Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κομοτηνή. Οι πρώτες του εμφανίσεις ήταν στην ηλικία των 17 ετών σε φοιτητικά μπαράκια της γενέτειράς του και αργότερα της Θεσσαλονίκης όπου και σπούδασε διαφήμιση και φωτογραφία. Στο ρεπερτόριο του που βασιζόταν κυρίως στο ελληνικό ροκ άρχισε σταδιακά να ενσωματώνει και δικά του τραγούδια. Η αποδοχή του κόσμου καθώς και η ανάγκη του να εξελιχτεί και να ασχοληθεί πιο επαγγελματικά με τη μουσική τον ώθησε στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 να κατεβεί στην Αθήνα, όπου και συνέχισε τις εμφανίσεις του σε γνωστές μπουάτ στην Πλάκα και στα Εξάρχεια.
Ο λόγος για τον Βασίλη Πάντσιο ο οποίος τα επόμενα χρόνια ακολούθησε το δρόμο του – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό – παράλληλα με τη μουσική και το τραγούδι ασχολείται από το 2005 ασχολείται επαγγελματικά με το βίντεο – μοντάζ ανακαλύπτοντας στην παραγωγή εικόνας μια νέα δημιουργική έκφραση. Από τo 2011 με το δικό του πλέον συγκρότημα έχει κάνει σειρά εμφανίσεων σε μουσικές σκηνές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Επίσης σαν μουσικός παραγωγός κυκλοφορεί στο διαδίκτυο διασκευές γνωστών τραγουδιών.
Τον Ιανουάριο του 2014 κυκλοφόρησε από την FM Records το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο «Το ροκ εντός μου» και τον Ιούλιο του 2017 κυκλοφόρησε με την Spider Music τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Είμαστε σε τριπ». Δέκα τραγούδια που έγραψε για τη μοναξιά, τον φόβο, την προσωπική και κοινωνική απομόνωση, τον χρόνο που περνάει. Δέκα μουσικές ιστορίες για τη πάλη του ανθρώπου να επιβιώσει, να αποκτήσει αυτοσυνείδηση σε έναν κόσμο σουρεαλιστικά δομημένο, όπου εύκολα περνάει τα όρια από τις υψηλές σφαίρες διανόησης στην αδιανόητη γελοιότητα. Αλμπουμ βιωματικό με ενέργεια και συναίσθημα από ένα καλλιτέχνη που αγαπά και υπηρετεί εδώ και χρόνια το ελληνικό ροκ.
Τον Μάρτιο του 2018 ο Βασίλης Πάντσιος διασκεύασε τον «Μπάλλο» το ιστορικό τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου με την άδεια του δημιουργού. Το κομμάτι εντάσσεται στη συλλογή «Αγαπημένα και πειραγμένα!» Είναι ένα νέο project που κυκλοφορεί παράλληλα με την δική του δισκογραφία! Πρόκειται για διασκευές γνωστών τραγουδιών που όλοι αγαπήσαμε και γίνονται παραγωγές μέσα από την οπτική ματιά του καλλιτέχνη.
Σε μια συνέντευξη – ποταμό στο vima.gr ο δημιουργός ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής τους, τα πιστεύω και τα θέλω του, απαντά με το χέρι στη καρδιά και εξηγεί με τον καλύτερο ίσως τρόπο τι είναι ροκ.
Σε ποιο τριπ είμαστε; Ειδικά τα τελευταία χρόνια;
«Υπάρχουν διαφόρων ειδών τριπ. Άλλος νομίζει ότι είναι αρεστός στον κοινωνικό του περίγυρο (παραπάνω από ότι συμβαίνει στην πραγματικότητα… Άλλος ότι είναι πολύ έξυπνος και ικανός στη δουλειά του, άλλος ότι είναι ανώτερος κοινωνικά, άλλος ότι έχει υπέροχη προσωπικότητα, κι άλλος ότι είναι πιο όμορφος από τους άλλους…(ψώνιο…). Άλλος νομίζει ότι υπερέχει ιδεολογικά, ότι είναι κοινωνικά ευαίσθητος και αγωνίζεται για το καλό μας (πολιτικό ψώνιο…). Άλλος έχει συνδέσει την ευτυχία του με το χρήμα, άλλος με τον τζόγο, άλλος με το σεξ, άλλος με τα ναρκωτικά. Κι άλλος νομίζει ότι είναι πολύ σημαντικός για την ανθρωπότητα…(πολύ συνηθισμένο τριπ…’’ ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε..?’’). Γενικά μια μικρή δόση υπερβολής ίσως μας χρειάζεται, ίσως λειτουργεί και λίγο σαν ψυχοθεραπεία στον οργανισμό μας. Γνώμη μου είναι πως καλύτερα να έχεις λίγο παραπάνω σιγουριά και αυτοπεποίθηση παρά να έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση και να σε παίρνει διαρκώς από κάτω.
