Πιστεύει κανείς ότι από σήμερα θα αλλάξει κάτι στη ζωή του; Ότι το τυπικό τέλος του μνημονίου – αυτού που έφερε, μην τον ξεχνάμε η… σκληρή διαπραγμάτευση Τσίπρα – συνεπάγεται μια πραγματική αλλαγή στην οικονομική πολιτική, ή στην καθημερινότητα των πολιτών; Παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις που θα ακούσουμε σήμερα είναι αμφίβολο αν το πιστεύουν και οι υπουργοί και τα στελέχη του Σύριζα.
Η καθαρή έξοδος, η επιστροφή στην κανονικότητα και η δυνατότητα απεξάρτησης από τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει είναι δυστυχώς φρούδες ελπίδες. Μια ματιά στις δηλώσεις και τις αναλύσεις ευρωπαίων πολιτικών και παραγόντων είναι αρκετή για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε ουσιαστικές αλλαγές. Ακούμε καλά λόγια για τις θυσίες των ελλήνων πολιτών, για το τεράστιο κόστος που έχουμε πληρώσει αυτά τα χρόνια της κρίσης και αμέσως μετά συμβουλές να μην αλλάξουμε ρότα.
Μην διανοηθούμε να ακυρώσουμε ή να υπονομεύσουμε τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει, μην κάνουμε το λάθος να σταματήσουμε τις μεταρρυθμίσεις και πάει λέγοντας. Ακόμα και ο μονίμως αισιόδοξος κ.Μοσκοβισί έσπευσε να μας υπενθυμίσει ότι στις αρχές Σεπτέμβρη θα έρθουν τα ευρωπαϊκά κλιμάκια για να αρχίσουν τον έλεγχο πεπραγμένων ενόψει του νέου προϋπολογισμού.
Όσο για τις αγορές η έξοδος από το μνημόνιο, τις άφησε παγερά αδιάφορες. Τα περιβόητα σπρέντ των ομολόγων, παραμένουν σε απαγορευτικά ύψη, καθιστώντας ανέφικτη προς το παρόν οποιαδήποτε σκέψη για αναζήτησε δανεικών από τις αγορές. Η δημοσιονομική προσαρμογή και τα υπέρ – πλεονάσματα αποτελούν βασικές προϋποθέσεις της οικονομικής πολιτικής για τα επόμενα χρόνια, ενώ η πολυπόθητη ανάπτυξη κινείται με ρυθμούς χελώνας.
Η νέα εποχή λοιπόν που υπόσχεται ο κ.Τσίπρας απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Όσο κι αν προσπαθεί να ωραιοποιήσει την επόμενη μέρα, αυτή δεν θα είναι πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Αν μάλιστα υποκύψει στον πειρασμό των προεκλογικών μεθοδεύσεων, για να συγκρατήσει μια κρίσιμη για τον Σύριζα μάζα ψηφοφόρων, ο κίνδυνος παλινόρθωσης μιας νέας κρίσης, είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτός.Ιδιαίτερα σε μια εποχή γενικευμένης αστάθειας σε γειτονικές χώρες.
Παρά τους πανηγυρισμούς που θα ακούσουμε για το τέλος των μνημονίων, το τέλος της αβεβαιότητας και η επιστροφή στην οικονομική ομαλότητα απέχουν πολύ. Μπορεί να κλείνει ένας κύκλος αυστηρής επιτήρησης, αλλά ανοίγει ένας άλλος που δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, όπως θέλουν να μας τον παρουσιάσουν… Κι αυτό οφείλουν να το συνειδητοποιήσουν όλοι. Πρωτίστως η κυβέρνηση,αλλά και η αντιπολίτευση που θα κληθεί, όπως φαίνεται, να διαχειριστεί την επόμενη μέρα, μετά τις εκλογές.
ΤΟ ΒΗΜΑ
