Οι διατάξεις ενός Συντάγματος δεν αλλάζουν όπως οι απλοί νόμοι, αλλά κι αυτές τις τρώει ο χρόνος και σε κάποια στιγμή είναι ανάγκη να τροποποιηθούν , για να προσαρμοστούν στις μεταβληθείσες ανάγκες των καιρών. Αυτό σημαίνει ότι οι ισχύουσες ρυθμίσεις δεν καταφέρνουν να ικανοποιήσουν πλέον τις ανάγκες της δημοκρατίας.
Έτσι, στις προτάσεις του κυβερνώντος κόμματος για αναθεώρηση του σημερινού Συντάγματος, είναι και η πρόταση για αλλαγή του τρόπου εκλογής του ΠτΔ.
Το επίμαχο σημείο σήμερα είναι ότι, εάν δεν κατορθωθεί στη βουλή, βάσει του άρθρου 110 του Συντάγματος , κατά την τρίτη ψηφοφορία η εκλογή (180 ψήφοι) του νέου Προέδρου , τότε αυτή διαλύεται και προκηρύσσονται νέες εκλογές.
Αυτή η έκβαση δεν αρέσει σε πολλούς, ώστε προσπαθούν να βρουν τρόπους απλούστευσης, διατηρώντας όμως τη βασική αρχή της εκλογής αυτού από το κοινοβούλιο.
Στη διερεύνηση της αλλαγής της εκλογής του Προέδρου, έπεσε κι η ιδέα, αυτός να εκλέγεται από το λαό, οπότε δεν επέρχεται καμιά αναταραχή στην κατάσταση του κοινοβουλίου. Όμως η πλειοψηφία απορρίπτει μια τέτοια λύση, με την αιτιολογία ότι θα δημιουργηθεί «διαρχία».
Η εκλογή του Προέδρου από το λαό
Κατ’ αρχή πρέπει να επισημάνουμε ότι ο Πρόεδρος της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, δεν έχει εκ προϊμίου τις εξουσίες του προκαθήμενου της Προεδρικής Δημοκρατίας. Ακόμη οφείλουμε να τονίσουμε ότι ο εκλεγμένος από το λαό Πρόεδρος, δεν είναι ο «λαϊκός άναξ» , ούτε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο οποίος επενδύθηκε με εξουσίες άλλων καιρών σε άλλες εποχές.
Το βασικότερο στοιχείο όμως των δικαιοδοσιών ενός προέδρου είναι ότι αυτές οφείλουν να αναφέρονται ρητώς στο Σύνταγμα .
Ένα πρόσθετο σημείο, ως προς τη ρύθμιση των εξουσιών του προέδρου, είναι τα διδάγματα της μέχρι σήμερα πολιτικής πράξης μιας χώρας. Οι ασκούμενες πολιτικές απ’ όλους τους φορείς σε μια χώρα, πρέπει να οδηγούν στις επιθυμητές και σωστές λύσεις των προβλημάτων της κοινωνίας. Αν αντίθετα, δημιουργούνται προβλήματα, τότε σημαίνει ότι οι εφαρμοζόμενες πολιτικές πράξεις, είναι λανθασμένες και θέλουν διόρθωση.
Η τραγική οικονομική και κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας και του ελληνικού λαού τα τελευταία 10 χρόνια δεν δημιουργήθηκε τυχαία, ούτε την προκάλεσαν θεοί ή δαίμονες, αλλά οι λανθασμένες πολιτικές αυτών που διαφέντευαν τις τύχες του περήφανου ελληνικού λαού.
Ας δούμε όμως τις οικονομικές μας δράσεις, από την έναρξη του νεοελληνικού κράτους :
- Η νεότερη Ελλάδα πτώχευσε το 1826.
- Το 1843 πτωχεύσαμε για δεύτερη φορά.
- Το 1860 χρεοκοπήσαμε και πάλι.
- Το 1893 «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»
- Το 1902 έως το 1914 βουτηχτήκαμε στα χρέη.
- Το 1932 κηρύξαμε νέα πτώχευση
- Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ξεφύγαμε από την πτώχευση χάρη στο Σχέδιο Μάρσαλ και
- Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα τα φέραμε βόλτα με τα δανεικά, που παίρναμε μέσω της ΕΟΚ.
- Αλλά με την καθιέρωση του Ευρώ χάσαμε τα «αυγά και τα καλάθια» βουτώντας με το κεφάλι στα χρέη, καθόσον οι κυβερνήσεις εξέδιδαν ανεξέλεγκτα ομόλογα και έντοκα γραμμάτια.
Υπάρχουσας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, υπήρχε και υπάρχει απέναντι από την κάθε κυβέρνηση και μια αντιπολίτευση, η οποία κι αν ακόμη φώναζε, πως γινόταν σπατάλες, οι κυβερνώντες έκαναν τη δουλειά τους φορτώνοντας τους Έλληνες με κολοσσιαία χρέη, γιατί η φωνή της αντιπολίτευσης δεν έφθανε ούτε φθάνει, για να βάλει φραγμό σε εξαλλοσύνες της όποιας κυβέρνησης. Αυτή έχει την πλειοψηφία της «δεδηλωμένης», ώστε ψηφίζει ό,τι θέλει, με αποτέλεσμα να φτάσουμε εδώ, όπου θα πληρώνουμε χρέη όχι μέχρι το 2060, αλλά για έναν ολόκληρο αιώνα.
Τουτέστιν :
Χωρίς να αλλοιώνεται ο θεσμός της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας, θα πρέπει, στην Ελλάδα τουλάχιστον να υπάρχει μια λογική και συνετή εξουσία, που να μπορεί να τιθασεύει τις εξαλλοσύνες της κυβέρνησης, όταν περνάει τα «εσκαμμένα».
Και αυτή η εξουσία, δεν μπορεί να είναι άλλη εκτός του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος θα είναι εκλεγμένος απευθείας από τον λαό. Προτείνεται ακόμη να υπάρχει κι ένα συμβούλιο «Σοφών», ως όργανο αρωγής τους προέδρου. Αυτό θα μπορούσε να αποτελείται από τους προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων, τους προέδρους των πανελληνίων εργατικών συνδικάτων, του ΣΕΒ και από εκλεγμένους πρυτάνεις του συμβουλίου των πανεπιστημιακών πρυτάνεων.
Μια δεύτερη σκέψη
Εάν και εφόσον δεν γίνει αποδεκτή η εκλογή του ΠτΔ από το λαό, τότε θα μπορούσε να δημιουργηθεί η «Άνω βουλή» που θα εκπροσωπεί τις 13 Περιφέρειες. Ο αριθμός των βουλευτών στην Κάτω βουλή μειώνεται στους 200 και η Άνω βουλή συγκροτείται από 100 με αναλογία του πληθυσμού των Περιφερειών. Σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν θα μπορεί η εκάστοτε κυβέρνηση να περνά με ευκολία τον κάθε νόμο, όπως σήμερα, γιατί θα γίνεται εξέταση του κάθε νομοσχεδίου σε βάθος.
(Για περισσότερα βλέπε Θ. Αυγερινός, , Οι ιδέες περί του ιδανικού κράτους από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ψάχνοντας για έναν καλύτερο κόσμο, Εκδόσεις Univ. Press, Θεσσαλονίκη 2017)