Αλλά σε μεγάλες δόσεις το τριπ μπορεί να γίνει επικίνδυνο… Μπορεί κάποιος να διατηρεί μια υγιή σχέση με το παραμύθι του και να του βγαίνει σε καλό κι άλλος να υπερβάλει και μάλιστα για μεγάλο διάστημα, οπότε γίνεται ψυχαναγκασμός. Όλα είναι θέμα ισορροπίας και προσωπικών επιλογών. Άλλο όμως η ατομική μας πλάνη κι άλλο αυτή η παράνοια που μας συμβαίνει σαν κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Πρώτα με το τριπάκι που περάσαμε την περίοδο της αφθονίας, με το εύκολο χρήμα και την πολυτελή διαβίωση με δανεικά. Μετά με το τριπ στα πρώτα χρόνια της κρίσης ότι θα βρεθούν τα ισοδύναμα να κοροϊδέψουμε τους ‘’κουτόφραγκους…’’. Και τέλος αγανακτισμένοι στους δρόμους, να μπαίνουμε σε ένα μαζικό τριπάκι με το δημοψήφισμα και τους χορούς στο Σύνταγμα… Η άρνηση της πραγματικότητας είναι μια πολύ δημοφιλής πλάνη που από ατομικό επίπεδο μπορεί να περάσει σε συλλογικό. Και να γίνει πολύ επικίνδυνη… Το τριπ είναι ελκυστικό και ισχυρό… Το τριπ είναι δηλητήριο παραισθησιογόνο…»
Ποιες είναι οι μουσικές (και άλλες) επιρροές σας; Δεν αναφέρομαι μόνο στο άλμπουμ αλλά γενικότερα… Από τότε που αρχίσατε να ακούτε μουσική;
«Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη που γινόταν σπάνια συναυλίες. Αγάπησα λοιπόν τη μουσική μέσα από το ραδιόφωνο, από τους δίσκους που αγόραζα και από τα μπαράκια που πηγαίναμε με τις παρέες… Τα ακούσματα μας ήταν Pink Floyd, David Bowie, Jethro Tull, Doors, Police, Rolling Stones, Cure, Joy Division, Morrissey κ.α. Και φυσικά πολλά καλά ελληνικά όπως Άσιμο, Σιδηρόπουλο, Σαββόπουλο, Κατσιμίχα, Τρύπες κ.α. Ήμουν τυχερός που ήμουν τινέιτζερ στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Μια εποχή γενικά που η μουσική ήταν ιδιαίτερα πλούσια… Ακόμα και οι ‘’καρέκλες’’ όπως λέγαμε τότε τα εμπορικά ποπ όπως Michael Jackson, Madonna και πολλά άλλα, τα ακούμε ακόμα και σήμερα και μας αγγίζουν. Εδώ θέλω να σημειώσω και την διαφορά της αισθητικής μας σε σχέση με σύγχρονες εποχές. Στη μικρή κοινωνία της Κομοτηνής δεν άκουγε σχεδόν κανένας μας σκυλάδικα. Υπήρχαν κάτι λίγα μπουζούκια στην περιοχή (κι αυτά σε κατάσταση decadence) και με θαμώνες συνήθως μεσήλικες. Κι αν άκουγε κάποιος λαϊκά από τους νεότερους ντρεπόταν να το πει γιατί δεν έβγαζε γκόμενα. Τώρα άλλαξαν τα πράγματα. Τώρα χάρη στην κακή τηλεόραση, το Life Style και τα ριάλιτι, βασιλεύει η πνευματική παρακμή και το κιτσαριό. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ξεχωριστή και μεγάλη κουβέντα…»
Μπορούμε να πούμε ότι τα τραγούδια σας είναι βιωματικά; Η΄ έχουν πολλές προσωπικές αναφορές;
