Φοίβος Δεληβοριάς: «Αγάπησα τα τραγούδια του Λοΐζου από τεσσάρων χρόνων»

Εχοντας κερδίσει το μεγάλο στοίχημα να αποκτήσει η Ταράτσα του δυναμική του δημοφιλούς λαϊκού θεάματος που κανείς δεν θέλει να χάσει, ο Φοίβος Δεληβοριάς θα συνεχίσει και τον Σεπτέμβριo να υποδέχεται τους καλεσμένους του για να τραγουδήσουν με φόντο την Ακρόπολη. Προετοιμάζεται όμως και για άλλες περιπέτειες. Στις 8 Σεπτεμβρίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού θα συμμετάσχει στη συναυλία που θα δοθεί προς τιμήν του Μάνου Λοΐζου με αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων από τη γέννησή του.

Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης έχει προσκαλέσει επίσης την κορυφαία ερμηνεύτρια και συνεργάτιδα του Λοΐζου, Δήμητρα Γαλάνη, και μία από τις ξεχωριστές λαϊκές φωνές της χώρας μας, τη Γιώτα Νέγκα, να ερμηνεύσουν γνωστά τραγούδια του σπουδαίου δημιουργού σε συμφωνικές διασκευές. Παράλληλα η ΚΟΘ θα παρουσιάσει για πρώτη φορά τη συμφωνική σουίτα «Loizos Recomposed» του Αντώνη Σουσάμογλου (ο οποίος υπογράφει, μαζί με τον Λάζαρο Τσαβδαρίδη, και τις ενορχηστρώσεις), βασισμένη σε μουσικά θέματα του τιμώμενου συνθέτη.

«Γιατί δεν είναι διασκευούλες-ξεπατικωτούρες, που στην ουσία εγκλωβίζουν το έργο κάποιου στη νοσταλγία. Είναι μια δημιουργική ανασύνθεση του Λοΐζου. Ο Αντώνης Σουσάμογλου και ο Λάζαρος Τσαβδαρίδης είδαν πίσω από τη μελωδία και το απλό, φοιτητικό, αφτιασίδωτο ύφος του τις εκλεκτικές συγγένειές του και την αγάπη του για τον Σοστακόβιτς, τον Βάιλ, τους συμφωνιστές. Εχει πολύ ενδιαφέρον αυτό και το έκαναν και πολύ εσωτερικά. Είμαι σίγουρος ότι όλοι θα μοιραστούν τη μεγάλη μου συγκίνηση όταν τα πρωτάκουσα».

«Τεσσάρων-πέντε χρόνων. Οι γονείς μου άκουγαν «Τα νέγρικα» και «Τα τραγούδια του δρόμου». Λίγο αργότερα ανατρίχιασα ακούγοντας αυτό το αριστούργημα: «Τα τραγούδια της Χαρούλας»».

«Θα ήθελα να τον ρωτήσω άπειρα πράγματα. Μοιραζόμαστε την αγάπη για το μικρό, για τη λεπτομέρεια, για τις γυναίκες, την ανθρωποκεντρική πολιτική ματιά. Επίσης μπλεχτήκαμε και οι δύο αθέλητα σχεδόν στον πόλεμο για τα πνευματικά δικαιώματα στη χώρα μας. Θα αγαπιόμασταν πολύ, είμαι σίγουρος».

«Τα μέγιστα. Η Δήμητρα ξέρει τέλεια τον Λοΐζο, τον μεταφέρει σε κάθε ερμηνεία, μπορεί να φανταστεί τι θα έλεγε αν ήταν εκεί. Καθοδήγησε και τους ενορχηστρωτές και εμάς πολύτιμα. Η Νέγκα είναι η σπουδαιότερη ίσως λαϊκή φωνή της γενιάς της. Πού να την ακούσετε όμως στο «Γερο-Νέγρο Τζιμ». Είναι μια κορυφαία, απροσδόκητη στιγμή. Το λέει σαν να λέει «Porgy and Bess». Δεν υπάρχει».

