Υψηλές τάσεις

Καθώς οι μεγάλες πόλεις αδειάζουν για λίγο πριν και λίγο μετά το ορόσημο του Δεκαπενταύγουστου, μετριόμαστε. Στη γειτονιά, στη δουλειά, ακόμη και στα μαγαζιά. «Μπα, και εσείς εδώ; Θέλω να πω δεν φύγατε…», και ένα ρεύμα αλληλεγγύης, χαμηλής έντασης είναι η αλήθεια, μας διαπερνά.

Αυτοί που μένουν, εκτός από τα άλλα, καλά και δυσάρεστα που θα τους συμβούν σε μια άδεια πόλη, θα έχουν να φροντίσουν και για κάποιους άλλους «κατοίκους». Από τις γάτες μιας φίλης που έφυγε για διακοπές μέχρι τα σκυλιά στον δρόμο που δεν βρίσκουν ούτε νερό μερικές φορές στις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού. Στη δική μας ζωή μπήκε και ένα γατάκι που γεννήθηκε στην πιο μακρινή άκρη του κήπου, μένοντας από τον Απρίλιο εκεί, μέσα στα ξερόκλαδα χωρίς να πλησιάζει κανέναν.

Πριν από έναν μήνα, σε ολιγοήμερο ταξίδι στο Λονδίνο και μετά από πολλά χιλιόμετρα στους δρόμους του, ξαφνικά συνειδητοποίησα πως αυτό που δεν είχα δει ήταν αδέσποτα να περιφέρονται, είτε γάτες είτε σκύλους (αλήθεια, πώς οι άλλοι τα καταφέρνουν σε πράγματα που εμείς συνεχίζουμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας για το πώς θα έπρεπε θεωρητικά –ακόμη –να τα λύσουμε;). Τα μέσα υπάρχουν αλλά πρέπει και ένα μυαλό ή πιο σωστά η κατάλληλη νοοτροπία να υπάρχει, για να τα κινήσει.

Και στην Ουάσιγκτον έχουν πρόβλημα με τις γάτες. Επειδή λοιπόν θεωρούν ότι οι αδέσποτες και πηγή ασθενειών μπορεί να είναι, να επιδεινώνουν τη διαβίωση άλλων μη επιβλαβών ειδών όπως τα πουλιά αλλά και εκείνες δεν ζουν προς το παρόν μια καλή ζωή, δραστηριοποιούνται σε μια μεγάλη εκστρατεία, πρώτα απ’ όλα να μετρήσουν τις γάτες τους. Και τις κατοικίδιες αλλά και τις αδέσποτες. Θα τις φωτογραφίσουν, θα καταγράψουν το πού ζουν και κάποιος πανεπιστημιακός, ειδικός στους ζωικούς πληθυσμούς, θα εξετάσει τα στοιχεία για να δοθούν κατευθύνσεις.

Δίπλα σε αυτή την είδηση ας βάλουμε και μιαν άλλη, από τους «Νιου Γιορκ Τάιμς» της 4ης Ιουλίου. Είναι ακόμη πιο απροσδόκητη και επομένως πιο ενδιαφέρουσα: Τελειόφοιτοι φοιτητές της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ στο πλαίσιο μιας δράσης (που γίνεται κάθε χρόνο από το 2016) έχουν την ευκαιρία να δηλώσουν ότι θα περάσουν κάποιους μήνες δίπλα σε κτηνιάτρους, στο Franklin Park Zoo της Βοστώνης. Ναι, μελλοντικοί γιατροί για ανθρώπους, εκτός από την κλινική εξάσκησή τους σε νοσοκομεία θα ασχοληθούν με χρόνιες παθήσεις αλλά και με ασθένειες των κατοίκων του ζωολογικού κήπου.

Οπως αναφερόταν στο άρθρο: «Οι φοιτητές, τελειώνοντας τον κύκλο αυτόν, εκφράζουν συνήθως την έκπληξή τους για το πόσα πράγματα έχουν μάθει όσον καιρό απασχολήθηκαν στον ζωολογικό κήπο. Σχεδόν κάθε ημέρα, οι κτηνίατροι και εμείς κάναμε συναρπαστικούς και απρόσμενους συσχετισμούς ανάμεσα στις δύο επιστήμες».

Οσο και αν αυτό μπορεί να μην αρέσει σε φανατικούς και φονταμενταλιστές, ό,τι αποκαλούμε άνθρωπο και ό,τι αποκαλούμε ζώο έχουν κοινό πρόγονο. Ενα αρχόζωο, που έζησε πριν από 650 εκατομμύρια χρόνια και που δεν έχει βρεθεί ακόμη κάποιο απολίθωμά του για να ξέρουμε πώς ήταν. Τον περασμένο Μάιο όμως, δύο ερευνητές στην Αγγλία ανακοίνωσαν στο Nature Communications ότι κατάφεραν να βρουν ποια γονίδια συνέθεταν το γενετικό του υλικό. Και μετά… άρχισαν οι εκπλήξεις. Οταν για παράδειγμα βρέθηκε ότι 55% του σημερινού ανθρώπινου γενετικού υλικού υπήρχε και σε αυτό το αρχόζωο.

Οι σχέσεις ανθρώπων και ζώων έχουν περάσει από πολλά κύματα και όσο προχωρούν οι έρευνες τόσο περισσότερο διαλύεται ο μύθος του ανθρώπου-πάντα-κυνηγού και εξουσιαστή που ακόμη και σήμερα έχει δικαιώματα κυριαρχίας στο ζωικό βασίλειο. Και για την τροφή του και για την καλοπέρασή του. Του ανθρώπου που εξέλιξε κάποτε τα χρυσόψαρα για να τα κάνει κάτι σαν έπιπλα και τα σκυλάκια πεκινουά για να τα κάνει κάτι σαν μαξιλάρια του καναπέ.

Το άγριο γατάκι από τη γωνιά του κήπου μετά από τρεις μήνες αποφάσισε να πλησιάσει την υπόλοιπη παρέα, γάτων και ανθρώπων, και να δοκιμάσει τη συμβίωσή του μαζί μας. Αυτό μάλλον κατάλαβε ότι αν καταφέρουμε να συμβιώσουμε δίκαια θα περάσουμε όλοι μας καλύτερα.