«Έχω μια περίεργη σχέση με τα τραγούδια μου και είναι σχεδόν όλα βιωματικά. Αρχίζει από την εποχή που ήμουν 16-17 χρονών και φτάνει μέχρι τις μέρες μας… Υπάρχουν περιπτώσεις που κάτι το έχω ξεκινήσει 20 ετών και το έχω τελειώσει στα 40 μου. Τραγούδια δηλαδή που πήραν και 10 και 20 χρόνια να ολοκληρωθούν… Το ‘’Είμαστε σε τριπ’’ είναι ένα καθαρά βιωματικό άλμπουμ. Όλα τα κομμάτια γραφτήκαν την εποχή που ζούσα στα Εξάρχεια….10 χρόνια στα Εξάρχεια, 10 μουσικές ιστορίες…»
Μπορείτε να σταθείτε σε κάποια από αυτά τα τραγούδια;
«Θα ήθελα να αναφέρω μερικά ενδεικτικά, σαν το ‘’Διάστημα’’ που γράφτηκε σε μια δύσκολη περίοδο για μένα που αισθανόμουν εγκλωβισμένος σε διάφορες καταστάσεις και έψαχνα μια διέξοδο να προχωρήσω μπροστά… Το ‘’Κάντε σιγά’, ένα τραγούδι κάπως προφητικό θα έλεγα, που το έγραψα αρκετά χρόνια πριν από την κρίση και που αφουγκράζεται τις υπόγειες δονήσεις μιας κοινωνίας θυμωμένης αλλά και φοβικής που είναι έτοιμη να εκραγεί… Ο αγαπημένος καλλιτέχνης και φίλος Γιώργος Δημητριάδης μου έκανε την τιμή να το πούμε παρέα. Τo ‘’Ονειρα χύμα’’ είναι το μόνο ερωτικό κομμάτι του δίσκου και για αυτό τον λόγο το ξεχωρίζω. Ένα τραγούδι που περιγράφει τον ανεκπλήρωτο έρωτα, το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, που όλο θαρρείς πως το αγγίζεις και αυτό πάντα μυστηριωδώς εξαφανίζεται… Τα ‘’Βαμπίρια’’ είναι ένα τραγούδι που έγραψα για να καυτηριάσω τις ανθρώπινες σχέσεις, ερωτικές και κοινωνικές… Για ανθρώπους εγωπαθείς, φτωχούς στο πνεύμα, τσιγκούνηδες στην ψυχή, που τρέφονται με την ίντριγκα και προκαλούν αναστάτωση
και διχασμό. Θυμάμαι έβγαζε πολύ ενέργεια το κομμάτι όταν το παίζαμε στις συναυλίες με την μπάντα μου και το γούσταρε πολύ ο κόσμος! Η παραγωγή εδώ είναι με τη φιλική συμμετοχή της εξαιρετικής Kallia Loko!! Στα Εξάρχεια έγραψα και το ‘’Τριπ’’ (που έδωσε και τον τίτλο του άλμπουμ). Mετά από μια επίσκεψη ενός παλιού φίλου που είχαμε χρόνια να ειδωθούμε. Τον γύρισα στα αγαπημένα μου στέκια και τα λέγαμε μέχρι το πρωί… Για τα χρόνια που πέρασαν, για τις ζωές μας που άλλαξαν, για την ψυχή μας που βάρυνε. Για το φόβο και την ανασφάλεια που νιώθουμε όσο περνάν τα χρόνια…
Για την πραγματικότητα που είναι πανίσχυρη και μας έβαλε στο τριπάκι της…»
Τι είναι το γράψιμο;
«Το ‘’γράψιμο’’ όπως λέει ο Μπουκόφσκι είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση…Κι αν δεν έχεις κάτι να πεις, άστο καλύτερα… Είναι πολλά τα τραγούδια εκεί έξω που δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Για αυτό κι εγώ, από τις εκατοντάδες ιδέες, στίχους και μουσικές που έγραψα μέσα στα χρόνια, μετά από ψάξιμο και αφαίρεση, έμεινα μόνο με καμιά πενηνταριά…Κράτησα μόνο αυτά που έχουν να πούνε κάτι στ’ αλήθεια…»
