Είναι γνωστό ότι οι ελληνικές φυλακές έχουν μετατραπεί σε αποθήκες υπόδικων και καταδικασμένων. Η βιομηχανία προφυλακίσεων που ενδημεί στη χώρα μας έχει διογκώσει σημαντικά τον αριθμό των κρατουμένων, που ζουν, σε πολλές από αυτές, σε απαράδεκτες συνθήκες για ένα ευνομούμενο κράτος. Αποτέλεσμα ούτε ο σωφρονιστικός τους ρόλος να υπηρετείται, ούτε να διασφαλίζεται το τεκμήριο αθωότητας.

Με τη συνήθη προχειρότητα που αντιμετωπίζει τα προβλήματα η ελληνική πολιτεία θέσπισε τον -προσωρινό υποτίθεται – νόμο Παρασκευόπουλου, για να αποσυμφορηθούν οι φυλακές και να διαμορφωθούν στοιχειώδεις συνθήκες κράτησης. Επειδή προφανώς κρίθηκε… πετυχημένος πριν λίγες μέρες παρατάθηκε ξανά η εφαρμογή του, παρά το πλήθος των προβλημάτων που δημιούργησε.

Αποτέλεσμα αποφυλακίσεις πολλών κρατουμένων, με προβληματικά κριτήρια που επιστρέφουν αμέσως μετά την αποφυλάκιση τους σε παραβατικές συμπεριφορές ή και σε εγκληματική δράση. Παράλληλα φαίνεται ότι έχει στηθεί μια, συνήθης δυστυχώς για τα ελληνικά δεδομένα, βιομηχανία αποφυλακίσεων για λόγους υγείας ή αναπηρίας.

Είναι ενδεικτικό ότι σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη Βουλή το ίδιο το υπουργείο, την περίοδο 2015 – 2018 οι αποφυλακίσεις για λόγους αναπηρίας έφτασαν τις 341, οι 323 είναι με το νόμο Παρασκευόπουλου) όταν την 5ετία 2009 – 2014 ήταν μόλις 57. Παράλληλα εγκρίθηκε το 85% (!) των αιτήσεων κρατουμένων για λόγους υγείας.

Είναι εμφανές από τα στοιχεία αυτά, αλλά και από όλα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Τα ασαφή κριτήρια,τα παράθυρα που αφήνει ο νόμος επιτρέπουν σε όσους προφανώς έχουν την οικονομική δυνατότητα, να αποφυλακίζονται με περισσή ευκολία. Αν δεν είχε μεσολαβήσει μάλιστα η υπόθεση Φλώρου, όλο αυτό το σκηνικό θα συνεχιζόταν χωρίς αντίδραση.

Είναι αυτονόητο ότι οι φυλακές μας χρειάζονται εξανθρωπισμό. Ότι πρέπει να σταματήσει η βιομηχανία των προφυλακίσεων. Ότι οι κρατούμενοι που αποδεδειγμένα πάσχουν να μπορούν να έχουν την αναγκαία φροντίδα και να απολαμβάνουν των ευεργετημάτων του νόμου.

Χρειάζονται όμως για όλα αυτά σταθεροί κανόνες, αδιάβλητα κριτήρια που δεν θα επιτρέπουν σε κανένα να τα παρακάμπτει. Τα οποία φαίνεται ότι δεν πληρεί ο νόμος Παρασκευόπουλου, ούτε με την τελευταία τροποποίηση του. Διαφορετικά, όπως συμβαίνει τώρα, ενισχύονται οι φοβίες και η ανασφάλεια των πολιτών και δοκιμάζονται οι αντοχές των θεσμών και του κράτους δικαίου.