Mε αφορμή κυρίως την παρατεινόμενη πολύπλευρη κρίση που αντιμετωπίζει η γειτονική μας Τουρκία, πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την ευκαιρία που παρουσιάζεται τώρα να παίξει η Ελλάδα έναν ενισχυμένο σταθεροποιητικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών μάλιστα, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Κίνα (οραματιζόμενος προφανώς το επίτευγμα του Κίσινγκερ με το γνωστό άνοιγμα των ΗΠΑ στη χώρα αυτή), έφθασε στο σημείο να υποστηρίξει ότι η χώρα μας «μπορεί να είναι ο σύνδεσμος ανάμεσα στον κόσμο της Κίνας και εκείνον της ΕΕ», σε μια στιγμή που οι χώρες της ΕΕ αντιμετωπίζουν με πολύ σκεπτικισμό τις διεθνείς δραστηριότητες της Κίνας. Πέρα όμως από αυτό, αυτονόητο είναι ότι αν η Ελλάδα επιθυμεί πράγματι να παίξει έναν γενικότερο ρόλο διεθνώς, πρέπει πρώτα να καταστεί μια «κανονική χώρα» και όχι μια χώρα σε πλήρη εσωτερική κατάρρευση όπως συμβαίνει σήμερα.
Διότι δεν είναι μόνο η γνωστή οικονομική κρίση και τα γνωστά πανηγύρια για την υποτιθέμενη έξοδο από τα μνημόνια, όπου οι συζητήσεις και οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν, αλλά και οι σοβαρές παράπλευρες επιπτώσεις που μια αποδεδειγμένα ανίκανη κυβέρνηση δεν κατόρθωσε να ελέγξει. Πρόκειται για την ανύπαρκτη λειτουργία του κράτους. Από τη τραγωδία στο Μάτι έως τα εκτεταμένα μπλακάουτ στο ηλεκτρικό ρευμα. Από τις αποφυλακίσεις κατά συρροήν δολοφόνων έως την ανεξέλεγκτη δράση των αναρχικών, με τα σχεδόν καθημερινά χτυπήματα του Ρουβίκωνα. Από τις επαναλαμβανόμενες πτώσεις των μαχητικών αεροπλάνων έως την τραγική κατάσταση των πυροσβεστικών Canadair. Και τόσα άλλα που βιώνουμε στην καθημερινή μας ζωή. Για να μη μιλήσουμε για την υποβάθμιση της εκπαίδευσης με τις αθρόες εισαγωγές στα πανεπιστήμια υποψηφίων που δεν τηρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις, τη στιγμή που 500.000 νέοι, κατά τεκμήριο οι πιο αξιόλογοι, έχουν εκπατριστεί.
Υπάρχει λογικός άνθρωπος που να πιστεύει ότι μια τέτοια χώρα μπορεί να παίξει έναν οποιοδήποτε ρόλο διεθνώς; Οταν ακόμη και την υπό κατάρρευση Τουρκία δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, όπως φάνηκε με τα σχέδια που εκπονούνται για τη δημιουργία μεγάλης τουρκικής ναυτικής βάσης στη Βόρεια Κύπρο, που θα αυξήσει τον αριθμό των τουρκικών στρατευμάτων στην περιοχή (όταν το ζητούμενο εδώ και δεκαετίες είναι η μείωσή τους) ή όταν αυξάνονται καθημερινά οι γνωστές παραβιάσεις στο Αιγαίο; Αλλά βέβαια πώς να αντιμετωπίσουμε την τουρκική προκλητικότητα, όταν μόνιμο μέλημα του υπουργού Εθνικής Αμυνας είναι οι συνεχώς επαναλαμβανόμενες καταγγελίες εναντίον του αλυτρωτισμού των Σκοπιανών. Διότι αυτή είναι δυστυχώς η αντίληψή του (όπως και πολλών άλλων) ως το ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα μας. Και ας ελπίσουμε ότι δεν θα βρεθούμε, κάποια στιγμή, ενώπιον τετελεσμένων γεγονότων από την πλευρά εκείνη που αποτελεί την πραγματική απειλή.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
