Ο μόνιμος εχθρός… Παπαδήμος

Ο Λουκάς Παπαδήμος δεν καταδέχεται να έχει εχθρούς. Δεν απαντά ποτέ στις προσβολές που δέχεται από τον Αλέξη Τσίπρα, άλλωστε δεν είναι πολιτικός για να σπεύσει να εμπλακεί στην κομματική αντιπαράθεση. Η πρόσφατη επίθεση ωστόσο τον αιφνιδίασε και του προκάλεσε ερωτήματα. «Η δημοκρατία ευτελίστηκε. Τραπεζίτες έγιναν πρωθυπουργοί και υπουργοί έγιναν τραπεζίτες. Φασιστικές συμμορίες βγήκαν από τις κρυψώνες τους μετά από 60 χρόνια» είπε ο κ. Τσίπρας στο διάγγελμά του για την έξοδο από τα μνημόνια, στην Ιθάκη. Ο κ. Παπαδήμος δεν ήταν ποτέ τραπεζίτης, αλλά «ο τραπεζίτης» είναι ένα μισητό πρόσωπο για την Αριστερά, και ο Πρωθυπουργός δεν έχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιήσει συμβολισμούς προκειμένου να αναμοχλεύσει τα σκοτεινά πάθη των ψηφοφόρων του.

Ο κ. Παπαδήμος δεν είναι ο κλασικός δημόσιος άνδρας. Οι εμφανίσεις του είναι σπάνιες και οι δημόσιες παρεμβάσεις του συνδέονται με ευρύτερης σημασίας γεγονότα και όχι με την τρέχουσα πολιτική. Μετά την τρομοκρατική επίθεση, για την οποία δήλωσε όταν συνελήφθη ο δράστης ότι «η βία δεν λύνει τα προβλήματα, απλά τα οξύνει», ζούσε ιδιωτικά. Η κατηγορία ότι ευτέλισε τη δημοκρατία ακούστηκε ασύμμετρη, ακόμα και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θεώρησαν την επίθεση απρόκλητη και αδικαιολόγητη. «Χάθηκε η επιτυχία της εξόδου από τα μνημόνια από την ένταση της αντιπαράθεσης» σχολίαζε μέλος του οικονομικού επιτελείου, που παραμένει αποστασιοποιημένο από τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης και των ευρωπαίων υπουργών Οικονομικών.

Ισως δεν θα έπρεπε να εκπλαγούν. Ο κ. Τσίπρας έχει σύρει τα εξ αμάξης στον κ. Παπαδήμο από την ώρα που ανέλαβε την πρωθυπουργία το 2011. Μέχρι «εχθρό της Ελλάδας» τον ανακήρυξε, τον Μάιο του 2012, ενώ είχε απαλλαγεί από τα καθήκοντά του και τον είχε διαδεχθεί ο Παναγιώτης Πικραμμένος, δηλώνοντας ότι «ο μεγαλύτερος εχθρός και κίνδυνος για τη σταθερότητα της οικονομίας μας δεν είναι οι εταίροι αλλά εγχώριες δυνάμεις που βρίσκονται σε ανοιχτή γραμμή με εξωθεσμικά αλλά και θεσμικά κέντρα των Βρυξελλών».

Για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Παπαδήμος δεν ήταν πρωθυπουργός, ήταν «πρωθυπουργεύων επίτροπος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» –για τον Πάνο Καμμένο η κυβέρνησή του ήταν «χούντα».

«Εγώ δεν πρόκειται να γίνω νέος Παπαδήμος. Εδώ που ήρθαμε, ήρθαμε όλοι μαζί. Ή θα συνεχίσουμε έτσι ή θα φύγουμε όλοι μαζί» είπε τον Ιούλιο του 2015 στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, θέλοντας αφενός να πείσει τους βουλευτές του ότι έφερε βελτιωμένη συμφωνία μετά το δημοψήφισμα και αφετέρου να τους καθησυχάσει ότι δεν θα συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας με τη ΝΔ, το ΠαΣοΚ και το Ποτάμι, όπως φημολογούνταν ότι ήθελαν οι Βρυξέλλες.

