Κατά την πρόσφατη συζήτηση στη βουλή για την αναθεώρηση του Συντάγματος θίχθηκε και το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η μεν αξιωματική αντιπολίτευση έθεσε σοβαρά επιχειρήματα υπέρ της ίδρυσης, ενώ η κυβέρνηση τα απέρριψε για ιδεοληπτικούς λόγους.
Ήδη το Μεταπολιτευτικό Σύνταγμα του 1975 δεν περιέλαβε ορθώς την ίδρυση των ιδιωτικών ΑΕΙ, γιατί οι αντιλήψεις περί κοινωνικής ισότητας αποτελούσαν τότε σημείο αναφοράς όλων των Ελλήνων.
Όμως τα χρόνια πέρασαν, έγιναν πολλές ανακατατάξεις στο μυαλό και τις αντιλήψεις των ανθρώπων, αλλά πάνω απ’ όλα η πράξη της ζωής ανέτρεψε, ως συνήθως, πολλά δεδομένα. Το σπουδαιότερο είναι ότι, αν ένας απόφοιτος λυκείου αποτύχει στις εισαγωγικές εξετάσεις για τα ΑΕΙ, και τυχαίνει ο πατέρας του να έχει λεφτά, παίρνει το αεροπλάνο και εγγράφεται σ’ ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού, ώστε όταν πάρει το πτυχίο του, επιστρέφει εδώ , πολύ καλύτερα καταρτισμένος και μάλιστα γλωσσομαθής, ώστε βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη επαγγελματική θέση, από κάποιον που σπούδασε στη χώρα του .
Αυτό είναι γεγονός πραγματικότητας κι όχι αφηρημένη φιλοσοφία.
Όμως η ίδρυση ή μη των ιδιωτικών ΑΕΙ δεν είναι πια θέμα σωστών επιχειρημάτων ή ιδεολογικών αντιλήψεων. Είναι αναγκαιότητα. Μόνο, που η έναρξη της συζήτησης πρέπει να στηριχθεί σε άλλη αιτιολόγηση :
Σήμερα ο ελληνικός λαός έχει ματώσει ποικιλοτρόπως, γιατί από λανθασμένες πολιτικές, βγάζαμε πάντα τα πόδια μας έξω από το πάπλωμα, ώστε δέκα χρόνια τώρα ζούμε υπό τη σκέπη των Μνημονίων και επίσημα έχουμε χρέη μέχρι το 2060, που δεν θα καταφέρουμε να ξεπληρώσουμε πριν περάσει ένας αιώνας.
Για να μπορέσει να επιτευχθεί μια υποφερτή ζωή , να χτυπηθεί η ανεργία και να περιορισθούν οι ατελείωτοι φόροι, οφείλουμε να αναδιοργανώσουμε την οικονομία μας εκ βάθρων. Προς τούτο χρειαζόμαστε επενδυτικά κεφάλαια για να παράγουμε πλούτο. Αλλά η κυβέρνηση, κόβει συνεχώς ποσά από τις επενδύσεις, για να τα μοιράσει ως ελεημοσύνες, που σε λίγες μέρες θα έχουν εξατμισθεί στην αγορά εισαγομένων προϊόντων .
Αντίθετα, χρειαζόμαστε ένα σοβαρό οικονομικό σχέδιο και πρόγραμμα, που θα αξιοποιεί κάθε Ευρώ, για να ισχυροποιεί την οικονομία μας. Στον αγώνα αυτόν πρέπει να επιστρατευθούν όλοι οι Έλληνες. Κανένας δεν απαλλάσσεται , κανένας δεν επιτρέπεται να κρυφτεί.
Κάθε χρόνο οι συμμετέχοντες στις πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις είναι περισσότεροι από τις προσφερόμενες θέσεις, ώστε ένας σοβαρός αριθμός από τους αποτυχόντες πηγαίνει να σπουδάσει στο εξωτερικό, με τα λεφτά του μπαμπά. Σήμερα σπουδάζουν γύρω στις 50 χιλιάδες Ελληνόπουλα στα εξωτερικό, ξοδεύοντας στους πέντε ανέμους τους κόπους των γονέων τους. Χρήματα που αποτελούν σκληρό συνάλλαγμα για την ελληνική οικονομία, και χάνονται άδικα
Φίλοι, αγαπητοί, που κυβερνάτε, δεν πάει άλλο. Δείτε λίγο τα πράγματα από άλλη σκοπιά .
Η λύση του προβλήματος
Εάν υπάρχει λίγη φιλοπατρία θα πρέπει η βουλή να δώσει τη λύση. Αλλά είτε έτσι είτε αλλιώς η αλλαγή του συντάγματος, για μετατροπή του άρθρου 16, θα πάρει χρόνο, εφόσον κι η διάδοχη κυβέρνηση δεν θα έχει την αυξημένη αναγκαία πλειοψηφία βουλευτών, για να το επιτύχει μόνη της.
Εδώ οφείλουμε να υπενθυμίσουμε σε όλους ότι το ίδιο παιχνίδι παίχτηκε το 1989 και παρ’ όλο που πέρασαν 27 χρόνια, ουδέν επετεύχθει.
Όμως υπάρχει διέξοδος, για να μη φεύγουν στο εξωτερικό τα Ελληνόπουλα. Αυτή μπορεί να επιτευχθεί, σύμφωνα με το άρθρο 16, παράγραφος 5, που προβλέπει τη δημιουργία μόνο δημόσιων ΑΕΙ. Αν λοιπόν δημιουργηθούν δημόσια, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια στα οποία θα μπορούν να εγγράφονται οι οποιοιδήποτε απόφοιτοι των λυκείων, αντί πληρωμής, όπως συμβαίνει σήμερα με τα υψηλά δίδακτρα των 500 τουλάχιστον μεταπτυχιακών προγραμμάτων των ΑΕΙ.
Τα δίδακτρα θα αξιοποιούνται για τις δαπάνες λειτουργίας του ιδρύματος. Αν τώρα θέλει κάποιος ευεργέτης να προσφέρει κάτι στο ίδρυμα, θα είναι ευπρόσδεκτος.
Με αυτόν τον τρόπο θα τεθεί φραγμός στη διαρροή των Ελληνοπαίδων στο εξωτερικό.
Κάποτε είναι ανάγκη να ξεφεύγουμε από τη γνωστή και απλή πεπατημένη .
Ο Θ. Αυγερινός, είναι συνταξιούχος καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
