Mε ιδιαίτερο ενδιαφέρον περιμένει κανείς το αφιέρωμα «Το μέλλον είναι γυναίκα – Σινεμά και ισότητα» στο φεστιβάλ κινηματογράφου Νύχτες Πρεμιέρας που αρχίζει την ερχόμενη Τετάρτη. Περιλαμβάνει πέντε πρεμιέρες από ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ που αφηγούνται τις ιστορίες γενναίων γυναικών και υπόσχονται εκπλήξεις. Το αφιέρωμα επιμελήθηκαν γυναίκες – συνεργάτιδες του Φεστιβάλ (Μαρία Ναθαναήλ, Αντυ Δημοπούλου, Δήμητρα Αργυράκη και Φωτεινή Αλευρά), ενώ τις προβολές θα προλογίσουν η ευρωβουλεύτρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, η υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εφη Αχτσιόγλου, η ηθοποιός Κόρα Καρβούνη, η παραγωγός Ελένη Κοσσυφίδου, η σκηνοθέτρια Πέννυ Παναγιωτοπούλου, η κριτικός κινηματογράφου Ελενα Χρηστοπούλου, η ψυχαναλύτρια Κατερίνα Μαλίχιν, η συγγραφέας-σεναριογράφος Κάλλια Παπαδάκη και η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη.
Δεν έχω δει καμία από αυτές τις πέντε ταινίες, αλλά από τα όσα διαβάζω ή ήδη γνωρίζω για αυτές είναι κίνητρα αρκετά για να τις ανακαλύψω. Τα παρακάτω κείμενα για την κάθε ταινία χωριστά είναι φτιαγμένα μέσα από τον κατάλογο του εφετινού φεστιβάλ και δεν περιέχουν προσωπική άποψη.
Γιατί υπάρχουν τόσο λίγες γυναίκες δημιουργοί; Ενα μεγάλο ερώτημα της κινηματογραφικής βιομηχανίας διερευνάται στο ντοκιμαντέρ «Σε δεύτερο πλάνο» («Half the picture») της Εϊμι Αντριον που μέσα από συνεντεύξεις με σημαντικές εκπροσώπους του χώρου – Κάθριν Χάρντγουικ, Μιράντα Τζουλάι κ.ά. – προσφέρει μια διαδρομή στις χαρές και στις προκλήσεις της κινηματογραφικής δημιουργίας, στην ισορροπία εργασίας – οικογένειας αλλά και στον ρόλο των στούντιο απέναντι στη γυναίκα.
Μπορούν οι μανάδες και «καλές κόρες» να πάρουν τα όπλα και την εξουσία για να ξαναγράψουν την ιστορία ενός έθνους; Να ένα επίσης ενδιαφέρον ερώτημα που τίθεται στο ντοκιμαντέρ της Τζένι Μάρεϊ «Οι Σαντινίστας» («Las Sandinistas»), το οποίο μέσα από προσωπικές μαρτυρίες αφηγείται τις ανέκδοτες ιστορίες των γυναικών που ανέλαβαν ηγετικό ρόλο στην Επανάσταση των Σαντινίστας στη Νικαράγουα το 1979. Η κίνηση βάφηκε με αίμα αλλά οδήγησε στην ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος.
Συμπαραγωγής Γαλλίας, Τουρκίας και Γερμανίας η ταινία «Η αγαπημένη μου νύφη» («My favorite fabric») εκτυλίσσεται στην ταραχώδη Δαμασκό του 2011, όπου μια νεαρή κοπέλα προορίζεται για έναν «επιτυχημένο» γάμο, αν και στα δικά της μάτια η ελευθερία έχει διαφορετική μορφή: είναι αισθησιακή, τολμηρή, πολύχρωμη, φτιαγμένη από διάφορες υφές σαν τα αγαπημένα της ρούχα. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Σύριας Γκάγια Τζίτζι, «μια δήλωση εσωτερικής επανάστασης, ένα μανιφέστο για την ελευθερία των ονείρων», η οποία έκανε την πρεμιέρα της στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών.
Πόλη του Μεξικού, αρχές της δεκαετίας του 1950. Μια εσωστρεφής φοιτήτρια, η Ροσάριο Καστελάνος, αγωνίζεται ώστε η φωνή της να ακουστεί σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Εξελίσσεται σε μία από τις σπουδαιότερες γυναίκες συγγραφείς της μεξικανικής λογοτεχνίας, όμως η ταραχώδης ιστορία αγάπης και ο γάμος της με τον ακαδημαϊκό και φιλόσοφο Ρικάρντο Γκέρα, στην καλύτερη στιγμή της καριέρας της, θα σηματοδοτήσουν μια καμπή στη ζωή της. Το «Αιώνιο θηλυκό» («The eternal feminine») είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Ναταλία Μπεριστάιν, υπεύθυνης κάστινγκ στο Εθνικό Θέατρο του Μεξικού και βραβευμένης σκηνοθέτριας ταινιών μικρού μήκους.
Τέλος, το ντοκιμαντέρ «H στιγμή της Ιλχάν» («Time for Ilhan») της Νόρα Σαπίρο αφορά την περίπτωση μιας μαύρης μουσουλμάνας με χιτζάμπ, πτυχιούχου πολιτικών επιστημών και διεθνών σχέσεων και μητέρας τριών παιδιών στις ΗΠΑ, η οποία θέτει υποψηφιότητα με τους Δημοκρατικούς για μια έδρα στη Βουλή των Αντιπροσώπων της Μινεσότα. Η Σαπίρο την ακολουθεί στην προσωπική προσπάθειά της καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής της εκστρατείας.