Μια all time classic ερώτηση: Υπάρχει ροκ στην Ελλάδα
«Υπάρχει πιστεύω και θα υπάρχει πάντα. Το ροκ από τη μεριά μου το αντιλαμβάνομαι όχι τόσο σαν είδος μουσικής αλλά σαν στάση ζωής… Όπως έγραφα και στο δελτίο τύπου του πρώτου μου άλμπουμ ‘’Το ροκ εντός μου’. ‘’Ροκιά’’ είναι η ενέργεια που βγάζει ο καθένας μας και η αλήθεια του, η δύναμη να ξεπερνά τα δύσκολα και να εξελίσσεται συνεχώς. Ένα καλό δείγμα από τον πρώτο δίσκο είναι το «Δεν θέλω εξηγήσεις» που μάλιστα άρεσε ιδιαίτερα και σε ακροατές από το εξωτερικό. Αλλά να αφήσω τα αφηρημένα και να απαντήσω στην συγκεκριμένη σας ερώτηση… Το ελληνικό ροκ δυστυχώς διανύει μια περίοδο παρατεταμένης ύπνωσης θα έλεγα. Δεν βρίσκει τον τρόπο να περάσει στις πλατιές μάζες και ειδικά να φτάσει και να αγγίξει τη νεολαία. Ωραία είναι τα έντεχνα, ωραία και τα σουϊνκάκια, αλλά νομίζω πως δεν μπορούν να έχουν την αμεσότητα και την δύναμη του ελληνικού ροκ… Είναι μια μουσική ζωντανή, που παίρνει πολλές φόρμες και έχει μεγάλες δυνατότητες έκφρασης. Το πάντρεμα που μπορείς να κάνεις με μπάσο τύμπανα και άγριες κιθάρες, με πιάνα σαξόφωνα και δυνατές φωνές είναι μοναδικής ομορφιάς. Η θεματολογία των στίχων τεράστια. Σε αντίθεση με τα λαϊκά άσματα πχ. και τα ποπάκια που θα μιλήσουν μόνο για μια αιώνια καψούρα κι αυτή ξενέρωτη και ρηχή… Η ποικιλομορφία των φωνών μεγάλη. Μπορείς να συγκινηθείς από τη βραχνάδα του Σαββόπουλου, την στεντόρια έκταση του Β. Παπακωνσταντίνου, τις στριγκλιές του Αγγελάκα, την πρωτόγονη κι ακατέργαστη του Άσιμου, την καθαρή και μελαγχολική του Σιδηρόπουλου… Το ελληνικό ροκ πάντα θα μας συγκινεί με την ενέργεια και την ποιότητα του. Και τώρα που περνά δύσκολες εποχές χρειάζεται παραπάνω υποστήριξη. Λείπουν από τα μπαράκια, από τα ραδιόφωνα και τις συναυλίες τα νέα διαχρονικά τραγούδια που θα μας ξεσηκώσουν και θα μας κάνουν να αγαπηθούμε μεταξύ μας.»
Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, πιστεύετε ότι έχει βοηθήσει τη μουσική και το τραγούδι ή τα έχει πάει πίσω;
«Κάποτε, τις χρυσές εποχές της δισκογραφίας, ο κόσμος αγόραζε δίσκους, κασέτες, cd. Οι εταιρίες είχαν έσοδα οπότε πλήρωναν αδρά για τα πάντα. Για τα ακριβά στούντιο, τις ακριβές παραγωγές, είχαν ολόκληρη ομάδα να κάνει promotion στον καλλιτέχνη τους, είχαν μάνατζερ για κλείσιμο συναυλιών κ.τ.λ. Η δική μας κρίση στη δισκογραφία άρχισε πιο νωρίς, με την εφαρμογή των νέων τεχνολογιών και την εξάπλωση του διαδικτύου. Και επιδεινώθηκε προφανώς περισσότερο με την οικονομική κρίση.
