Ο λόγος τραχύς, επιθετικός, ρατσιστικός και βαθιά συνωμοσιολογικός, τα επιχειρήματα αγοραία, υπεραπλουστευτικά, αντισυστημικά και εν πολλοίς ανορθολογικά, που σε άλλες εποχές δεν θα στέκονταν ούτε στα καφενεία.
Και όμως στις μέρες μας αυτός ο ίδιος ακραίος, βαθιά διχαστικός, σχεδόν εμφυλιοπολεμικός, επιθετικός λόγος τείνει να επικρατήσει παντού στον κόσμο, να καταστεί κυρίαρχος και επίσημος.
Τον υιοθέτησε ο Ντόναλντ Τραμπ, τον ασπάστηκε ο νεοεκλεγείς με 56% πρόεδρος της Βραζιλίας Ζαΐρ Μπολσονάρο, τον χρησιμοποιούν συστηματικά και οργανωμένα ο Ορμπαν στην Ουγγαρία, ο Σαλβίνι στην Ιταλία, οι υπερασπιστές του Brexit στη Βρετανία, οι νεοεθνικολαϊκιστές της AfD στη Γερμανία, οι εθνικιστές στην Αυστρία, στη Σουηδία και παλαιότερα οι Λεπέν, πατέρας και κόρη, στη Γαλλία και πολλοί άλλοι ανά την υφήλιο που νιώθουν πως ήρθε η ώρα τους να επικρατήσουν και να επιτύχουν τα παράλογα σχέδιά τους.
Είναι σαν να ξαναζεί ο κόσμος ένα ριμέικ του Μεσοπολέμου, μια νέα εκδοχή επικράτησης του ολοκληρωτισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η ταχύτητα μετάδοσης των – κοινών παντού – ακραίων αντιδημοκρατικών αντιλήψεων είναι μοναδική και τίποτε δεν μοιάζει ικανό να τη σταματήσει.
Οι αντιστάσεις είναι περιορισμένες, τα αναχώματα υπονομευμένα και το κουράγιο χαμένο.
Εχει προηγηθεί, σχεδόν συντονισμένα σε ολόκληρο τον κόσμο, ένα κύμα κατασυκοφάντησης των πάντων, των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης ιδιαιτέρως, που ύψωναν και συνεχίζουν να υψώνουν, όσα μπορούν, σημαίες δημοκρατίας και δικαιωμάτων.
Το ζήσαμε και στην Ελλάδα αυτό το κλίμα ενοχοποίησης εφημερίδων, τηλεοπτικών σταθμών, δημοσιογράφων και πνευματικών ανθρώπων με αρχές και πίστη στις δημοκρατικές αξίες.
Στα χρόνια των Μνημονίων, όσοι αναφέρονταν στην αλήθεια της χρεοκοπίας και στις αδήριτες ανάγκες γενναίας προσαρμογής έτυχαν δημόσιου λιθοβολισμού, θεωρήθηκαν και αντιμετωπίστηκαν ως εχθροί του λαού.
Αρκεί κανείς να ανατρέξει στον δημόσιο λόγο των σημερινών κυβερνητών, στις ύβρεις, στις απειλές και στους οργανωμένους αποκλεισμούς στο όνομα μιας δήθεν αλήθειας που απεδείχθη πλάνη και αυταπάτη, ομολογημένη μάλιστα από τους ίδιους, όταν βρέθηκαν μπροστά στα αδιέξοδα των υποχρεώσεων της χώρας και της πραγματικής ζωής.
Επαιξαν πολλοί και στην Ελλάδα το χαρτί του διχασμού και της ισοπέδωσης των πάντων, χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις, παρά μόνο με γνώμονα την πολιτική τους επικράτηση.
Ο Τσίπρας, ο Καμμένος, ο Βαρουφάκης και τόσοι άλλοι έπαιξαν δυστυχώς το ίδιο χαρτί του λαϊκιστικού αντισυστημισμού, όπως το παίζουν τώρα ο Τραμπ, ο Μπολσονάρο, ο Ορμπαν, ο Σαλβίνι και τόσοι άλλοι.
Παρότι απέναντι στα νεοσύστατα αντιδημοκρατικά τάγματα μοιάζουν τόσο πολύ.
Η αλήθεια είναι ότι ζημίωσαν και ζημιώνουν το ίδιο τη δημοκρατία που τόσο επικαλούνται.
Διαμόρφωσαν τις συνθήκες άνθησης και ανάπτυξης σύγχρονων πολιτικών τεράτων και στην Ελλάδα.
Οι δημοκρατικοί πολίτες αισθάνονται ήδη την απειλή, δεν αμφιβάλλουν ότι το αντιδημοκρατικό ρεύμα θα έχει και εδώ την ευκαιρία του.
Και είναι έτοιμοι να δώσουν μάχες υπεράσπισης της δημοκρατίας γιατί απλούστατα αναγνωρίζουν την αξία της, δεν χρειάζεται να τη χάσουν για να κατανοήσουν το βάθος και το μέγεθος του δημοκρατικού κεκτημένου.
