Η ρήση του αείμνηστου Κ. Καραμανλή είναι επίκαιρη για τους κυβερνόντες. Ο κ. Τσίπρας «έξω» έχει κερδίσει τη μέγιστη συμπαράσταση των παραδοσιακών συμμάχων (ΗΠΑ) και εταίρων (Ε.Ε.). Μάλιστα σε βαθμό που θυμώνει το αριστερό ακροατήριο (οι δηλώσεις του κ. Λαφαζάνη και της κας. Κωσταντοπούλου είναι ενδεικτικές). Με τις ευχές των δανειστών, οι κυβερνώντες εφάρμοσαν τέσσερα χρόνια μνημονιακές ρυθμίσεις. Με ξεχωριστές θετικές δηλώσεις μίλησαν οι εταίροι για την «καθαρή» έξοδο από τα Μνημόνια. ΗΠΑ και Ε.Ε. πρωτοστάτησαν με ασφυκτικές πιέσεις για τη συμφωνία των Πρεσπών!!
«Μέσα» όμως τα πράγματα δεν πάνε καλά. Η οικονομία δεν λέει να σταθεί στα πόδια της. Η κοινωνία «αγκομαχάει». Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο δεν φαίνεται να συγκινεί τον ψυχισμό των ψηφοφόρων». Και οι δημοσκοπικές μετρήσεις δεν είναι θετικές για τους συγκυβερνώντες. Ο ΣΥΡΙΖΑ παγιώνεται στη δεύτερη θέση και οι ΑΝΕΛ δεν βλέπουν Βουλή. Και οι τριβές στο κυβερνητικό σκάφος όλο και περισσότερο γίνονται φανερές. Μάλιστα, ο μικρός εταίρος απειλεί να ρίξει την κυβέρνηση, πριν το τέλος της θητείας της.
Και ενώ έτσι έχουν τα γεγονότα, ο κ. Τσίπρας δηλώνει ότι είναι «πολύ σκληρός για να πεθάνει. Εμπνευσμένος από την αμερικάνικη περιπέτεια «Die Hard» καλεί τους πολιτικούς του αντιπάλους στα μαρμαρένια αλώνια: «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», αυτό είναι το προσκλητήριο σε οπαδούς και ψηφοφόρους. Και ιδεολογικά, στο φαντασιακό κόσμο των ιδεών, ο κ. Πρωθυπουργός δηλώνει ότι: «συγκρούονται δύο κόσμοι: της αριστεράς και νεοφιλελεύθερης δεξιάς». Αυτό είναι το κεντρικό μήνυμα των εκλογών για την κυβερνώσα παράταξη.
Έχει ενδιαφέρον να σταθούμε σε αυτούς τους συμβολισμούς που σηματοδοτούν πολεμικές συρράξεις και όχι πεδίο δημοκρατικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Όσο βαδίζουμε προς τις κάλπες το πολιτικό λεξιλόγιο θα γίνεται περισσότερο συγκρουσιακό και φτωχό. Οι μονόλογοι θα φτωχύνουν περαιτέρω τη Δημοκρατία μας.
Το παιχνίδι σε αυτό το πολιτικό κλίμα ετοιμάζεται για δύο μονομάχους: Αλ. Τσίπρας και Κυρ. Μητσοτάκης. Τα φώτα της πολιτικής δημοσιότητας είναι συνεχώς στραμμένα πάνω τους. Η δημοσιότητα στα μικρότερα κόμματα είναι περιορισμένη.
Μονάχα το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να χαλάσει το παιχνίδι των μονομάχων, χωρίς να γέρνει δεξιά ή αριστερά. Φιλοδοξεί να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς και να γίνει ο ρυθμιστικός παράγοντας στις πολιτικές εξελίξεις και στην αυριανή διακυβέρνηση του τόπου.