«Ειλικρινά δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Ηταν απίστευτη η αγάπη και το απόθεμα ταλέντου από όποιον ήρθε. Νομίζω έχει να κάνει με το ότι τους βλέπω εγώ όλους πανέμορφους, βλέπω σε όλους την ομορφιά που τους έκανε δικούς μας. Μια πολύ πρόσφατη, ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή ήταν όταν γράψαμε μαζί επί σκηνής τραγούδι με τον Κραουνάκη. Ειλικρινά όμως δεν μπορώ να ξεχωρίσω τη μία πολύτιμη εμπειρία από την άλλη. Εφέτος έχω τη χαρά να συμπράττω με τον ιδιοφυή Αλευρά, κάθε μέρα μαθαίνεις κάτι από αυτόν τον σπουδαίο περφόρμερ. Ο Σεπτέμβριος θα είναι δυνατός και παρηγορητικός, είμαι σίγουρος: θα έρθουν πολύ σπουδαίοι και πολύ αγαπημένοι μου άνθρωποι. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Βιτάλη, ο Γερμανός, ο Πασχαλίδης, ο Ξυδάκης, ο Καλαντζόπουλος, ο Καραμουρατίδης, ο Ιωάννου, ο Μυστακίδης, η Τσαλιγοπούλου, η Κανά, η Κούκα, η Τανάγρη… Και ένα ολόκληρο μπουκέτο από νέους συναδέλφους, δεν ξέρω ποιον να πρωτοθυμηθώ. Θα γίνουν πράγματα μαγικά. Και θεότρελα. Και καθόλου σοβαρά!».

«Εχουν δίκιο ως προς τη φωνή. Δεν είμαι τραγουδιστής, είμαι ένας συνθέτης που τραγουδάει τα τραγούδια του. Ωστόσο, είναι μια συναυλία όπου πρόσωπα από την επόμενη γενιά καταθέτουν έναν καλλιτεχνικό –όχι απαραίτητα τραγουδιστικό –φόρο τιμής σε έναν εξαιρετικό άνθρωπο και έναν καθολικής σημασίας καλλιτέχνη. Ολοι πάμε με συγκίνηση και χωρίς αμοιβή. Ο δικός μου φόρος θα πληρωθεί με την ιδιότητα του τραγουδοποιού, όχι του τραγουδιστή».

«Το «Ωραίο Καλοκαίρι» των Αδελφών Κατσιμίχα στην ποίηση του Αργύρη Χιόνη. Είναι ένα μεγαλειώδες τραγούδι. Και είναι ακριβώς το καλοκαίρι του 2018. Τους κάλεσα και τους δύο στην Ταράτσα, δεν μπορούσαν όμως. Τους έχω πολύ ψηλά. Μπορεί να δουλεύουν αθόρυβα, τραγούδια τους όμως όπως το παραπάνω είναι εκκωφαντικά μαζί μας».

«Είμαι γεμάτος με κάτι καινούργιο και επιτέλους θα βγει το φθινόπωρο από μέσα μου. Ξεκινάω να γράφω. Ηρθε η στιγμή του. Ακούω και τον ήχο του και προβλέπω τι θα λέει. Κάποια κομμάτια θα τα πρωτοπαρουσιάσω από τον Ιανουάριο στο μυθικό «Κύτταρο»».

«Συγκινούμαι –και μάλιστα πολύ σε ορισμένες περιπτώσεις –με τις προσωπικές ιστορίες των αθλητών. Δεν προσδίδω όμως στις νίκες τους εθνικό νόημα, ούτε θεωρώ πως συντρέχει λόγος εθνικής ανάτασης και αισιοδοξίας όταν κάποιος από αυτούς καταφέρνει κάτι. Ο Θέμης Καραμουρατίδης έγραψε ένα πολύ ωραίο στο Facebook για την περίπτωση της Παπαχρήστου, με το οποίο συμφωνώ 100%: «Δεν μπορώ να συγχαρώ έναν τέτοιο αθλητή, λόγω του ότι αυτή την επιτυχία του την επισκιάζει η μεγάλη του αποτυχία. Να σέβεται τον διπλανό του και τα δικαιώματά του». Πώς να το πει κανείς καλύτερα;».

«Οσο σε όλη μου τη ζωή. Τα πράγματα που με κάνουν απαισιόδοξο ή αισιόδοξο είναι σταθερά και αιώνια, δεν έχουν να κάνουν με την επικαιρότητα. Πιστεύω βαθιά στην ελευθερία του ανθρώπου, αλλά πιστεύω και στη μοίρα του. Παλεύω κι εγώ, όπως όλοι, ανάμεσα στα δύο».