Υποτίθεται ότι οι πάντες συμφωνούν – της κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης – ότι μόνος τρόπος για να σταματήσει η οικονομία και συνολικά η χώρα να φυτοζωεί είναι να αυξηθούν αισθητά οι ρυθμοί ανάπτυξης. Χωρίς επενδύσεις όμως,δημόσιες και ιδιωτικές, ανάπτυξη δεν υπάρχει.
Παρά τις κατά καιρούς κυβερνητικές θριαμβολογίες ,η κατάσταση τόσο στο δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό τομέα είναι δραματική. Προχθές ανακοινώθηκαν τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας για τη διευκόλυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας, όπου η Ελλάδα αντί να βελτιώνεται υποχωρεί διαρκώς προς τα κάτω.Μέσα σε ένα χρόνο υποχώρησε πέντε θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη, έχοντας τη χειρότερη επίδοση – με εξαίρεση τη Μάλτα – ανάμεσα στις 28 χώρες της Ε.Ε.Σε πλήρη αντίθεση με την ΠΓΔΜ που βρίσκεται στην πρώτη δεκάδα…
Η ίδια και χειρότερη είναι η κατάσταση στις δημόσιες επενδύσεις. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο ΣΕΒ τα χρόνια της κρίσης ,μειώθηκαν στο μισό από 6 σε 3% του ΑΕΠ.
Πέρα όμως από τη μείωση υπάρχει πλήρης κατάρρευση σε τομείς κρίσιμους για τις ανάγκες της κοινωνίας. Ενδεικτικά σε υποδομές για την παιδεία δαπανούμε 2,5% έναντι 10,4% στην ΕΕ-28, στην υγεία 1,4% έναντι 7,9% στην ΕΕ, στη δημόσια τάξη και ασφάλειας 0% έναντι 3,1% στην ΕΕ. Αντίθετα δαπανούμε πολύ περισσότερα από το μέσο όρο της Ευρώπης στη διαχείριση των απορριμμάτων ,λόγω τους χάους που επικρατεί και της άρνησης μας να διαμορφώσουμε ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό πλαίσιο διαχείρισης.
Επί της ουσίας παρά τις συνεχείς υποσχέσεις και διακηρύξεις δεν υπάρχει ένα συγκροτημένο και συνεκτικό σχέδιο αναπτυξιακής πολιτικής ενώ οι επενδύσεις, είναι οι πρώτες που «κουρεύονται» για να πιαστούν οι στόχοι των πρωτογενών πλεονασμάτων.Για να μη μιλήσουμε βέβαια για την ατέλειωτη γραφειοκρατία,την υπερφορολόγηση ή τις αγκυλώσεις του κρατικού μηχανισμού που υπονομεύουν τις όποιες, λίγες, επενδυτικές πρωτοβουλίες έρχονται στο προσκήνιο.
Ασχολούμαστε συνεχώς με τις συντάξεις, αγνοώντας ή αδιαφορώντας, ότι η λύση στο υπαρκτό ασφαλιστικό πρόβλημα δεν θα προέλθει από μια ανακατανομή, περιορισμένων πόρων, αλλά από την αύξηση της απασχόλησης και τη μείωση της ανεργίας. Πραγματικές θέσεις εργασίας όμως θα δημιουργηθούν μόνο με ένα ισχυρό επενδυτικό άλμα κι όχι από τη μίζερη διαχείριση της σημερινής δύσκολης οικονομικής κατάστασης.
Με τις ιδεολογικές και πολιτικές αγκυλώσεις που κυριαρχούν στη σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία,φως στο τούνελ δεν υπάρχει. Χρειάζεται ένα γενναίο πολιτικό και οικονομικό σχέδιο και όχι ευκαιριακές διευκολύνσεις σε ημέτερους ή βολικούς, για μικροκομματικά οφέλη, επιχειρηματίες.
