Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον κοινοβουλευτισμό ο Πρωθυπουργός είναι αποκαλυπτικός.
Φέρνει στην Βουλή μία σειρά μέτρα, τα οποία ονομάζει «ελάφρυνσης», με πρώτο αυτό για τα αναδρομικά των ενστόλων.
Και απευθυνόμενος στην αντιπολίτευση, λέει: «Θα ψηφίσετε ένα-ένα τα θετικά μέτρα που ακυρώνουν τις αδικίες των δικών σας μνημονίων».
Μόνο που κάνει ότι δεν γνωρίζει ότι πρόκειται για μέτρα του δικού του μνημονίου. Του πλέον πρόσφατου και φαρμακερού.
Σαν μαθητής στο δεκαπενταμελές ή σαν παιδί στην αλάνα της γειτονιάς, θεωρεί ότι αν η αντιπολίτευση ψηφίσει ένα κυβερνητικό νομοσχέδιο, ταπεινώνεται.
Το είχε περιγράψει ως μαρτύριο της σταγόνας, μιλώντας προ εβδομάδων στο κομματικό ακροατήριο.
Ο Πρωθυπουργός βλέπει τον εαυτό του ως τιμωρό. Εχει και τον Πολάκη να το υποστηρίζει σε άλλο επίπεδο, άλλωστε.
Δεν τολμούσε όμως να μιλήσει για το μαρτύριο της σταγόνας όταν πριν από τρία χρόνια και έπειτα από τις δικές του εγκληματικές ακροβασίες, η χώρα σωζόταν με τις ψήφους της αντιπολίτευσης. Η οποία πήρε το κόστος των προκλητικών επιλογών του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζοντας το μνημόνιο που επιβλήθηκε εξ αιτίας αυτών ακριβώς των επιλογών.
Τότε ο κ. Τσίπρας απέφυγε να προκαλέσει με φρασεολογία σαν την σημερινή.
Σήμερα όμως έχει εκλείψει κάθε αναστολή. Τόσο που δεν κατανοεί την κενότητα και την ματαιότητα των λόγων και των ενεργειών του.
Δεν κατανοεί ή κάνει πως δεν κατανοεί για παράδειγμα, ότι αυτός έχει ψηφίσει τις περικοπές των συντάξεων. Ότι η αντιπολίτευση έφερε πρόταση νόμου για την κατάργησή τους και εκείνος αρνήθηκε να τον ψηφίσει.
Τώρα θεωρεί ότι η αντιπολίτευση θα ταπεινωθεί, επειδή θα ψηφίσει κάποια από τα περιγραφόμενα ως φιλολαϊκά μέτρα.
Τα λογικά άλματα είναι τεράστια, τόσο που η διαλογική συζήτηση αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά μάταιη.
Το κακό είναι ότι τα μαντάτα που έρχονται δεν είναι και τόσο ευχάριστα.
Η μείωση των προβλέψεων για τους ρυθμούς ανάπτυξης του επόμενου έτους περιορίζουν σημαντικά τον χώρο για τα σχέδια του κ. Τσίπρα. Και πρέπει ακόμη να περιμένει να δει τι θα απογίνει με τις συντάξεις και πώς. Ίσως αυτό να είναι το δικό του μαρτύριο της σταγόνας.
Υπό το πρίσμα αυτό, ο Πρωθυπουργός τρέχει.
Τρέχει να «ξεφορτώσει» φιλολαϊκά νομοσχέδια όσο πιο πολλά και όσο πιο γρήγορα μπορεί.
Για να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να πατήσει το κουμπί των εκλογών.
