Η περίφημη φράση «Τσοβόλα δώστα όλα», όταν είχε ειπωθεί, το 1989, σηματοδοτούσε την επιλογή ενός κόμματος, που είχε εφαρμόσει και πρόγραμμα λιτότητας σκληρής να πάει και να δείξει κοινωνικό πρόσωπο.
Μόνο που εκείνο το κόμμα ήταν το ΠΑΣΟΚ και εκείνος που είπε τη φράση ήταν ο Αντρέας Παπανδρέου, ένας άνθρωπος που έφερε σημαντικές πλευρές του κοινωνικού κράτους στη χώρα μας και μερικές από τις υποσχέσεις του τις έκανε πράξεις.
Στις μέρες μας τη δόξα του τη ζήλεψε ο Αλέξης Τσίπρας.
Με τη διαφορά ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει τηρήσει καμία υπόσχεσή του.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανακαλύπτει μια πολύ μεγάλη αλήθεια της πολιτικής: πριν τις εκλογές μπορεί να υποσχεθείς τα πάντα. Ιδίως όταν συνδέεις την υλοποίησή τους με την επανεκλογή σου.
Δείτε πώς συνδέει το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας με τις προεκλογικές του υποσχέσεις.
Επειδή θα ανακοινωθεί ο νέος τρόπος πληρωμής των κληρικών, η κυβέρνηση θα υποστηρίξει ότι απελευθερώνονται 10.000 θέσεις δημοσίων υπαλλήλων που αυτή θα σπεύσει να καλύψει.
Αυτές οι θέσεις θα ανακοινωθούν το 2019 και θα καλυφθούν το 2020.
Άρα το εάν θα γίνουν, θα εξαρτάται από το τι θα βγάλει η κάλπη το 2019.
Η προσπάθεια εξαπάτησης και εκβιασμού του εκλογικού ακροατηρίου είναι προφανής.
Ψηφίστε μας για να σας διορίσουμε θα είναι το σύνθημα.
Φυσικά δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα περάσει αυτή η πρόταση από τους δανειστές, οι οποίοι με βάση όσα συμφώνησαν Τσακαλώτος και Τσίπρας για να μπορούν να πουν «έξοδος από τα μνημόνια» θα επιτηρούν την ελληνική οικονομία για δεκαετίες.
Όμως, αυτό θα είναι αντικείμενο διαπραγματεύσεων και συζητήσεων αφού γίνουν οι εκλογές και αφού πιθανότατα δεν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Όμως μέχρι τότε θα μπορεί να λέει ότι θα φέρει 10.000 διορισμούς.
Ούτως ή άλλως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τίπρας έχουν φτιάξει το απόλυτο επικοινωνιακό κόλπο: την ίδια την «έξοδο από τα μνημόνια».
Αυτή έχει γίνει αλλά θα «ολοκληρωθεί» προς το 2020. Τώρα έχουμε ακόμη «ορισμένα ζητήματα», αλλά θα ξεπεραστούν και μετά το 2020 θα έχουμε ανακτήσει πλήρη έλεγχο.
Μικρή σημασία έχει ότι ακριβώς για αυτό το λόγο, οι δανειστές έχουν βάλει ασφαλιστικές δικλείδες και για την περίοδο εκείνη.
Το βασικό είναι ότι ο Τσίπρας μπορεί να υπόσχεται τώρα αναδιανομή και κοινωνική δικαιοσύνη.
Ακόμη και εάν γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να έρθουν.
Ακόμη και για τα αναδρομικά των συνταξιούχων η κυβέρνηση τους κοροϊδεύει.
Από τη μία αποτρέπει τους συνταξιούχους να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται αλλά από την άλλη αφήνει ως υπόσχεση ανοιχτό το δρόμο της δικαιοσύνης και της δικαστικής διεκδίκησης.
Άρα στο ίδιο κυνικό εμπόριο μελλοντικών υποσχέσεων εντάσσεται.
Κι η κοινωνία θα πιστέψει τον Τσίπρα;
Προφανώς και όλα αυτά που συζητάμε είναι μια πολιτική απάτη με προεκλογικές υποσχέσεις για τους ψηφοφόρους.
Ταυτόχρονα, όμως, έχουν και αυτοί ανάγκη να πιστέψουν σε κάτι για να κρατηθούν, μετά από πολλά χρόνια που το πολιτικό σύστημα τους έλεγε διαρκώς «μην πιστεύετε ότι μπορείτε πια να ελπίζετε σε κάτι.»
Αυτό προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα: την ανάγκη του κόσμου να αποκτήσει ξανά ελπίδα.
Γιατί ακόμη και εάν είναι παραμύθι είναι καλύτερο από το «καμιά ελπίδα».
Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να ξεχνά κάτι βασικό.
Οι υποσχέσεις μπορεί να είναι ψεύτικές αλλά οι προσδοκίες του κόσμου πατάνε πάνω σε πραγματικές ανάγκες.
Και κάποια στιγμή έρχεται και ο λογαριασμός.
Και τότε αλίμονο σε όποιον μοίραζε ακάλυπτες πολιτικές υποσχέσεις.