Τώρα δυστυχώς για τους νέους καλλιτέχνες τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα… Δεν έχουν αυτή την μεγάλη στήριξη που βρήκαν οι παλαιότεροι… Παλεύουν μόνοι τους μέσα σε δύσκολες καταστάσεις να παράξουν το έργο τους. Θέλει χρόνο κόπο και χρήμα για να βγει κάτι αξιόλογο στη μουσική… Και μετά χρειάζεται άλλος αγώνας για την προώθηση των τραγουδιών και το κλείσιμο συναυλιών. Υπάρχει μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, ειδικά της περιφέρειας, που αγκαλιάζει αυτήν την προσπάθεια αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Θα πρέπει και τα μεγάλα μέσα της Αθήνας να αφιερώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο από το πρόγραμμα τους σε τραγούδια και δίσκους νέων δημιουργών. Οικονομικοί παράγοντες λοιπόν αλλά και ένα ξερό play – list πολλές φορές, δεν βοηθάνε να προχωρήσει το ελληνικό τραγούδι και το κρατάνε προσκολλημένο στο παρελθόν. Ελπίζουμε τα πράγματα στο μέλλον να αλλάξουν προς το καλύτερο.»
Για ποιο λόγο αποφασίσατε το project «Αγαπημένα και Πειραγμένα»;
«Πάντα μου άρεσε να ‘’πειράζω’’ γνωστά τραγούδια και να τα αλλάζω στα μέτρα μου. Όπως είπα παραπάνω τα δικά μου κομμάτια νιώθω να με πλακώνουν πολλές φορές… Για αυτό το ‘’Αγαπημένα και πειραγμένα’’ μου φαίνεται σαν ευχάριστο διάλειμμα. Είναι ένα ενδιαφέρον project που εκτός από γνωστά ελληνικά τραγούδια έχει και κάποια ξένα που όλοι έχουμε αγαπήσει και που διασκεύασα με ελληνικό στίχο. Θα βγαίνει κατά διαστήματα κάποιο single παράλληλα με την δική μου δισκογραφία και κάποια στιγμή ελπίζω να κυκλοφορήσει και σαν ολοκληρωμένο άλμπουμ. Πολλά από τα κομμάτια τα έχω παίξει κατά καιρούς σε συναυλίες μου και έτυχαν θερμής υποδοχής από το κοινό. Το πρώτο single που κυκλοφορεί είναι ο ‘’Μπάλλος’’ του Διονύση Σαββόπουλου. Το ιστορικό κομμάτι που εμπεριέχεται στον ομώνυμο δίσκο-σταθμό που κυκλοφόρησε ο μεγάλος μας καλλιτέχνης με την ‘’ΛΥΡΑ’’ το 1971. Ήταν ευχάριστη έκπληξη για μένα που ο κ. Σαββόπουλος μου έδωσε αμέσως την άδειά του. Δείχνει ότι στηρίζει πάντα τους νεότερους δημιουργούς και διατηρεί ένα ανοιχτό πνεύμα σε νέες μορφές των τραγουδιών του. Το δεύτερο κομμάτι που κυκλοφορεί (για την ώρα ανεπίσημα μόνο μέσω διαδικτύου)είναι ο ‘’Ταξιδευτής’’. Μια διασκευή που έκανα με ελληνικό στίχο στο θρυλικό τραγούδι του Iggy Pop ‘’The Passenger’’. Είναι κάτι σαν τραγούδι – promo για το βιβλίο »ΜΑΤΑΛΑ» του Μανώλη Νταλούκα που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ‘’Άγκυρα’’»
Τελικά, θέλει κότσια να ασχοληθείς με τη μουσική και το τραγούδι
«Αν το κάνεις για να γίνεις ψιλοφίρμα με κανένα σουξεδάκι και να βγαίνεις στα κανάλια θέλει μόνο θράσος και μια γερή δόση έπαρσης… Αν θέλεις να γράψεις κάτι ορίτζιναλ που να έχει το σημάδι σου εκεί τα πράγματα είναι δύσκολα. Θέλει ‘’Αίμα δάκρυα κι ιδρώτα’’ για να θυμηθούμε εκείνο το σουξεδάκι που λέγαμε. Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου έλεγε ‘’’κάτσε Κομοτηνή να βρούμε μια άκρη να μπεις στο δημόσιο’’. Εγώ δεν τον άκουσα και ήθελα τα δύσκολα… Κατέβηκα νεαρός στην Αθήνα και τραγουδούσα σε μπαράκια κι όπου αλλού έβρισκα με την κιθάρα μου… Πολλές φορές δεν έβγαινε μόνο από τη μουσική κι έκανα πρωινές δουλειές… Αποθήκες, γραφεία, κούριερ, πλασιέ… Ήταν μια δύσκολη ζωή αλλά αυτό επέλεξα… Ήτανε τριπ αυτό που επέλεξα… ναι, τώρα που το σκέφτομαι σίγουρα ήμουν σε τριπ… Έχω δώσει πάρα πολλά στη μουσική… Κι αν ακούγεται ξενέρωτη αυτή η φράση να το πω αλλιώς… Πως έχω επενδύσει πολλή ενέργεια σε κάτι που είναι αόρατο… και δεν πήρα τίποτα πίσω σε υλικά αγαθά…ότι πήρα πίσω είναι κι αυτό αόρατο… υπάρχουν μάλλον και καλά τριπ.»
