Κάθε χρόνο, τις τελευταίες δεκαετίες, η ΔΕΘ αποτελεί πρόσφορο πεδίο υποσχέσεων, παροχών και πολιτικής σεναριολογίας. Ιδιαίτερα σε χρονιές που προηγούνται εκλογικών αναμετρήσεων οι εξαγγελίες της Θεσσαλονίκης σηματοδοτούσαν την αφετηρία του πολιτικού ανταγωνισμού στο δρόμο προς τις κάλπες.Κυβέρνηση και αντιπολίτευση διαγκωνίζονταν σε μια πλειοδοσία υποσχέσεων, που στην πορεία αποδεικνύονταν ανέφικτες ,με στόχο να συσπειρώσουν το εκλογικό τους ακροατήριο.
Θυμόμαστε άλλωστε πολύ καλά ότι η πορεία του κ. Τσίπρα και του Σύριζα προς την πρόσκρουση με τη σκληρή πραγματικότητα ξεκίνησε από το περιβόητο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, όπου υποσχέθηκε τα πάντα στους πάντες. Θα περίμενε κανείς ότι μετά από μια δεκαετία οδυνηρής κρίσης και ηχηρών διαψεύσεων,ότι το πολιτικό σύστημα θα είχε προσγειωθεί επιτέλους στην πραγματικότητα και θα έβαζε το γενικότερο συμφέρον της χώρας, πάνω από τα όποια συγκυριακά εκλογικά οφέλη.
Όπως φαίνεται όμως είναι σχεδόν βέβαιο ,ότι και τις επόμενες μέρες θα παρακολουθήσουμε μια ανέξοδη πλειοδοσία, μια ωραιοποιημένη περιγραφή της οικονομίας και γενικότερα του μέλλοντος μας ,μήπως και δελεαστούν κάποιοι και εναποθέσουν πάλι τις ελπίδες τους στην κυβέρνηση που μας έβγαλε από το μνημόνιο…
Μόνο που ούτε η κατάσταση της οικονομίας, ούτε οι ρευστές γεωπολιτικές συνθήκες στην περιοχή μας, αλλά και ευρύτερα, επιτρέπουν ιδιαίτερη αισιοδοξία. Η Ευρώπη κλονίζεται από ένα ανερχόμενο ακροδεξιό, εθνικιστικό και αντιμεταναστευτικό ρεύμα. Στις ΗΠΑ τα όσα συμβαίνουν καθημερινά με τον απίστευτο Τραμπ δημιουργούν ένα παγκόσμιο κύμα ανησυχίας. Και γύρω μας στις γειτονικές χώρες η πολιτική και οικονομική κατάσταση είναι απολύτως οριακή, απρόβλεπτη και ανησυχητική.
Όσο για εμάς, οι πανηγυρισμοί για την έξοδο από τα μνημόνια, ξεφούσκωσαν πολύ γρήγορα, από τις προειδοποιήσεις που εκπέμπουν οι αγορές. Και τα υπερπλεονάσματα που ετοιμάζεται να μοιράσει ο κ.Τσίπρας δεν προσφέρονται ιδιαίτερα για άγρα ψηφοφόρων, αν φυσικά δεν θέλουμε να διακινδυνεύσουμε την πορεία της οικονομίας και της χώρας.
Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως να ξεπεράσει το σκόπελο της αναιμικής ανάπτυξης, για να μπορέσει και η οικονομία και η κοινωνία να σταθούν στα πόδια τους. Προτεραιότητα θα έπρεπε να είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και του δυναμικού που μπορεί να την στηρίξει.
Αλλά για αυτό χρειάζονται ηγεσίες που να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και των αναγκών και δεν θα καταφεύγουν σε πρόσκαιρα λαϊκίστικα τεχνάσματα για να συντηρούν την εκλογική πελατεία τους.Μόνο που μια τέτοια προοπτική δεν φαίνεται στον ορίζοντα…
