Οτε δε της Ιθάκης αι ακταί
ελιποθύμουν βαθμηδόν εμπρός του
κι έπλεε προς δυσμάς πλησίστιος,
[…] η τυχοδιώκτις του καρδιά
ηυφραίνετο ψυχρώς, κενή αγάπης.
Κ. Καβάφης,
«Δευτέρα Οδύσσεια»
Υπάρχουν αρκετοί, ιδιαίτερα από τον χώρο της σχοινοβατούσας προοδευτικής παράταξης, που θέλουν να πιστεύουν –ή να ελπίζουν –ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει και μεγάλη σχέση με το κόμμα που διεκδικούσε την εξουσία το 2015. Που θεωρούν ότι το «εμείς ή αυτοί» ή το «θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» ανήκουν στο παρελθόν. Ηρθε όμως ο κ. Τσίπρας με το διάγγελμα της Ιθάκης να διαψεύσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις προσδοκίες τους.
Το διάγγελμα και τα όσα ακολούθησαν επιβεβαίωσαν δυστυχώς ότι το πολιτικό DNA της κυβερνώσας Αριστεράς παραμένει αναλλοίωτο. Η στοχοποίηση των πολιτικών –και όχι μόνο –αντιπάλων, η διχαστική ρητορεία, η ταύτιση της όποιας κριτικής με την Ακροδεξιά και το «διεφθαρμένο παλιό πολιτικό σύστημα» αποτελούν τη διαχρονική στρατηγική της παρέας του Μαξίμου.
Ο Πρωθυπουργός, που επιβίωσε επειδή η αντιπολίτευση διέσωσε τη χώρα ψηφίζοντας το δικό του επώδυνο μνημόνιο, δεν βρήκε το σθένος να εκστομίσει μια λέξη αυτοκριτικής, αλλά με τον συνήθη λαϊκισμό του έσπευσε να φορτώσει όλα τα δεινά που έχουμε υποστεί στους προηγούμενους. Τα δικά του χρόνια διακυβέρνησης, οι δεσμεύσεις που επέβαλε, η ανικανότητα που κυριάρχησε –βλέπε την εκατόμβη στο Μάτι –δεν υπάρχουν για τον κ. Τσίπρα.
Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι μετά την τραγική διαπραγμάτευση του 2015 ο κ. Τσίπρας αναγκάστηκε να ανακρούσει πρύμναν. Να παριστάνει τον καλό μαθητή των Ευρωπαίων υπογράφοντας υπερπλεονάσματα και εγκωμιάζοντας αυτούς που χθες κατηγορούσε ως υποδουλωτές της χώρας. Οχι όμως γιατί ξαφνικά άλλαξε μυαλά ή ανακάλυψε την αξία της Σοσιαλδημοκρατίας, όπως αρέσκονται ορισμένοι να πιστεύουν. Αλλά γιατί αυτός ήταν ο μοναδικός δρόμος πολιτικής του επιβίωσης.
Με τον αμοραλισμό που τον διακρίνει, δεν διστάζει να κάνει κάθε φορά τις καιροσκοπικές επιλογές που θεωρεί ότι τον συμφέρουν. Οπως εγκατέλειψε ουσιαστικά το κόμμα και τους συντρόφους του, εμπιστευόμενος μόνο τη στενή παρέα του Μαξίμου, είναι έτοιμος να διχάσει και πάλι τη χώρα προκειμένου να παραμείνει ισχυρός και την επόμενη μέρα. Αναζητεί τάχα μου προοδευτικές συμμαχίες, αλλά παραμένει αχώριστος με τον παραπαίοντα ακροδεξιό εταίρο του.
Η Ελλάδα χρειάζεται πράγματι μια στοιχειώδη πολιτική συναίνεση για να σταθεί στα πόδια της και τα επόμενα δύσκολα χρόνια. Ομως ο κ. Τσίπρας όχι μόνο την αρνείται κατηγορηματικά, αλλά και προσπαθεί με κάθε τρόπο να την υπονομεύσει για να μπορέσει να διατηρηθεί στο προσκήνιο.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