Είναι γνωστό εδώ και πολύ καιρό ότι σε αυτή την κυβέρνηση είτε δεν γνωρίζει η αριστερά της τι ποιεί η δεξιά της, είτε μπλέκουν τόσο πολύ οι γραμμές μεταξύ των συγκυβερνητών που χάνεται η μπάλα. Μέχρι τώρα ξέραμε ότι σε μια φυσιολογική κυβέρνηση η εξωτερική πολιτική χαράσσεται από τον πρωθυπουργό σε συνεργασία με τον υπουργό των Εξωτερικών. Χθες μάθαμε ότι ένας υπουργός μπορεί με περισσή ευκολία, να καθορίζει νέα αμυντικά δόγματα,να διαμορφώνει συμμαχίες, να χωροθετεί βάσεις άλλων χωρών , να τον «αδειάζει», έστω και κομψά ο συνέταιρος του πρωθυπουργός και ουδενός να ιδρώνει το αυτί…
Η προχειρότητα, η αμετροέπεια και ο καιροσκοπισμός του υπουργού Άμυνας είναι γνωστός. Το θέμα όμως δεν είναι οι πομφόλυγες που εξαπολύει κάθε λίγο και λιγάκι ο κάθε πικραμένος και καμένος υπουργός. Είναι το αλαλούμ που επικρατεί στο κυβερνητικό επιτελείο. Την ώρα που υποτίθεται ο πρωθυπουργός τα δίνει όλα για να προχωρήσει η συμφωνία των Πρεσπών, βγαίνει ο υπουργός και συνεταίρος του και παρουσιάζει, όχι σε καμιά εκδήλωση της πλάκας, αλλά σε συνάντηση με τον αμερικανό ομόλογο του,το δικό του σχέδιο για βαλκανικές συμμαχίες και πράσινα άλογα.
Κι όχι μόνο αυτό αλλά αναγορεύει τις ΗΠΑ ως «μοναδικό στρατηγικό εταίρο και σύμμαχο» της Ελλάδας και επιπλέον τις προσκαλεί να μην περιορίζονται στη Σούδα, αλλά να να φτιάξουν βάσεις στο Βόλο, τη Λάρισα, την Αλεξανδρούπολη και όπου αλλού θέλουν και τους βολεύει. Για μεν το «μακεδονικό» η κυβέρνηση περιορίστηκε σε μια διαρροή ότι σέβεται τις προσπάθειες Ζάεφ να περάσει τη συνταγματική αναθεώρηση από τη βουλή των Σκοπίων και για τα υπόλοιπα σιωπή.
Είναι προφανές πλέον ότι ο υπουργός Άμυνας, αποτελεί μια κινούμενη βόμβα. Μπροστά στο προσωπικό εκλογικό του αδιέξοδο, είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να δημιουργεί εντάσεις, να προκαλεί αναταράξεις προκειμένου να διαπραγματευτεί την πολιτική σωτηρία του. Με τον πρωθυπουργό να τον ανέχεται, να τον χαϊδεύει μήπως και η εθνικο-λαϊκή συμμαχία που έχουν συμπήξει διασωθεί, μέχρι να βολέψουν οι συνθήκες για να προκηρυχθούν οι εκλογές.
Μπορεί το σκηνικό αυτό να βολεύει τον κ. Τσίπρα, αλλά η χώρα δεν αντέχει άλλο επικίνδυνα παιγνίδια εξουσίας. Αν ο πρωθυπουργός θέλει να είναι όμηρος του υπουργού του είναι δικό του πρόβλημα. Δεν μπορεί όμως μια ολόκληρη χώρα να είναι έρμαιο των επιλογών ενός τυχοδιώκτη καιροσκόπου, που το μόνο που τον απασχολεί είναι η δική του επιβίωση.