Οταν ο κ. Παπαδήμος νοσηλεύθηκε για 36 ημέρες στον «Ευαγγελισμό», έπειτα από την τρομοκρατική επίθεση που δέχθηκε στις 25 Μαΐου 2017, ο Πρωθυπουργός δεν τον επισκέφθηκε και του τηλεφώνησε ύστερα από τρεις ημέρες καταδικάζοντας την επίθεση, αφού δέχθηκε σφοδρή κριτική για τη στάση του.

Από το 2012 μέχρι σήμερα πολλά άλλαξαν. Ο κ. Τσίπρας υπέγραψε τρίτο επαχθές μνημόνιο διασώζοντας στο παρά πέντε τη χώρα από τον γκρεμό που εκείνος την οδήγησε, ξέχασε τη σεισάχθεια και το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» και εφαρμόζει το μεγαλύτερο πρόγραμμα πλειστηριασμών και κατασχέσεων από κάθε προηγούμενη κυβέρνηση. Ολοκλήρωσε, δηλαδή, και επαύξησε το «έγκλημα σε βάρος του ελληνικού λαού» που υποσχόταν ως επικεφαλής της αντιπολίτευσης ότι θα σταματήσει.

Ο Πρωθυπουργός λησμόνησε την ουσία της πολιτικής που έταξε στον λαό, αλλά όχι την ακραία ρητορική που τον έφερε στην εξουσία. Λέξεις και φράσεις που κάποτε συνέγειραν τους κάθε λογής αγανακτισμένους, όπως «το εξαρτημένο, ανυπόληπτο και υπό κατάρρευση πολιτικό κατεστημένο», «παρέδωσαν τη χώρα όμηρο και υπόδουλη στους δανειστές για πολλές δεκαετίες», «χρεοκοπημένη ηγεσία πολιτικών νάνων» και άλλα παρόμοια, σήμερα ακυρώνονται από το βάρος των τρεισήμισι χρόνων της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Είναι παράταιρο να προσδοκά μαζική λαϊκή υποστήριξη αναβαπτίζοντας τον εαυτό του στα πολιτικά νερά της περιόδου 2012-2015, καθώς. όπως έχει προειδοποιήσει ο Ηράκλειτος, κανένας δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι δύο φορές.

Ο κ. Τσίπρας είναι ο υπερασπιστής του λαού και οι άλλοι οι εκπρόσωποι των συμφερόντων –με τον Γιάννη Στουρνάρα η αντιπαράθεση δεν σταματά ποτέ. Ο κ. Παπαδήμος είναι ένα πρόσωπο που εξυπηρετεί τη στρατηγική του. Είναι όμως και ένα πρόσωπο από το οποίο ο Πρωθυπουργός ζήτησε συγκεκριμένες εξυπηρετήσεις και χρησιμοποίησε το δίκτυο των γνωριμιών και τις διασυνδέσεις του όταν τις χρειάστηκε.

Θα υπέθετε κάποιος ότι η ανταπόκριση σε τέτοια αιτήματα δημιουργεί κάποια ηθική υποχρέωση, ο κ. Τσίπρας όμως εργαλειοποιεί με την ίδια ευκολία θεσμούς και πρόσωπα. Το ίδιο έκανε και με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Τον Μάρτιο του 2016 τού ζήτησε ο ίδιος προσωπικά να καταθέσει, ως μάρτυρας υπέρ του Δημοσίου, στο Διαιτητικό Δικαστήριο του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου (ICC), στην υπόθεση αντιδικίας με τον μεγαλομέτοχο των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά Ισκαντάρ Σάφα. Ο πρώην υπουργός το έπραξε και η ανταπόδοση που έλαβε ήταν η αναζωπύρωση των καταγγελιών εναντίον του για την υπόθεση των υποβρυχίων.