Ποιο είναι άραγε το πρώτο τραγούδι που θυμάστε; Εννοώ αυτό που σας χαράχτηκε στη μνήμη και ενδεχομένως να έπαιξε το ρόλο του, στην εξέλιξή σας;
«Δεν το θυμάμαι αλλά υποθέτω θα είναι αυτό που άκουγα μικρός και ενθουσιασμένος έτρεχα να κλείσω το ραδιόφωνο… – αφού σου αρέσει γιατί το έκλεισες? Με ρωτούσε η μάνα μου… ‘’Για να μην τελειώσει’’ της έλεγα…»
Κάνοντας ένα μίνι φλας μπακ, νιώθετε ικανοποιημένος από την έως τώρα διαδρομή σας;
«Η απάντηση συνδέεται με διαφορετικές περιόδους της ζωής μου και μου προκαλεί αντιφατικά συναισθήματα… Εγώ κατέβηκα στην Αθήνα νεαρός να κυνηγήσω το όνειρο μου, να κάνω δισκογραφία, να πετύχω με τη μουσική. Αυτό για να το καταφέρει ένας νέος καλλιτέχνης πρέπει κάποιος να τον βοηθήσει, κάποιος να τον ανακαλύψει… δεν υπάρχει άλλος τρόπος… Πολλοί έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες έχουν αναφέρει κατά καιρούς πως στα πρώτα τους βήματα είχαν την τύχη να τους βοηθήσει κάποιος γνωστός παραγωγός η μάνατζερ. Ακόμα και οι διάσημοι Beatles παίζανε σε μικρά μπαράκια μέχρι να τους ανακαλύψει o Brian Epstein. Γνωρίζοντας όλα αυτά μοίραζα κι εγώ τα ντέμο μου σε κάθε ευκαιρία… Κάποιες φορές πέρασα ξυστά από μια εταιρία και ίσως ένα συμβόλαιο… Κανα 2-3 φορές μου πήραν τηλέφωνο κάποιοι γνωστοί καλλιτέχνες μιλώντας εγκωμιαστικά για τη δουλειά μου, αλλά το πράγμα έμεινε εκεί. Δυστυχώς δεν βρέθηκε κάποιος να πιστέψει σε μένα. Δεν τα κατάφερα να μπω στο περίφημο μουσικό κύκλωμα… Η Αθήνα δεν με δέχτηκε…η Αθήνα με ξέρασε… Γύρισα απογοητευμένος στην Κομοτηνή και είπα οκ, το έζησα κι αυτό, ωραίο ήταν όσο κράτησε, έχω μαζέψει τόσα βιώματα και εμπειρίες, μην ήμαστε και πλεονέκτες… Και κάπου εκεί παράτησα τη μουσική, (για πρώτη μου φορά) και έγινα ελεύθερος επαγγελματίας στο βίντεο μοντάζ, κάτι που βρήκα ευχάριστο και δημιουργικό… Και επιτέλους έκανα μια δουλειά που πληρώνεται… Αποστασιοποιήθηκα ψυχικά, έκανα κάτι σαν χρόνιο ριστάρτ…Ήθελα να καθαρίσει το μέσα μου, να ηρεμήσω από τους ξέφρενους ρυθμούς της Αθήνας. Πέρασε έτσι μια πενταετία ως που ένιωσα ξανά τα πρώτα μου τσιμπήματα… Νέα μουσική με έσπρωχνε και ζητούσε μια διέξοδο να βγει προς τα έξω. Άρχισα να σκαλίζω τα παλιά μου ντοσιέ από τα Εξάρχεια και να πιάνω το νήμα από την αρχή. Έβρισκα νέες ιδέες σε παλιά μου κομμάτια, πείραζα ξανά στίχους, άλλαζα ρεφραίν. Με πιο καθαρό μυαλό πλέον, με πιο ώριμο τρόπο γραφής… Επειδή δεν είχα καμία διάθεση να περάσω ξανά την ίδια ψυχοφθορά με τις