν και επιδίδεται αφειδώς σε ανεπιτυχείς, ανούσιες και αποκρουστικές μιμήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και ελάχιστα στα τρέχοντα, ή και τα σοβαρά πολιτικοκοινωνικά ζητήματα. Και αυτό, προφανώς, ή από έλλειψη αρκούσας πολιτικής αγωγής και παιδείας, ή από μετεφηβικές ιδεοληπτικές ψυχώσεις, δηλαδή από την ασθένεια αυτή, που ο ίδιος ο Βλαδίμηρος Ιλίτς Λένιν, την εντάσσει στο φαινόμενο: «Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», με το ομώνυμο βιβλίο του.
Περίοδος ανάπτυξης και ισοπολιτείας
Δεν θα έβλαπτε όμως λίγος, ή έστω και ελάχιστος σεβασμός στη μνήμη και στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου, με τις θετικές, γιατί όχι και κάποιες αρνητικές, ανθρώπινες άλλωστε, πτυχές, στην πολιτική του διαδρομή. Κυρίως όμως, μ’ ένα τεράστιο εποικοδομητικό έργο στην Υγεία, την Παιδεία, τον Πολιτισμό αλλά και:
- Στην υπέρ των εκατομμυρίων μη προνομιούχων Ελλήνων γενναία αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος.
- Στα αμέτρητα υπερσύγχρονα κρατικά νοσοκομεία και επιβλητικά διδακτικά κτίρια των ΑΕΙ, ΤΕΙ και της Μέσης και Στοιχειώδους Εκπαίδευσης. Σε νέους αυτοκινητοδρόμους, γέφυρες. Στην Αττική Οδό, στο Αττικό Μετρό και τον Κεντρικό Αερολιμένα και τα νέα επαρχιακά αεροδρόμια. Γιατί όχι και στο Ολυμπιακό Στάδιο, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και την εντυπωσιακή και υπερσύγχρονη ανάπλαση του παραλιακού οδικού δικτύου στο Νέο Φάληρο.
- Σε πλέγμα νομοθετικών αλλαγών, όπως στην ισονομία, ισοπολιτεία, στην αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και την παλινόστηση των 55.000 πολιτικών προσφύγων του Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949.
- Στις αγροτικές συντάξεις και τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, που εκτόξευσαν στα ύψη το αγροτικό εισόδημα και εκσυγχρόνισαν τη ζωή, στην άλλοτε ψυχορραγούσα ύπαιθρο.
- Στη μεταστέγαση των άλλοτε θλιβερών δικαστικών κτιρίων, στα ανακαινισμένα κτίρια της Σχολής Ευελπίδων και στα υπερμοντέρνα κτίρια του Αρείου Πάγου και του Εφετείου. Στην Αττική Οδό, στην Εγνατία Οδό και στη λεωφόρο Κηφισού.
- Στη νομοθετική εξίσωση των δικαιωμάτων ανάμεσα στα δύο φύλα και στην αναμόρφωση του Οικογενειακού Δικαίου. Ακόμη και στην αποποινικοποίηση της μοιχείας, καταργώντας έτσι τη μεσαιωνική δημόσια διαπόμπευση, ολόγυμνων των μοιχών! Είναι να ξεχνιούνται αυτά ;
- Στην πολιτιστική αποκέντρωση με πολλά επαρχιακά δημοτικά θέατρα (διάβαζε Μελίνα Μερκούρη), κλπ, κλπ, κλπ…
Αμετανόητοι σκευωροί
Το ατυχές κακέκτυπο του Ανδρέα, που ονομάζεται Αλέξης, θα όφειλε ένα κάποιο σεβασμό στη μνήμη του Α.Γ. Παπανδρέου, που αναπαύεται στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Και όχι να τον παρασύρουν αυτοί, που σκυλεύουν στα οστά ενός ανθρώπου, που σύρθηκε με σταλινικό μίσος στο Ειδικό Δικαστήριο, με πρωτοβουλία της κοινοπραξίας του Βρώμικου ’89 (ΝΔ-ΣΥΝ).
