Αλήθεια αυτό είναι ακόμα το δίλημμα στον τόπο μας; Ακόμα δεχόμαστε να μας απευθύνονται τέτοια ρηχά και ψευδεπίγραφα εν πολλοίς πολιτικά διλήμματα που υποτιμούν κάθε έννοια σεβασμού στην ιδιότητα του πολίτη και φυσικά αδιαφορούν επιδεικτικά για την κρισιμότητα των καιρών. Αν πάμε σ’ εκλογές πάλι με ερώτημα τέτοιου τύπου ας μην έχουμε καμία ελπίδα και αξίωση για την επόμενη μέρα.

Το νέο κομματικό δίπολο – απομίμηση απροκάλυπτα και συντονισμένα προσπαθεί αυτό το δίλημμα να περάσει στην κοινωνία. Και σ’ αυτήν την προσπάθεια ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δρουν εντελώς αρμονικά και συντονισμένα. Έχουν απόλυτα κοινό συμφέρον να πείσουν την κοινωνία ότι το δίλημμα είναι ένα: Αλέξης ή Κυριάκος;
«Ή εμείς ή αυτοί» λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. «Να μείνει ή να φύγει ο Τσίπρας» λέει η ΝΔ. Με δυο λόγια θέλετε άσπρο ή μαύρο; Αγγέλους ή Διαβόλους;
Αναρωτιέμαι, πόσες ακόμα φορές θα καταπιούν οι πολίτες αυτό το απολίτικο και ανούσιο δίλημμα; Πόσο ακόμα θα καταψηφίζουμε τον νυν αδιαφορώντας για το τι είναι και τι πραγματικά προτείνει ο επόμενος.
Εκτός κι αν δεχόμαστε τη ρήση του Μπέρτραντ Ράσελ:
«Δημοκρατία είναι η διαδικασία με την οποία διαλέγουμε αυτόν στον οποίο θα ρίξουμε το φταίξιμο.»
Δεν τη δέχομαι προσωπικά και δεν τη δέχεται η Δημοκρατική Ευθύνη. Ένα κόμμα εντελώς άλλης λογικής που απευθύνεται με υγεία και τόλμη σε πολίτες εξίσου υγιείς και τολμηρούς πολιτικά και κοινωνικά.
Ως εδώ με το ιδιοτελές ψευτοδίλημμα που το μόνο που διασφαλίζει είναι επιβίωση σ’ ένα επικίνδυνα μέτριο πολιτικό προσωπικό. Πολιτικοί ολοένα πιο μικροί σε σχέση με το μέγεθος των προβλημάτων. Ολοένα πιο ακατάλληλοι για το μέλλον που είναι ήδη εδώ.
Το δίλημμα είναι πλέον αλλιώτικο όπως και η απάντηση που οφείλουμε να δώσουμε.

Θα κινηθούμε ή θα μείνουμε κι άλλα χρόνια στάσιμοι και με μια χώρα σε μαρασμό λόγω ανεπάρκειας των πολιτικών και όχι μόνο ηγετών της;

Θα φτιάξουμε μια χώρα γοητευτική, έναν τόπο ζωής ή θα συνεχίσουμε να τον γκρεμίζουμε και να τον ασχημαίνουμε καθιστώντας τον τόπο φυγής;
Θα εμπιστευθούμε όσους πολιτεύονται για τις επόμενες γενιές καθότι δεν είναι γόνοι πολιτικών και παιδιά κομματικού σωλήνα ή θα συνεχίσουμε να ψηφίζουμε με μισή καρδιά τις ίδιες οικογενειακές και κομματικές επετηρίδες που πολιτεύονται μόνο για τις επόμενες εκλογές έχοντας απλά την ασφάλεια ότι αργότερα θα ξέρουμε τον φταίχτη;

Χρειάζεται θάρρος για να πάμε αληθινά στην επόμενη μέρα.

Υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν ιδέες, υπάρχει ικανότητα, υπάρχει σθένος και δύναμη.

Το ζήτημα είναι αν θέλουμε να τα δούμε όλα αυτά και αν είμαστε έτοιμοι για ένα πραγματικά διαφορετικό βήμα.
Εμείς στην Δημοκρατική Ευθύνη τολμάμε και ο δρόμος αν είναι μια φορά δύσκολος είναι δέκα φορές όμορφος και σπουδαίος. Κι υπάρχουν ακόμα περισσότεροι κι ακόμα καλύτεροι που μπορούν να έρθουν σε τούτο το δρόμο και άλλους παρόμοιους.

Με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, τους κομματικούς μηχανισμούς και νοοτροπίες η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε παρακμή και μιζέρια και οι Έλληνες σε καθημερινή αγωνία και δυστυχία.
Αν θέλουμε Έλληνες απελευθερωμένους, δημιουργικούς και χαρούμενους, αν δηλαδή θέλουμε ν’ αλλάξει η τωρινή κατάσταση τότε οφείλουμε ν’ αλλάξουμε την πολιτική μας επιλογή. Οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι σε αυτό και ν’ αναλάβουμε την ευθύνη μιας νέας καλύτερης ζωής.
* Ο Βασίλης Παυλίδης είναι οικονομολόγος, πρόεδρος της Δημοκρατικής Ευθύνης