Σ’ αυτή την άνιση μάχη ενάντια στους μονομάχους το εγχείρημα για την ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης φαντάζει δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Δεν φθάνει η ιστορία, το ένδοξο παρελθόν, το πραγματικό έργο του ΠΑΣΟΚ που άλλαξε το πολιτικό πρόσωπο της χώρας για μία 30ετία. Χρειάζεται νέο πολιτικό στίγμα, προγραμματικό λόγο και στρατηγική.
Εμπειρία και ανανέωση σε πρόσωπα και πολιτικές, πρέπει να ανταμώσουν και να κατακτήσουν πολιτική δημοσιότητα. Για να επικοινωνήσουν και να πείσουν με εναλλακτικές προτάσεις για το μέλλον της χώρας.
Η εκλογική αναμέτρηση, όπως θα εκθέσω κατωτέρω, δεν θα γίνει με κανόνες λογικής. Η επίκληση του συναισθήματος των ψηφοφόρων με πολλούς συμβολισμούς (ιδεολογικά και πολιτικά όπλα) θα κυριαρχήσει στην πολιτική αντιπαράθεση.
Βασικός κανόνας στην αναμέτρηση είναι να σέβεσαι τον αντίπαλό σου. Να αναγνωρίζεις τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του. Τις ικανότητες για «εκλογικά» θαύματα και συνεχείς αλλαγές του πολιτικού σκηνικού. Ο κ. Τσίπρας παρότι στις δημοσκοπήσεις φαίνεται να είναι στη δεύτερη γραμμή κρατάει. Έχει αντοχές. Επικαλείται τα «ισχυρά» του όπλα και δηλώνει ότι είναι «πολύ σκληρός για να πεθάνει». Προσπαθεί να εμπνεύσει αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη. Βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση και προσπαθεί να δημιουργήσει γεγονότα. Με δηλώσεις διφορούμενες και αντιφατικές προσεγγίζει την πραγματικότητα.
Ένας ισχυρός παράγοντας στη «φαρέτρα του» είναι η ρήση του Κ. Καραμανλή που επικαλείται η κυβέρνηση ότι «έξω πάμε καλά μέσα…». Οι διαχρονικοί εταίροι και σύμμαχοι (Ε.Ε. και ΗΠΑ), στηρίζουν τους κυβερνόντες στο μέγιστο βαθμό. Τις δηλώσεις τους τις χρησιμοποιεί πολλάκις ο ίδιος ο κ. Τσίπρας για να στηρίζει τις πολιτικές του, ότι όλα βαίνουν καλώς και έτσι να διαψεύδει τους αντιπολιτευόμενους. Παράλληλα να ισχυρίζεται ότι η χώρα γυρίζει στην «κανονικότητα».
Η στήριξη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στο ΣΥΡΙΖΑ του δίνει πολιτικό χώρο στο κέντρο και στις παραδοσιακές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που συσπειρώνει για τρεις 10ετίες το ΠΑΣΟΚ.
Ο «αντισυστημικός» λόγος παραμένει ενεργός στον ψυχισμό των ψηφοφόρων και θα αποτελέσει την αιχμή του δόρατος στην εκλογική μάχη για το ΣΥΡΙΖΑ. Οι διαχωριστικές γραμμές στο «παλιό» και το «νέο», στο «διεφθαρμένο» και το «αμόλυντο» επιδιώκουν να δημιουργήσουν κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα που λειτουργούν με το θυμικό και όχι με το λογικό. Ο «ταξικός» λόγος εμείς είμαστε με τις δυνάμεις της εργασίας και η αντιπολίτευση με το κεφάλαιο, το ΣΕΒ και τις φιλελεύθερες πολιτικές, λειτουργεί ακόμα στο κομματικό στρατόπεδο του ΣΥΡΙΖΑ.
Βέβαια όλα τα παραπάνω όπλα έχουν διπλή ανάγνωση. Τα συγχαρητήρια και σφιχταγκαλιάσματα με ΗΠΑ και δανειστές, δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα στις «αντιμνημονιακές» δυνάμεις και το αριστερό ακροατήριο. Μάλιστα, οι κατηγορίες των πρώην συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ (Λαϊκή Ενότητα, πλεύση ελευθερίας κ.α.) γι’ αυτή την κατάσταση είναι σκληρές και ανέλεγκτες. Το ριζοσπαστικό ιδεολογικο-πολιτικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ συνεχώς ξεθωριάζει, όταν επί 4 χρόνια γίνεται ο πιο πιστός αρχιμάστορας και εφαρμοστής των μνημονίων.