Ο νυν πρωθυπουργός δεν πρέπει να ξεχνά ότι:
1) Ο κατ’ ευθείαν γραμμήν πρόγονος του ΣΥΡΙΖΑ, ο τότε (1989-1993) Συνασπισμός της Αριστεράς και της … «Προόδου», πρωτοστάτησε δια του Νίκου Κωνσταντόπουλου στη σκευωρία της παραπομπής του Ανδρέα στο Ειδικό Δικαστήριο. Η σκευωρία αυτή κατέρρευσε με την απαλλαγή του Α.Γ. Παπανδρέου, αλλά και την καταβαράθρωση του ΣΥΝ με 2,9% στις εκλογές του 1993.
Πώς επομένως τολμά ο κύριος Αλέξης, να τυμβωρυχεί με τις παιδαριώδεις μιμήσεις του Ανδρέα; Με ποια κυβερνητικά έργα; Με το κόψιμο της κορδέλας σε έργα του ΠΑΣΟΚ; Με την υπερφορολόγηση και διάλυση της μεσαίας τάξης, που είναι η σπονδυλική στήλη της κοινωνίας μας, ή με την εκδίωξη σοβαρών αναπτυξιακών επενδύσεων; Με βιομηχανία λάσπης και παραπομπές σε στημένες κοινοβουλευτικές προανακρίσεις, με μηδενικά αποδεικτικά στοιχεία και κουκουλοφόρους «μάρτυρες», ή με αποκρύψεις «ημετέρων» σκανδάλων;
2) Το φρονιμότερο που έχει να πράξει ο κύριος Αλέξης, είναι να θυμηθεί, ότι όταν επανεξελέγη θριαμβευτικά πρωθυπουργός ο Ανδρέας το 1993 και ενώ εκκρεμούσε η παραπομπή των πολιτικών του σκευωρών στο Ειδικό Δικαστήριο, για τα σκάνδαλα των υποκλοπών και της ΑΓΕΤ-Ηρακλής και Καλτσεστρούτσι, τότε ακριβώς ο ανεξίκακος Ανδρέας, έδωσε την εντολή της διακοπής αυτής της αντεκδικητικής διαδικασίας. Ποια ήταν λοιπόν η απάντηση του κ. Τσίπρα σ’ αυτήν την ανεξικακία; Προφανώς η βιομηχανία στημένων κατηγοριών, επιβεβαιώνοντας έτσι το «Ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος».
Εμφανέστατος άλλωστε ο στόχος των νέων σκευωριών: Να οδηγηθούν τα κόμματα στις εκλογές με αιωρούμενες αναπόδειχτες και κατά το πλείστον συκοφαντικές δυσφημίσεις, για να προσπορισθούν έτσι εκλογικά οφέλη οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αν είναι αυτό δυνατόν, με τόσο όζουσες τις δικές τους φωλιές, από πολιτική και ηθική δυσοσμία…
Όσο για την ανεξικακία του Ανδρέα Παπανδρέου, ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, ωθούμενο όχι από μνησικακία, αλλά από τετράγωνη λογική, διατύπωσε, τότε, τη διαφωνία του με το ερώτημα, αλλά και την προειδοποίηση: Πώς είναι δυνατόν να συνετιστούν και να εναρμονιστούν προς τους κανόνες της δημοκρατικής και εν ισονομία συνύπαρξης ή να εκτιμήσουν την επιείκεια των συκοφαντημένων ηγετών, άνθρωποι, με πομπώδεις και απατηλές «αριστερές» ριζοσπαστικές ετικέτες και με δεξιές τσέπες αλλά και με αθεράπευτα χούγια νοσηρού κοινωνικού μίσους και ολιγαρχικής-τυραννικής συμπεριφοράς;
Η τότε διαφωνία και προειδοποίηση της κοινής γνώμης, για το ανώφελο της συγνώμης προς τους συκοφάντες, ήταν νομοτελειακά προάγγελος του σημερινού κυβερνητικού καταντήματος και του διεθνούς διασυρμού της χώρας μας, από τους καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα υβριστές και συκοφάντες…
