Με μόνο σχέδιο το διχασμό…

Σε μια κανονική χώρα, με μια στοιχειωδώς σοβαρή κυβέρνηση και ένα υπεύθυνο πρωθυπουργό θα περίμενε κανείς την ημέρα που τελειώνει ένα μνημόνιο, να ακούσει ποιό είναι το σχέδιο για την επόμενη μέρα. Πώς θα αναπτυχθεί η οικονομία,πώς θα αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις των αγορών, πώς θα στηριχθούμε από εδώ και πέρα στις δικές μας δυνάμεις, μια και η φθηνή χρηματοδότηση των… επάρατων ευρωπαίων έφτασε στο τέλος της.

Αντί αυτών ακούσαμε τα γνωστά εδώ και χρόνια συριζαΐικα φληναφήματα, με την διχαστική επωδό του «εμείς ή αυτοί». Για μια φορά ακόμα η φτηνή επικοινωνιακή διαχείριση υπερκάλυψε την ανάγκη για αυτογνωσία και στοιχειώδη πολιτική και διαχειριστική επάρκεια.Τα καταραμένα μνημόνια μας ήρθαν εξ ουρανού επειδή κάποιοι διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα ,ενώ οι χρόνιες παθογένειες αναδείχθηκαν σε αντιστασιακές περγαμηνές…

Σε μια κρίσιμη περίοδο η χώρα πορεύεται ξανά με μόνη πυξίδα τον άκρατο λαϊκισμό και τις καιροσκοπικές σκοπιμότητες του κ.Τσίπρα και της παρέας του. Παρά τις τεράστιες θυσίες που έχουν υποστεί οι έλληνες πολίτες, βιώνουμε ξανά μια περίοδο αβεβαιότητας, με τεράστια ευθύνη της ίδιας της κυβέρνησης. Με τις εκλογές να βρίσκονται ούτως η άλλως στον ορίζοντα, πρώτο μέλημα της πρωθυπουργικής παρέας είναι η δική τους επιβίωση και όχι η μετάβαση της χώρας σε πιο ασφαλή νερά.

Το μόνο σχέδιο που φαίνεται να υπάρχει στο μυαλό τους είναι πώς θα οδηγήσουν τη χώρα σε ένα σκηνικό ακραίας πόλωσης προκειμένου να συντηρήσουν μια κρίσιμη, για τους ίδιους, εκλογική μάζα. Δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι από εδώ και πέρα, χωρίς το δίχτυ προστασίας των ευρωπαίων, κάθε πράξη, κάθε απόφαση της κυβέρνησης θα περνά από το μικροσκόπιο των αγορών, από τις οποίες εξαρτάται η χρηματοδότηση της οικονομίας.

Χρειαστήκαμε οκτώ βασανιστικά χρόνια, για να βγούμε από τα μνημόνια, την ώρα που η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος το κατάφεραν σε μια τριετία, γιατί το πολιτικό μας σύστημα , στη μεγάλη του πλειοψηφία, αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων. Και η κυβέρνηση που μας φόρτωσε το αχρείαστο τρίτο μνημόνιο, με δεκάδες δισ. επιπλέον χρέος, μοιάζει έτοιμη να συνεχίσει τον ίδιο καταστροφικό κατήφορο.

Είναι ευθύνη και υποχρέωση των πολιτών,αλλά και των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας να μην τις το επιτρέψουν.