Τα παραπάνω διαδραματίζονται στην επιφάνεια της πολιτικής ζωής. Υπάρχουν κι άλλα, υπόγεια, συνωμοσιολογικά και υπό προϋποθέσεις επικίνδυνα. Στις 15 Νοεμβρίου 2011, μία ημέρα προτού διαγραφεί από τη ΝΔ, ο κ. Καμμένος δήλωνε για τον Λουκά Παπαδήμο: «Ελπίζω ως πρωθυπουργός να μην αποτύχει για το καλό της Ελλάδας, αλλά και να μην πετύχει ως μέλος της trilateral και της νέας τάξης πραγμάτων». Οσοι έδωσαν σημασία στη δήλωση Καμμένου ήταν ακροδεξιοί συνωμοσιολόγοι, οι οποίοι μέσω των ιστοσελίδων τους διέδιδαν ότι ο κ. Παπαδήμος είναι μέλος της Trilateral Commission, ενός οργανισμού που έφτιαξαν το ’70 εκπρόσωποι πολυεθνικών εταιρειών από τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Ιαπωνία, υπό τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ, με στόχο τον περιορισμό της δημοκρατίας και την αύξηση της εξουσίας των εταιρειών τους.

Οσο συσφιγγόταν παρασκηνιακά η σχέση Τσίπρα –Καμμένου τόσο η θεωρία αυτή παρεισέφρεε σε «αριστερά» sites, εμφανίζοντας τον κ. Παπαδήμο ως εκπρόσωπο του διεθνούς τραπεζικού και πολυεθνικού κεφαλαίου –ούτε καθηγητής σε μεγάλα πανεπιστήμια ούτε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, που είναι εποπτικό όργανο και όχι τράπεζα, ούτε αντιπρόεδρος της ΕΚΤ. Απόδειξη; Ορκίστηκε 11ος πρωθυπουργός στις 11.11.2011, και το 11 είναι μυστικιστικός και μασονικός αριθμός.

«Δοτός πρωθυπουργός» ο κ. Παπαδήμος και «χούντα» η κυβέρνησή του και για τους αριστερούς και για τους ακροδεξιούς. Ενα εύφλεκτο υπόβαθρο που εμπλουτίστηκε με νέες κατηγορίες γιατί δεν διέγραψε μονομερώς το χρέος, γιατί το υπήγαγε σε αγγλικό δίκαιο», για την απομείωση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων από το «καταραμένο PSI», για την καταστροφή των μικροομολογιούχων…

Με τόση ελαφρότητα στοχοποιούν τους αντιπάλους τους οι κ.κ. Τσίπρας και Καμμένος, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ακόμα κι αν ένας από αυτούς κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του από την έκρηξη ενός «τρομοπακέτου». Εξίσου αδιάφοροι είναι για τη συνέπεια των λόγων και των πράξεών τους. Επτά φορές τραπεζίτες ανέλαβαν την πρωθυπουργία της Ελλάδας, σχεδόν όλοι τους σε εποχές κρίσης: Αλ. Κορυζής, Στ. Σκουλούδης, Αλ. Διομήδης, Εμμ. Τσουδερός, Δ. Μάξιμος, Ι. Παρασκευόπουλος, Ξ. Ζολώτας. Η Δημοκρατία επιβίωσε και έτσι μπόρεσε ο κ. Τσίπρας να τοποθετήσει το 2015 την πρώην υπουργό Λούκα Κατσέλη πρόεδρο της Εθνικής Τράπεζας και να συναινέσει το 2018 υπέρ της εκλογής του ισπανού υπουργού Οικονομικών Λουίς Ντε Γκίντος στη θέση του αντιπροέδρου της ΕΚΤ. Αλλά όπως είπε και ο Ηράκλειτος, «ήθος ανθρώπω δαίμων», ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι το πεπρωμένο του.