Οι πρωθυπουργικές εξαγγελίες στη Θεσσαλονίκη είχαν ένα και μόνο στόχο. Να δώσουν την αίσθηση ότι η κυβέρνηση και ο κ. Τσίπρας προσωπικά ενδιαφέρονται να απαλύνουν τα βάρη από τα λαϊκά στρώματα που έχουν πληγεί από την κρίση και τις συνέπειες της. Ακούσαμε λοιπόν μέτρα και υποσχέσεις που απλώνονται στο βάθος τετραετίας -λες και θα βρίσκονται στην εξουσία μέχρι τότε- που ελάχιστα βελτιώνουν την οικονομική θέση των ασθενέστερων και δεν αλλάζουν το κυρίαρχο μίγμα της οικονομικής πολιτικής.
Το θέμα της αναστολής ή κατάργησης των μειώσεων στις συντάξεις που είχε αναχθεί σε κυρίαρχο, από τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη, ουσιαστικά εξαντλήθηκε σε μια ευχή, οι δανειστές να αποδεχθούν τα επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς. Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας δεν ρίσκαρε, μέσα σε ένα ανησυχητικό κλίμα στις αγορές, να προκαλέσει μια σύγκρουση με τους δανειστές. Άλλωστε οι προειδοποιήσεις ήταν και είναι συνεχείς. Χθες ο κ. Ρέγκλινγκ έσπευσε για μια φορά ακόμα να προειδοποιήσει με σαφήνεια ότι «μπορεί να διακοπούν τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, εάν δεν συνεχιστούν τα προγράμματα προσαρμογής».
Είναι εμφανές ότι ο πρωθυπουργός προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ των εκλογικών του σχεδιασμών, των πιέσεων που δέχεται και από το εσωτερικό του κόμματος του και των δεσμεύσεων που η χώρα έχει αναλάβει. Γιατί η καθαρή έξοδος την οποία επικαλείται συνεχώς ,μόνο καθαρή δεν είναι αφού το βασικό πλαίσιο οικονομικής πολιτικής βρίσκεται υπό το διαρκή έλεγχο -και την έγκριση- των δανειστών μας.
Μπορεί η πολυπόθητος έξοδος στις αγορές, να μην είναι άμεσα αναγκαία, αλλά αποτελεί βασική προϋπόθεση για να αντιμετωπίζεται η Ελλάδα ως κανονική χώρα. Η δίκαιη ανάπτυξη, στην οποία επίσης διαρκώς ομνύει, εξαρτάται απολύτως από την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των επενδυτών και την πρόσβαση του τραπεζικού συστήματος στις αγορές χρήματος. Πρόσβαση που με τις σημερινές συνθήκες στις αγορές κάθε άλλο παρά εύκολη και κυρίως ανταγωνιστική είναι.
Παρά την αισιοδοξία που προσπαθούσε να εκπέμψει ο κ. Τσίπρας, η Ελλάδα απέχει πάρα πολύ ακόμα από του να θεωρείται μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας είναι μακρύς κι επίπονος και δεν διευκολύνεται από το προεκλογικό πολωτικό κλίμα που ήδη επικρατεί. Αντιθέτως δυσχεραίνεται από το λαϊκισμό που ενδημεί, το τεράστιο έλλειμμα εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα και τις χρόνιες παθογένειες ενός αντιπαραγωγικού και αντικοινωνικού κρατικού μηχανισμού.