Μετά από αυτή την προσαρμογή στους μνημονιακούς κανόνες στην οικονομία και την κοινωνία, τόσο ο «αντισυστημικός», όσο και ο «ταξικός» λόγος δεν έχει την ίδια επιρροή στους ψηφοφόρους όπως πριν.
Αντιλαμβανόμενος τη δεύτερη ανάγνωση, ο κ. Τσίπρας γενικεύει τα συνθήματα χωρίς περιεχόμενο και δηλώνει ως διακύβευμα για την προσεχή εκλογική μάχη: «θα πάμε μπροστά ή θα γυρίσουμε πίσω»;
Η διαχείριση της εξουσίας, έχει τα θετικά της αλλά και τα αρνητικά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ κλείσθηκε στα κομματικά τείχη. Έχασε το κινηματικό του χαρακτήρα. Ενσωματώθηκε με ταχύτατους ρυθμούς στον κρατικό μηχανισμό. (Σχεδόν όλη η κομματική μηχανή έχει ενταχθεί στις κρατικές δομές).
Σίγουρα η εξουσία θέλγει τους ψηφοφόρους. Όταν όμως έστω και οι δημοσκοπικές μετρήσεις δείχνουν ότι χάνεται η εξουσία, τότε τα πράγματα «μέσα» δεν πάνε καλά.
Ο άλλος μονομάχος ο κ. Μητσοτάκης προσπαθεί να εμφανιστεί ως το «νέο» στην πολιτική σκηνή. Προσπαθεί να αποδομήσει την προσωπικότητα του κ. Τσίπρα και καυτηριάζει τις αντιφατικές δηλώσεις του χθες με το σήμερα. Κεντρικό του μήνυμα η «Απαλλαγή» από τη σημερινή πολιτική εξουσία. Επιδιώκει να δημιουργήσει την εικόνα του ηγέτη της «ήρεμης» δύναμης, των «νοικοκυραίων» και του ανθρώπου που ενδιαφέρεται πρωτίστως για την οικονομική, παραγωγική ανάπτυξη του τόπου. Προσπαθεί να επιβάλει ότι είναι ο εκφραστής του παραγωγικού κόσμου, των ελευθεροεπαγγελματιών και των επιχειρήσεων.
Και σε αυτά τα όπλα του κ. Μητσοτάκη υπάρχει διπλή ανάγνωση. Η πολιτική «Μητσοτακική» οικογένεια κλίνει σχεδόν έναν αιώνα που βρίσκεται στο προσκήνιο. Εκ των πραγμάτων κουβαλάει συνήθειες και πρακτικές του παρελθόντος, παρά τους νεοτερισμούς. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι φορτωμένος με μεγάλα «αμαρτήματα» στον κόσμο της εργασίας.
Είναι μικρός ο πολιτικός χρόνος μέχρι τις εκλογές. Πιστεύω όμως ότι ο προεκλογικός πολιτικός διάλογος, θα επικεντρωθεί στη γραμμή τους «τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Στο ρόλο του Μπρους Γουίλις, ο κ. Τσίπρας θα ξεδιπλώσει τον «αντισυστημικό» του λόγο προς κάθε κατεύθυνση και θα δηλώνει ότι «η αριστερά ήρθε για να μείνει».
Ο πόλεμος κατά της διαφθοράς (σε πρόσωπα και κόμματα) η επίκληση των σκανδάλων (Novartis κ.α.), η «ρομφαία» της ηθικής αριστεράς, θα δημιουργήσουν το σκηνικό της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε δύο κόσμους της «αριστεράς» και της «δεξιάς», του «νέου» και του «παλιού».
