Τα εισοδήματα της Εκκλησίας της Ελλάδος από την εκμίσθωση των αστικών ακινήτων της, δεν απαλλάσσονται από το φόρο εισοδήματος: η κρίση ανήκει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, και μάλιστα με τρεις αποφάσεις του.
Το ανώτατο ακυρωτικό δικαστηριο αποφάνθηκε παράλληλα ότι καλώς η Εκκλησία της Ελλάδος κατέβαλε για τα επίμαχα ακίνητα, κατά την τριετία 2011-2013, φόρο ύψους 2,9 εκ. ευρώ.
Στο ΣτΕ είχε προσφύγει η Εκκλησία της Ελλάδος, ζητώντας να ανακαλέσει μερικώς, λόγω πλάνης, ο προϊστάμενος της Α΄ Δ.Ο.Υ. Αθηνών τις δηλώσεις φορολογίας εισοδήματος των ετών 2011-2013 (διαχειριστικά έτη 2010-2012), που την υποχρέωναν να καταβάλλει συνολικό φόρο ύψους 18 εκατ. ευρώ περίπου.
Ζητούσε επίσης να αναγνωριστεί ότι το ακαθάριστο εισόδημα που δηλώθηκε από την εκμίσθωση των 164 αστικών ακινήτων της, απαλλάσσεται από τον φόρο εισοδήματος και ότι πρέπει για τον λόγο αυτό να της επιστραφεί το ποσό των 2,9 εκ. ευρώ περίπου (εισόδημα από τα επίμαχα ακίνητα), ως αχρεωστήτως καταβληθείς φόρος εισοδήματος.
Το Β΄ Τμήμα του ΣτΕ, με πρόεδρο την αντιπρόεδρο Μαίρη Σάρπ και εισηγήτρια τη σύμβουλο Επικρατείας Ευαγγελία Νίκα, απέρριψε τις αιτήσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος και παράλληλα επικύρωσε αντίστοιχες αποφάσεις του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών.
Οι σύμβουλοι Επικρατείας αποφάνθηκαν συγκεκριμένα ότι η απαλλαγή από τον φόρο που προβλεπόταν από το έτος 1952 με το Νομοθετικό Διάταγμα 2185/1952 για τα νομικά πρόσωπα, καταργήθηκε το 1971 με το Νομοθετικό Διάταγμα 1077/1971.
Συνεπώς, συνεχίζει το ΣτΕ, «έκτοτε η Εκκλησία της Ελλάδος ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου μη κερδοσκοπικού σκοπού, κατά τα άρθρα 99, 101 και 109 του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (Κ.Φ.Ε.) υπόκειται σε φόρο εισοδήματος για τα εισοδήματα από τα παραχωρηθείσα σ΄ αυτήν, δυνάμει της σύμβασης του 1952 αστικά ακίνητα (σ.σ.: συνολικά είναι 164).
Μάλιστα, συνεχίζουν οι σύμβουλοι Επικρατείας, οι ρυθμίσεις του άρθρου 12 του νόμου 3842/2010 για τη κατάργηση των φορολογικών απαλλαγών νομικών προσώπων κερδοσκοπικού ή μη χαρακτήρα δεν επέφερε αλλαγή στις ήδη υφιστάμενες υποχρεώσεις για τα συγκεκριμένα ακίνητα της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Προτού καταλήξουν οι δικαστές στο τελικό «δια ταύτα», ερμήνευσαν προηγουμένως τόσο το άρθρο 104 του Συντάγματος του 1952, όσο και το άρθρο 17 παράγραφος 1 του ισχύοντος Συντάγματος.
