Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο υπερσυντηρητικός Ρέιγκαν εκλέγεται πρόεδρος και εξαγγέλλει ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα-μαμούθ για τις ΗΠΑ που πήρε το όνομα «Πόλεμος των άστρων». Στόχος του ήταν να γονατίσει οικονομικά το αντίπαλον δέος του Ψυχρού Πολέμου, την ΕΣΣΔ, που είχε ονομάσει «Αυτοκρατορία του κακού» και η οποία είχε αρχίσει να εμφανίζει έντονα σημεία οικονομικής κατάρρευσης και δεν διέθετε τους πόρους για να ακολουθήσει στον ανταγωνισμό.

Ο Ψυχρός Πόλεμος μια ακόμη φορά έφτασε στο όριο να γίνει θερμός. Ο πλανήτης ‒και ιδιαίτερα η Ευρώπη‒ βρέθηκε σε πρωτόγνωρες απειλές. Η ΕΣΣΔ είχε αρχίσει να παράγει πυραύλους με δυνατότητα μεταφοράς πυρηνικών κεφαλών μικρού και μεσαίου βεληνεκούς, 500-5.500 χιλιομέτρων, με στόχους τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τότε αναπτύχθηκαν πολλές πρωτοβουλίες για την ειρήνη, άλλες ελεγχόμενες από την ΕΣΣΔ και άλλες ‒όπως η «Πρωτοβουλία των έξι», στην οποία συμμετείχε η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου‒ ανεξάρτητες, που τοποθετήθηκαν κατά των επιλογών και των δύο υπερδυνάμεων της εποχής.

Η άνοδος του Γκορμπατσόφ στην ηγεσία της ΕΣΣΔ, σε συνδυασμό με την οικονομική κατάρρευσή της καθώς και των άλλων χωρών του ανατολικού μπλοκ, έφερε τις δύο χώρες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και τελικά το 1987 υπέγραψαν την ιστορική συμφωνία INF, που απαγόρευε την παραγωγή και ανάπτυξη πυραύλων μικρού και μεσαίου βεληνεκούς με ικανότητα να φέρουν πυρηνικές κεφαλές. Ο κόσμος ανάσανε και ειδικά η Ευρώπη.

Εδώ και χρόνια, η μία πλευρά κατηγορεί την άλλη ότι παραβιάζει τη συμφωνία και χθες ο Τραμπ δήλωσε ότι «οι ΗΠΑ τηρούν τη συμφωνία, ενώ η Ρωσία όχι ‒ θα αποσυρθούμε». Ο Τραμπ, ενώ πριν από λίγες ημέρες και κατ’ επανάληψη είχε δηλώσει στη συνάντησή του με τον Πούτιν ότι τον εμπιστεύεται, τώρα τον απειλεί ‒ μα κυρίως απειλεί την Ευρώπη και πάλι.

Είναι γεγονός ότι ο Πούτιν με τα πυρηνικά και τους υδρογονάνθρακες συντηρεί τον μύθο της υπερδύναμης σε μια χώρα των 144 εκατ. ανθρώπων, το ΑΕΠ της οποίας είναι μικρότερο της Ισπανίας των 44 εκατ. ανθρώπων και της οικονομικής κρίσης. Όμως, και οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον η μοναδική και απόλυτη υπερδύναμη της δεκαετίας του ’90.  Ακόμη χειρότερα, ο Τραμπ, αντί να κινητοποιήσει τη διεθνή κοινότητα και ειδικά την ΕΕ ‒δηλαδή τους εταίρους του στο ΝΑΤΟ, αφού πρωτίστως αυτούς αφορά η παραβίαση‒ επιλέγει την κατάργηση της συμφωνίας και προχωράει σε μονομερείς ενέργειες, όπως στην περίπτωση του Ιράν.

Προφανής στόχος του είναι να προβάλει την πυρηνική και στρατιωτική ισχύ του όχι τόσο απέναντι στη Ρωσία, όσο στην ΕΕ, την Ιαπωνία και την Κίνα και να ενισχύσει την οικονομική σύγκρουση που ξεκίνησε με αυτές. Η διεθνής και περιφερειακή σταθερότητα απειλείται και η χώρα κρέμεται από τα παιχνίδια πολιτικής επιβίωσης του Καμμένου και όχι μόνον…