Τα πραγματικά διακυβεύματα της χώρας περνάνε σε δεύτερη μοίρα, αλλά πρέπει να γνωρίζουν οι μονομάχοι ότι: Η πρόσφατη ηθική κατάπτωση της χώρας με την παραχώρηση των μνημείων του πολιτισμού μας στο Υπερταμείο πληγώνει «αριστερούς» και «δεξιούς». Η μετανάστευση των νέων (250 χιλ). πληγώνει «αριστερούς» και «δεξιούς». Το δημογραφικό βαραίνει όλους τους Έλληνες και την Ελλάδα, χωρίς διάκριση σε φύλλο, ιδεολογία κ.α.
Επηρεάζει τους πολιτικούς σχεδιασμούς της «αριστεράς» και της «δεξιάς» στην οικονομία, την κοινωνική ασφάλιση, την απασχόληση κ.α.
Η απασχόληση του εργατικού μας δυναμικού είναι σε άμεση συνάρτηση με την επιχειρηματικότητα και τις επιχειρήσεις και αφορά άμεσα «αριστερούς» και «δεξιούς». Η παραγωγή είναι σε άμεση συνάρτηση με τη διανομή και χωρίς ανάπτυξη δεν μπορείς να κάνεις διανομή με δανεικά. Αυτά τα δανεικά μας οδήγησαν στην κρίση και τη σκληρή μνημονιακή περίοδο που οι συνέπειές της θα βαρύνουν τη χώρα και τους πολίτες μέχρι το τέλος 21ου αιώνα.
Τα αμαρτήματα του καπιταλιστικού κόσμου τα γνωρίσαμε. Τα αμαρτήματα της κομμουνιστικής αριστεράς τα ζήσαμε. Τα σοσιαλδημοκρατικά κινήματα προσπάθησαν να αμβλύνουν τις ανισότητες στον καπιταλιστικό μας κόσμο. Σήμερα έχουμε ανάγκη από νέες πολιτικές που θα δίνουν απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα.
Πέραν από τα ιδεολογικά ρεύματα, τις όμορφες και φανταστικές ιδέες υπάρχουν τα προβλήματα. Αυτά ζητάνε λύσεις. Δυστυχώς, στον διεθνή και εγχώριο πολιτικό προσκήνιο, οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας χάνουν την αίγλη τους και την επιρροή τους.
Οι μονομάχοι κυριαρχούν με τον λόγο και την εικόνα τους. Το παιχνίδι της εξουσίας στην εποχή μας είναι για λίγους και όχι για τους πολλούς. Κόμματα, παρατάξεις, κινήματα χάνουν την επιρροή τους. Τα ΜΜΕ πουλάνε και εμπορεύονται την πολιτική δημοσιότητα.
Σίγουρα το πολιτικό πεδίο δεν είναι χώρος αγγελικά πλασμένος. Η σύγκρουση συμφερόντων και η δίψα για εξουσία, δημιουργούν ένα σκληρό ανταγωνιστικό περιβάλλον. Η Δημοκρατία μας αναγνωρίζει αυτή την πραγματικότητα. Δεν χωράει όμως στο πνεύμα και την πρακτική της το μήνυμα «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Το σενάριο της ταινίας «Die hard», είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα «Nothing lasts forever». Να γνωρίζουν οι μονομάχοι ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Και επειδή ο πολιτικός χρόνος μέχρι τις κάλπες είναι μακρύς, μπορεί τα πράγματα να αλλάξουν. Να σηκωθούν οι πολίτες από τον καναπέ. Μπορεί οι αδιάφοροι να γυρίσουν στις κάλπες. Μπορεί τα νιάτα αυτού του τόπου να ξαναζωντανέψουν τα κινήματα. Μπορεί ο κάθε πολίτης πόρτα – πόρτα να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και τον κοινοβουλευτικό συσχετισμό στην αυριανή Βουλή.
Είναι καιρός οι πολίτες να αλλάξουν το «μαύρο – άσπρο» των μονομάχων και να αναδείξουν τα πολύχρωμα δημιουργήματα της φύσης και της ζωής.
