Ο λαϊκισμός και η εξαπάτηση των μαζών (4)

Δεν ξέρω πόσοι πολιτικοί έχουν διαβάσει το εγκόλπιο του καρδιναλίου Μαζαρίνου, στο οποίο συμβουλεύει πώς να χρησιμοποιούν τις ψευδείς υποσχέσεις για να καταλαμβάνουν και να διατηρούν την εξουσία, όπως αναλύσαμε την περασμένη Κυριακή. Ομως μπορεί να ευδοκιμούν αυτά τα άνθη του κακού και υπό καθεστώς δημοκρατίας;

Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού διευκόλυνε τη διάδοση της δημοκρατίας σε όλον τον πλανήτη, τόσο που προς στιγμήν θεωρήθηκε ότι ήλθε το τέλος της ιστορίας. Ομως οι ολοκληρωτικές ιδεολογίες τις οποίες εκτρέφει ο λαϊκισμός και η εξαπάτηση των μαζών επέτρεψαν σύντομα να υπονομευθεί το δημοκρατικό πολίτευμα.

Η ταχύτατη επικράτηση στην Ευρώπη κομμάτων και κινημάτων που εξαπατούν τις μάζες γεννά κυβερνητικά σχήματα προθαλάμους του δεξιού και αριστερού ολοκληρωτισμού, όπως πρόσφατα στην Ιταλία, όπου άλλωστε πριν από έναν αιώνα γεννήθηκε και κυριάρχησε ο φασισμός.

Ετσι και πάλι οι ανυπότακτοι είναι απόβλητοι και άρχισαν και πάλι να διώκονται. Οπως είχε διαπιστώσει ο Μπέρτραν Ράσελ: «Τον ελεύθερο στοχαστή τον θεωρούσαν παντού και σχεδόν πάντοτε απειλή και έτσι τον θεωρούν και σήμερα». Μολονότι ο Ράσελ εθεωρείτο διανοούμενος της Αριστεράς, όμως εκείνος δεν δίστασε να προειδοποιήσει ότι «αν το κομμουνιστικό δόγμα και η διδασκαλία του επικρατήσουν, η ελεύθερη έρευνα θα γίνει το ίδιο αδύνατη όπως ήταν τον Μεσαίωνα και ο κόσμος θα ξαναγυρίσει στην ψευτοευσέβεια και στον σκοταδισμό».

Γι’ αυτό ζητούσε «καλή παιδεία, ώστε να εφοδιάζεται το παιδί με τις νοητικές και ηθικές εκείνες ικανότητες που επιτρέπουν την αντίσταση στην αυταρχικότητα της θεολογικής σκέψης και των πολιτικών της προεκτάσεων, όπως ο ναζισμός και ο κομμουνισμός».

Ετσι εξηγείται και η μεθοδική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του υπουργείου Παιδείας και των ιδεολογικών κηρύκων της λενινιστικής Αριστεράς, να υποβαθμίσει την ελεύθερη σκέψη και να αφανίσει την αξιοκρατία και την αριστεία.

Αλλά επειδή παρ’ όλη την εθελοδουλία των υπηκόων τους οι κυβερνήτες τους δεν τα καταφέρνουν πάντα καλά, με επακόλουθο τη λαϊκή δυσφορία, προσφέρεται και η διέξοδος του πολέμου. Αλλοτε οι άνθρωποι ήταν ειλικρινέστεροι και έδιναν στα πράγματα το όνομά τους. Σήμερα η υποκρισία έχει εκλεπτυνθεί τόσο ώστε όλοι πια οι πόλεμοι να χαρακτηρίζονται αμυντικοί.

Θεωρητικά μάλιστα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έγινε πια κανένας πόλεμος, αφού κανένας ποτέ δεν κηρύχθηκε. Αλλωστε και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν έχει λήξει, αφού ακόμη δεν έχει υπογραφεί η συνθήκη ειρήνης με την ηττηθείσα Γερμανία, αν δεν το ξέρατε!

Σπουδαίο καταφύγιο λοιπόν ο πόλεμος, αφού, όπως υποστηρίζει ο διασημότερος θεωρητικός του Κλαούζεβιτς, με αυτόν η πολιτική αποφεύγει όλες τις αυστηρά λογικές συνέπειες που προέρχονται από τη φύση της. Μάταια ζητεί ο Βολταίρος να τιμωρηθούν εκείνοι οι βάρβαροι που κάθονται πίσω από το γραφείο τους και την ώρα της χώνεψης διατάζουν τη σφαγή ενός εκατομμυρίου ανθρώπων και μετά δοξολογούν τον Θεό με κάθε επισημότητα. Γιατί τώρα όλοι επαγγέλλονται τους ειρηνοποιούς ενώ ταυτόχρονα θεωρούν τον πόλεμο άριστο διεκπεραιωτή των επιδιώξεών τους. Υπενθυμίζω ότι όλοι οι ισχυροί της Γης, ανεξαρτήτως ιδεολογίας και πολιτικού συστήματος, είναι οι μεγαλύτεροι έμποροι όπλων, με επικεφαλής ΗΠΑ και Ρωσία.