Σε παλαιότερα κείμενά μου, που χρονολογούνται από την εποχή, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχτηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είχα (μάλλον τιμητικά) παρομοιάσει τον Αλέξιο τον Μικρό με τον ριψοκίνδυνο, αλλά και απερίσκεπτο, όμηρο της παιδικής άγνοιας του κινδύνου, τον θρυλικό Ίκαρο, που καταποντίστηκε με τα λιωμένα κέρινα φτερά του, στην άβυσσο του σημερινού, ομώνυμου Ικάριου Πελάγους.
Επιμένω μέχρι σήμερα στην παρομοίωσή μου αυτή και δεν παρασύρθηκα από την αυτοκαταστροφική ομαδική ψύχωση όλων εκείνων, που με ανεξήγητο φανατισμό, πείσμα και πάνω απ’ όλα με την υποταγή τους σ’ ένα ξεπερασμένο και απομυθοποιημένο αριστεροφανή μεσσιανισμό, απογείωσαν στα ύψη της στρατόσφαιρας τον ημέτερο καταληψία των «κοινών τοις πάσι» αφρούρητων σχολικών κτιρίων, παρομοιάζοντάς τον με τον τραγικό ιρλανδό επαναστάτη Michael Kollins («Το γελαστό παιδί»).
Η γεμάτη από δημοκοπία, εξαπατήσεις του Εκλογικού Σώματος, χυδαίο και οσμήν υποκόσμου υβρεολόγιο, κατά του συνόλου της ελληνικής αντιπολίτευσης, των ΜΜΕ αλλά αδιάβλητων και κορυφαίων προσωπικοτήτων, όλο αυτό το αντιδημοκρατικό και ανήθικο οπλοστάσιο του ΣΥΡΙΖΑ νομοτελειακά στράφηκε ως μπούμερανγκ, ως αυτεπίστροφη βολή, κατά της ίδιας της ηγεσίας και προσωπικά κατά του Αλέξη Τσίπρα…
Η χειρότερη όμως τιμωρία και απομόνωση του Αλέξη Τσίπρα προήλθε από τους επίσης εξαπατηθέντες από αυτόν εκπροσώπους του αριστερού, σοσιαλιστικού και γενικότερα του προοδευτικού ευρωπαϊκού κινήματος.
– Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, που αρχικά ενεθάρρυνε την εκλογή του Τσίπρα στο πρωθυπουργικό αξίωμα, όταν αντιλήφθηκε την απατηλή συμπεριφορά του έλληνα πρωθυπουργού, κυριολεκτικά τον κονιορτοποίησε δηλώνοντας στο γαλλικό δίκτυο BFMTV στις 10.07.18:
«Είναι μια από τις ελεεινότερες φιγούρες στο ευρωπαϊκό πολιτικό προσκήνιο. Εξελέγη υποσχόμενος ένα αριστερό, ριζοσπαστικό πρόγραμμα και όταν του παρουσίασαν ένα απαράδεκτο μνημόνιο, το έθεσε σε δημοψήφισμα, χωρίς τελικά ν’ αποδεχτεί τη θέληση του λαού. Έτσι πρόδωσε τον λόγο του».
Ενωρίτερα, ο Μελανσόν απαίτησε ν’ αποβληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τις τάξεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (Φεβρουάριος 2018).
– Το αριστερό κίνημα των Podemos στην Ισπανία, που καταβαραθρώθηκε στις τελευταίες εκλογές, ασκώντας αυτοκριτική για την ήττα του αυτή, απέδωσε τα δυσάρεστα εκλογικά αποτελέσματα:
α) Στις επιπόλαιες και μειωτικές, για τη σοβαρότητα ενός κινήματος με πάλαι ποτέ ισχυρή υποστήριξη από το ισπανικό εκλογικό σώμα, στενές σχέσεις των Podemos με τον βενεζουελάνο κοινοβουλευτικό δικτάτορα Νίκολας Μαδούρο και
β) στην υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλ. Τσίπρα, σε όλες τις επιπόλαιες και καταστρεπτικές πολιτικές του επιλογές.
Μοναδική εξαίρεση σκανδαλώδους ανοχής στους πολιτικούς ακροβατισμούς του Αλ. Τσίπρα και μάλιστα από παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι εκείνη του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κομισιόν Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ και του Επιτρόπου Οικονομικών της ΕΕ Πιέρ Μοσκοβισί. Και συγκεκριμένα: Ο Γιουνκέρ, παρακινούμενος από τη γνωστή ευθυμία και υπό την επίδραση της in vino veritas ανάλωσε ένα μέγα τμήμα της γνωριμίας του με τον νεοφώτιστο αλλά και ανεπίδεκτο ταύτισης με την ευρωπαϊκή πολιτική πρακτική, Αλ. Τσίπρα, σε χαριεντισμούς και θωπείες άλλοτε με γραβάτες και άλλοτε με γλυκανάλατους αστεϊσμούς.
Από την πλευρά του, ο Πιέρ Μοσκοβισί, σε περίοδο παρακμιακού λυκόφωτος ενός άλλοτε στιβαρού ευρωσοσιαλιστικού μετώπου και στην απέλπιδα προσπάθειά του να εξασφαλίσει την παμφηφία των κεντροαριστερών τάσεων της ΕΕ, για να διεκδικήσει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Κομισιόν, έφτασε στο ασυγχώρητο και απαράδεκτο σημείο κυριολεκτικά να προσκυνά και να υμνεί τον ημέτερο «ήρωα» των σχολικών καταλήψεων.
Σταχυολογώ μερικές από τις …κοτσάνες συμπαράστασης του Μοσκοβισί προς τον ημέτερο κατακρυμνιζόμενο Ίκαρο:
– «Μετά τον φόβο μου για την εκλογή (του Τσίπρα) το 2015, στο πρόσωπο του Αλέξη ανεκάλυψα ένα λαμπρό, γενναίο και επιδέξιο άνθρωπο που πέτυχε να μεταστρέψει το λαό του. Αποκαλύφθηκε πολιτικός άνδρας». (Figaro 28.06.2018).
– Τώρα η Ελλάδα (του Τσίπρα) είναι μια κανονική χώρα. Δεν υπάρχει άλλο πρόγραμμα (τέταρτο Μνημόνιο). Δεν μπορεί να υπάρξει ούτε και θα υπάρξει» (03.07.18).
Οι δηλώσεις αυτές του Μοσκοβισί, εκτός του ότι μαρτυρούν μια παραπαίουσα και ασυνάρτητη πολιτική διάλεκτο, κυριολεκτικά:
α) Εξευτελίζουν την παραδοσιακή, για τη γαλλική διπλωματία, «Γαλατική ευγένεια».
β) Συνιστούν ωμή και βάρβαρη παρέμβαση στην εσωτερική πολιτική ζωή της Ελλάδας, διότι εκστομίζονται από σημαντικό θεσμικό παράγοντα της ΕΕ, εναντίον ισότιμου κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
γ) Μαρτυρούν παθολογικό πανικό για την πολιτική επιβίωση ενός ήδη τεθνεότος πολιτικού …
και δ) Αντί να υποστηρίζουν τον Αλ. Τσίπρα, απεναντίας του δίνουν τη χαριστική βολή στο θλιβερό κύκνειον άσμα της ακροβατικής πολιτικής του σταδιοδρομίας… Και τέλος:
«Πες μου ποιοι είναι οι φίλοι σου, να σου πω ποιος είσαι»!
