Ο τραγικός θάνατος του νεαρού τοξικοεξαρτημένου στο κέντρο της Αθήνας, πέρα από την αποτρόπαια αντιμετώπιση του, πέρα από τη βαρβαρότητα του λιντσαρίσματος του, πέρα από τα ένστικτα κοινωνικού ρατσισμού που έφερε στην επιφάνεια, ανέδειξε το τεράστιο αδιέξοδο που επικρατεί στην πρωτεύουσα με τους χρήστες ναρκωτικών. Εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες, καθώς κανείς δεν ξέρει πόσοι είναι, νέοι κυρίως συνάνθρωποι μας, περιφέρονται σε δρόμους και πλατείες σε οικτρές πραγματικά συνθήκες αναζητώντας τη δόση τους, χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται για αυτούς.
Μια καθημερινότητα φρίκης, με σακατεμένους ανθρώπους, παγιδευμένους στο περιθώριο, που προκαλεί αρνητικά ανακλαστικά σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, αλλά αφήνει παγερά αδιάφορη την υπεύθυνη υποτίθεται πολιτεία. Με ελάχιστες δομές φροντίδας, με ακόμα λιγότερα κέντρα απεξάρτησης, αφήνουμε αυτούς τους απόκληρους της κοινωνίας να βουλιάζουν όλο και πιο βαθιά στην εξάρτηση τους και ουκ ολίγες φορές να οδηγούνται σε παραβατικές συμπεριφορές.
Προφανέστατα η αντιμετώπιση αυτού του τεράστιου προβλήματος, ούτε εύκολη είναι ούτε απλή. Είναι φυσικά θέμα πρωτίστως κοινωνικής – και ανθρωπιστικής -πολιτικής, είναι θέμα δημόσιας υγείας, αλλά και ασφάλειας. Είναι απόλυτα αναγκαίος λοιπόν ο συντονισμός πολλαπλών δράσεων, με συγκεκριμένη στόχευση που θα παίρνει υπόψη του αφενός την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση των εξαρτημένων συνανθρώπων και αφετέρου τα κοινωνικά προβλήματα που προκαλούνται.
Χρειάζεται όμως πολιτική βούληση και όχι φρούδες διακηρύξεις χωρίς αντίκρισμα. Υπάρχει μια τεράστια διεθνής εμπειρία σε πάρα πολλές χώρες που δεν μπορούμε πλέον να την αγνοούμε. Χρειάζεται να αντιληφθούν όλοι και οι αρμόδιοι και η κοινωνία ότι έχουμε να κάνουμε με άτομα που χρειάζονται προστασία και περίθαλψη και να μην αντιμετωπίζονται ως απόβλητοι που τους ρίχνουμε στον καιάδα.
Είναι τραγικό ότι τόσα χρόνια συζητάμε το πρόβλημα και δεν έχουμε καταφέρει να αυξήσουμε τις μονάδες, κυρίως στα νοσοκομεία, όπου θα μπορεί να γίνεται χορήγηση υποκατάστατων, όπως η μεθαδόνη, για να μην καταφεύγουν οι εξαρτημένοι στους αδίστακτους εμπόρους ή να καταφεύγουν στο έγκλημα. Όπως θα έπρεπε εδώ και καιρό, για να σταματήσει το άθλιο φαινόμενο να περιφέρονται οι χρήστες στο κέντρο της Αθήνας, να έχει δημιουργηθεί, όπως γίνεται σε όλες τις μεγάλες πρωτεύουσες, ένα κέντρο ελεγχόμενης και επιτηρούμενης χρήσης .
Είναι καιρός επιτέλους να ασχοληθούν οι διάφοροι ανεύθυνο-υπεύθυνοι με το πρόβλημα, πριν θρηνήσουμε κι άλλα θύματα, πριν αρχίσουμε να παρακολουθούμε όλο και πιο συχνά φαινόμενα ανεξέλεγκτης βίας, πριν επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας.
ΤΟ ΒΗΜΑ
