Τις τελευταίες μέρες ο διεθνής Τύπος υπογράμμιζε άλλοτε με ενθουσιασμό και άλλοτε με απορία τις μαζικές αγορές ακινήτων στην Αθήνα από κινέζους νεόπλουτους επενδυτές.
Προκαλούσε εντύπωση το επιταχυνόμενο ενδιαφέρον και η μαζικότητα του φαινομένου.
Σε σημείο πολλοί να διερωτώνται τι έπαθαν ξαφνικά οι Κινέζοι και αγοράζουν σπίτια στην ελληνική πρωτεύουσα;
Ολοι εν τω μεταξύ γνώριζαν τον διακαή πόθο των νεόπλουτων κατοίκων της μεγάλης και συνάμα αυστηρής χώρας, για »χρυσές βίζες» και μια διπλή υπηκοότητα ασφάλειας έναντι των κινδύνων που απορρέουν από το εκεί καθεστώς. Ωστόσο γνώριζαν ότι τελευταίως είχαν επιβληθεί συναλλαγματικοί και άλλοι περιορισμοί.
Ολες οι απορίες λύθηκαν αυτομάτως όταν έγινε γνωστό ότι παράγοντας μεγάλης ιδιωτικής επιχείρησης είχε συγκροτήσει σχήμα εμπορίας ακινήτων στην Αθήνα, διαμεσολαβώντας κατά τρόπο ευφάνταστο μεταξύ της κινεζικής ζήτησης και της αθηναϊκής προσφοράς, παρακάμπτοντας όλους τους περιορισμούς.
Ηλθε σε επαφή με κάποια εγχώρια Τράπεζα, βρήκε πρόθυμα στελέχη να τον εξυπηρετήσουν και άρχισε να προμηθεύεται μαζικά συνδεδεμένα POS με την επιχείρησή του και την Τράπεζα, αφού προηγουμένως είχε εξασφαλίσει μέσω των πλειστηριασμών τα προς διάθεση ακίνητα.
Εστελνε τα POS αεροπορικώς στην Κίνα και από εκεί έχοντας βρει τους ενδιαφερομένους πραγματοποιούσε συναλλαγές μέχρι 250.000 ευρώ, ποσό που κάλυπτε το δικαίωμα απόκτησης »χρυσής βίζας».
Η πραγματική αξία του ακινήτου ήταν συνήθως υποδεέστερη των 250.000 ευρώ και έτσι ο ευφάνταστος και »τολμηρός» επιχειρηματίας αποκόμιζε τεράστια κέρδη,μοιράζοντας βεβαίως ορισμένα στους ενδιάμεσους πρόθυμους τραπεζικούς που άνοιγαν την απαιτούμενη »τρύπα» στο πιστωτικό μας σύστημα για την διεκπεραίωση της μοναδικά υπερκερδοφόρας μπίζνας.
Αποκαλυπτόμενο το κόλπο προκάλεσε όπως ήταν αναμενόμενο μεγάλο ενδιαφέρον διεθνώς.
Η κινεζική κυβέρνηση απαίτησε πλήρη διελεύκανση, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης αναζήτησαν ανταποκρίσεις και βεβαίως το πολύπαθο ελληνικό πιστωτικό σύστημα βρέθηκε για ακόμη μια φορά »τρύπιο» και εκτεθειμένο.
Δυστυχώς, ακόμη και τώρα μετά τις τόσες πικρές εμπειρίες, η Ελλάδα παραμένει »τρύπια» και αναξιόπιστη, με τις θεσμικές της λειτουργίες ανεπαρκείς, χωρίς ασφάλειες και πρόνοιες.
Ετσι δεν γίνεται χωριό. Ούτε εμπιστοσύνη οικοδομείται, ούτε πραγματικές επενδύσεις μπορεί να προσελκύσει. Μόνο τυχοδιώκτες και καταφερτζήδες δυστυχώς…