εταιρίες και τους παραγωγούς, μπήκα μόνος μου στη διαδικασία της παραγωγής. Έτρεξα, ψάχτηκα, ξόδεψα χρόνο και χρήμα, έκανα τις πρώτες μου απόπειρες, είχα αποτυχίες στην αρχή. Μπλέχτηκα με δυσνόητα και πολύπλοκα πράγματα, ηχογραφήσεις, ακουστικές συχνότητες, μίξεις, μάστερ… Πήγα σε στούντιο στη Θεσσαλονίκη, σε στούντιο στην Αθήνα, βρήκα παλιούς φίλους μουσικούς που με βοήθησαν και παίξανε στις παραγωγές μου. Θυμάμαι παλιά στα Εξάρχεια μια καλή φίλη, πολύ ψαγμένη, που με έβλεπε πολλές φορές να βράζω στο ζουμί μου, (περιμένοντας να συμβεί κάτι και ποτέ να μη συμβαίνει), και μου έλεγε ‘’αν… δρας είσαι άνδρας’’! Την κοιτούσα τότε με απορία χωρίς να καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοεί… Μετά τα 40 μου λοιπόν βρήκα τον τρόπο επιτέλους να δράσω… Αφού δε βρέθηκε να με βοηθήσει κανείς, βοήθησα εγώ τον εαυτό μου… Έγινα εγώ παραγωγός του εαυτού μου… Και θεωρώ ευχάριστο κι ελπιδοφόρο το γεγονός πως η δουλειά μου τα τελευταία 2-3 χρόνια βρίσκει όλο και περισσότερο θετική ανταπόκριση από το κοινό. Δεν περίμενα ποτέ να φτάσω τόσο μακριά για αυτό είμαι ευγνώμων για την κάθε στήριξη. Από το μπαράκι που θα παίξει κάτι δικό μου, από το ραδιόφωνο που θα με καλέσει για μια συνέντευξη, μέχρι την εφημερίδα και την ιστοσελίδα που θα γράψουν κάτι για μένα έως και το μικρό θετικό σχόλιο που μπορεί να αφήσει ένας ακροατής στη σελίδα μου. Το γεγονός ότι μετά από τόσες απογοητεύσεις βρήκα την δύναμη να συνεχίσω, το ότι στηρίζομαι στις δικές μου δυνάμεις, το ότι δημιουργώ συνεχώς και εξελίσσομαι, όλα αυτά μου δίνουν ένα αίσθημα ικανοποίησης πολύ πιο πέρα από ότι φανταζόμουν ότι θα νιώσω ποτέ… Και πιστεύω πως αυτό είναι ένα καλό μήνυμα να βγάλω προς τα έξω, ειδικά στα νέα παιδιά. Αποτυχίες θα υπάρχουν πάντα στη ζωή, θα περάσει κάποιος μέσα από ψευδαισθήσεις και πολλά τριπ που μπορεί να τον παραπλανήσουν… Αν όμως κρατηθεί όρθιος, αν παλέψει και έχει σχέδιο μπορεί να βρει και πάλι τον δρόμο του. Γιατί στην τελική… αυτό είναι ροκ…!»
Τα επόμενά σας σχέδια;
«Συνέχεια δουλεύω, δεν αφήνω μέρα να πάει χαμένη , προσπαθώ να κερδίσω τον χαμένο χρόνο. Μένω σε αυτά που περνάνε από το χέρι μου κι αφήνω στην άκρη αυτά που εξαρτώνται από άλλους. Υπάρχουν έτοιμα τραγούδια για πέντε έξι άλμπουμ… Μένει μόνο να τα κάνω παραγωγή και να τα ελευθερώσω… Έχω αρκετή δουλειά για την επόμενη δεκαετία…»
Facebook: https://www.facebook.com/VASILIS.PANTSIOS
YouTube: https://www.youtube.com/user/BILLPAN10
