Αποτελεί βαρύτατο πλήγμα στο κύρος και την αξιοπιστία της Δικαιοσύνης, αλλά συνολικά και στο κράτος δικαίου η δραματική καθυστέρηση στην εκδίκαση της υπόθεσης του Παύλου Φύσσα. Πέντε χρόνια μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του από τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής, ουδείς γνωρίζει πότε και αν θα τελειώσει αυτή η δίκη!
Όλες οι παθογένειες, όλα τα χρονίζοντα προβλήματα στην απονομή δικαιοσύνης, έχουν έρθει στο φως με αυτή τη δίκη. Έλλειψη υποδομών, δικαστές και εισαγγελείς που απασχολούνται συγχρόνως με πλειάδα υποθέσεων, αδυναμίες και λάθη στην οργάνωση του κατηγορητηρίου έχουν οδηγήσει σε ένα πραγματικό αδιέξοδο.
Με φυσική και αναπόφευκτη συνέπεια την οργή των συγγενών αλλά και της κοινής γνώμης, που βλέπουν μια ιδιαίτερα σημαντική υπόθεση με πολλαπλές προεκτάσεις να βουλιάζει στο τέλμα.
Μόνο για να βρεθεί μια αίθουσα για να ξεκινήσει αυτή η πρωτοφανής – και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα – δίκη με δεκάδες κατηγορούμενους και άλλους τόσους δικηγόρους και παράγοντες , χάθηκε πολύτιμος χρόνος με ευθύνη της πολιτείας. Αντί να δοθεί απόλυτη προτεραιότητα για την εκδίκαση της, ουσιαστικά μόνο η πρόεδρος του δικαστηρίου ασχολείται αποκλειστικά με αυτή, καθώς οι άλλοι δικαστές ασχολούνται παράλληλα σε άλλες υποθέσεις. Αποτέλεσμα η σημαντικότερη υποτίθεται δίκη ,να διεξάγεται μια φορά την εβδομάδα…
Είναι εξωφρενικό ότι ουδείς υπεύθυνος ενοχλείται για αυτή την κωλυσιεργία. Όταν η δίκη της Νυρεμβέργης για τα εγκλήματα των ναζί τέλειωσε μέσα σε ένα χρόνο,εμείς για τη δίκη των νεοναζί αγνοούμε αν και πότε μπορεί να τελειώσει.Στην καλύτερη περίπτωση ,σύμφωνα με όσους την παρακολουθούν από κοντά ,ίσως το 2020 αν δεν υπάρξουν περαιτέρω προβλήματα…
Δεν είναι φυσικά η μόνη δίκη που τραβά τόσο πολύ σε μάκρος. Το γνωρίζουν πολύ καλά άλλωστε όσοι έχουν την ατυχία να αναζητήσουν το δίκιο τους από τα ελληνικά δικαστήρια. Όμως στοιχειώδης λογική θα επέβαλλε για μια τόσο σοβαρή υπόθεση, που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια μιας ποινικής δίκης και αφορά εν τέλει τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, να έχει ληφθεί μέριμνα για να τελειώνει το συντομότερο δυνατό.
Φαίνεται όμως ότι για μια ακόμα φορά η όποια δημοκρατική ευαισθησία,η απαίτηση για κράτος δικαίου, χάνεται στους λαβύρινθους της γραφειοκρατίας και στις διαχρονικές παθογένειες της Δικαιοσύνης…
ΤΟ ΒΗΜΑ
