Η χρεοκοπία και η εξ αυτής επελθούσα σχεδόν δεκαετής οικονομική κρίση φανέρωσε μια χώρα που ζούσε πέραν των δυνάμεων και των δυνατοτήτων της, μια χώρα που ευημερούσε με δανεικά και ψέματα.
Και μαζί μια χώρα ανορθολογική, που δεν νοιαζόταν για τους πόρους που διέθετε, παρά ξόδευε χωρίς μέτρο για το παρόν, χωρίς καμία πρόνοια για το αύριο.
Τις τύχες αυτής της χώρας όριζε ένα πολιτικό σύστημα χωρίς αρχές, χωρίς αξίες, χωρίς εμπνεύσεις προσφοράς, με μόνο μέλημα την εξουσία, για την διαιώνιση της οποίας ήταν έτοιμο να ικανοποιήσει τους πάντες και τα πάντα για μια χούφτα ψήφους.
Αυτή η χώρα και αυτή η ηγεσία δεν είδαν ποτέ το επερχόμενο παραγωγικό κενό, ουδέποτε αναγνώρισαν το έλλειμμα πόρων και χρηματοδοτήσεων και συνέχισαν άπαντες κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι να διεκδικούν ασυστόλως μερίδιο από τα δανεικά, χωρίς να βλέπουν ότι κάποτε θα τελειώσουν.
Χαρακτηριστική είναι η στάση όλων απέναντι στο πρόβλημα των συντάξεων. Απειρες ήταν οι προειδοποιήσεις από τις αρχές της δεκαετίας του 90 για το επερχόμενο »τέλος των συντάξεων».
Κατά καιρούς έγιναν απόπειρες ανακοπής του ρυθμού ταχείας εξόδου από την εργασία, όπως και ελέγχου του κόστους των συνταξιοδοτικών δαπανών.
Καμία ωστόσο δεν υπήρξε ριζοσπαστική, επειδή απλούστατα οι υπεύθυνοι δεν δέχθηκαν την αλήθεια των δημογραφικών στοιχείων και δεν έλαβαν υπόψιν την ακρίβεια των αναλογιστικών μελετών.
Επελθούσα η χρεοκοπία φανέρωσε τα πάντα, αφήνοντας πίσω της συντρίμμια. Το άλλοτε πολλά υποσχόμενο συνταξιοδοτικό σύστημα κατέρρευσε στην κυριολεξία γιατί δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος των υποχρεώσεων με το οποίο κατά καιρούς, στο διάβα των δεκαετιών φορτώθηκε.
Δεν είναι τυχαίο ότι χρειάστηκαν τόσες και τόσες επεμβάσεις για να ισορροπήσει υποτυπωδώς το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Αυξήθηκαν τα όρια ηλικίας, μειώθηκαν οι συντάξεις, χάθηκαν άλλοτε επιδοτούμενα »ευγενή» ταμεία και περιορίσθηκαν παροχές, που αφειδώς προσφέρονταν για να διατηρηθεί η απρόσκοπτη καταβολή των μειωμένων συντάξεων.
Το δυστύχημα είναι ότι παρά την τόσο πικρή και δυστυχή εμπειρία κάποιοι επιμένουν, ακόμη και στις παρούσες συνθήκες, να συντηρούν και να επενδύουν στο »εμπόριο των συντάξεων».
Στρατιές, πολιτικών και φιλόδοξων πολιτευτών, κυβερνητικών και αντιπολιτευόμενων, χέρι- χέρι με ακόμη μεγαλύτερες στρατιές δικηγόρων και δημοσιογράφων, έχουν επιδοθεί τις τελευταίες μέρες σε αγώνα διεκδίκησης αναδρομικών από τα κομμένα δώρα και τις κομμένες συντάξεις, προωθώντας ως άλλοι προαγωγοί βιομηχανία αγωγών και άλλων νομικών πράξεων.
Πιάνουν στασίδι από τα χαράματα στα τηλεπαράθυρα του λαϊκισμού και της συμφοράς πουλώντας την πραμάτεια τους χωρίς συναίσθηση της ζημιάς που προκαλούν.
Ο ευρύτατος αυτός κύκλος επιδίδεται επί της ουσίας σε άγρα πελατείας με την καλλιέργεια φρούδων ελπίδων για επιστροφές ύψους περίπου 10 δισ. ευρώ!! από ένα ασφαλιστικό σύστημα που δεν έχει και δεν μπορεί, από μια χώρα που ακόμη παλεύει εναγωνίως να απαλλαγεί από τη θηλιά της χρεοκοπίας.
Οσοι συμμετέχουν σε αυτό το εμπόριο ελπίδων και συντάξεων, αλλά και όσοι σιωπούν αναλογιζόμενοι το πολιτικό κόστος οφείλουν να γνωρίζουν ότι προπαρασκευάζουν νέο γύρο εθνικής καταστροφής, πολύ χειρότερο από αυτόν που ζούμε εδώ και δέκα χρόνια.
